Druga strona medalu (R.11)

Rozdział 11

-Jak leziesz ty…ty…ty…yyyy głupku?-Obskoczyłam go, gdy potknęłam się o pierwszy schodek i tylko to, że wisiałam na Johannesie uratowało mnie przed bliskim spotkaniem trzeciego stopnia ze schodami.
-JA idę normalnie to ty się chwiejesz jakbyś się uczyć chodziła…chodzić uczyła.-Chłopak zarzucił moje ramię na plecy i złapał mnie mocniej w pasie, bo miałam wrażenie, że mu się wyślizguje.-„Nihonshu? Serio? Może od razu spróbujemy mnie upić wodą?”-Powtórzył moje słowa z ironią, a ja nawet nie miałam prawa się bronić po połowie butelki zaczęłam powoli tracić kontakt z rzeczywistością, że o całej reszcie nie wspomnę.
-Zatrzymaj się.- Poprosiłam, kiedy byliśmy gdzieś tak w połowie schodów.
-Co jest? Będziesz rzygać?
-Nie…po prostu wszystko wokół się kręci…Daj mi chwilę.-Chłopak westchnął tylko i wziął mnie na ręce i zaniósł do łóżka. Widocznie bardzo nie chciało mu się męczyć z wprowadzaniem mnie do pokoju.
Łózko tak jak cała reszta wirowało wokół własnej osi, więc postanowiłam nie ryzykować rozbierania i po prostu zasnęłam.
Trudno mi powiedzieć jak długo spałam, ale obudziłam się trochę przytomniej sza z początkami kaca łupiącymi mi w głowie, ale tym się niezbyt przejęłam, ponieważ gdy tylko tworzyłam oczy zobaczyłam tuż obok mnie dwa świecące ślepia. W pierwszym odruchu krzyknęłam przerażona, ale gdy oczy przywykły do ciemności udało mi się rozpoznać siedzącego na łóżku łysego kota.
-Czego chcesz ogolony szczurze?-Prychnęłam.
Jak można się było tego spodziewać nie odpowiedział.
Niezłą schizę bym miała jakby to zrobił.
-No już spieprzaj stąd. Psiku!-Zero reakcji.-Rozumiesz, co do ciebie mówię?-Kot pokiwał głową.
Okey. Spokojnie Glimer. Tylko spokojnie. Zdawało ci się jesteś przemęczona i tyle. Po prostu zaśnij i już.
Zamknęłam oczy, a gdy je ponownie otworzyłam ten łysy szczur się siedział na poduszce i się na mnie gapił.
-Phhhhhy.-Prychnęłam na niego i odwróciłam głowę, ale on tylko na to czekał i usiadł w zagłębieniu mojej szyi uniemożliwiając mi tym samym zmianę pozycji.
Ech śpij już, bo z tym czymś nie wygrasz.-Pomyślałam i tak też zrobiłam.

 Nie masz twarzy nie masz charakteru. Nie masz nic. Jesteś niczym.
Wiem, co pasuje do ciebie. Wszystko i nic.
Ej Podróbko potrafisz wymyślić coś sama?
Podróba powtórz za mną: „ Jestem nic niewartą kopią”.
Kopia nigdy nie dorówna oryginałowi.

I tak mijały dni.
Johannes codziennie rano budził mnie, wręczał mi zestaw leków, które miały pomóc wrócić mojemu organizmowi do normy, po czym kazał mi wybierać, co dzisiaj jemy ja stwierdzałam, że nie wiem, mam to w dupie i życie niema sensu, on wybierał wszystkiego po trochu jedliśmy razem, w kuchni na parterze, po czym wracałam do zajmowanego przeze mnie pokoiku i wsiąkałam w bezdenną otchłań zimną, wysysają mózg pozbawiająca skrupułów i uwydatniającą wszystkie kompleksy. Tak siedziałam w Internecie.
Po raz pierwszy zrobiłam to po to by wysłać mail do jednego z moich ‘’znajomych’’ by przysłał mi moje rzeczy, a potem jakoś poszło.
Łysy kot towarzyszył mi non stop czegokolwiek bym nie robiła siedział zemną. Niemiał żadnej obróżki z imieniem, ani niczego takiego, ale po kilku dniach wyzywania go od łysych szczurów stwierdziłam, że przydałoby mu się jakieś imię. Gdy spytałam Johannes’a czy jakoś go już przypadkiem nie nazwał chłopak spojrzał na mnie jak na wariatkę i nic nie odpowiedział. Więc nazwanie kota musiałam przyjąć na moja poparzoną klatę. Myślałam nad tym dobre pół dnia, ale w końcu zdecydowałam się na bardzo adekwatne i jakże ambitne nazwanie go Gokana (Włochacz).
-Glimer, choć mi pomożesz. – O tym, że Johannes ma dość specyficzna wymowę wszystkiego już kiedyś wam, ale to jak wymawiał moje imię to już była istna komedia. Nawet ja mimo wielu prób pokazania mu jak to idiotycznie brzmi nie byłam wstanie tego oddać idealnie, bo zaczynałam się śmiać jedyne, co jestem w stanie wam przekazać to to, że brzmiało to miej więcej jak „Glimierr”
-O, co chodzi?-Spytałam schodząc na dół do salonu i opierając się o futrynę drzwi.
-Musze dać Jacky tabletkę na odrobaczanie, a do tego są potrzebne dwie osoby.-Wyjaśnił.
-Mam się bać?-Zaśmiałam się.
-Nie radze. Ona potrafi wyczuwać strach.
 Jacky okazała się być rudą kotka w białe i czarne łaty, którą bardzo często musiałam wyganiać łazienki by móc w spokoju brać kąpiel. Johannes wziął ją na ręce i otoczył lewym ramieniem tak, jak się trzyma niemowlę.
-Weź tabletkę ze stołu.-Polecił mi cicho taj jakby nie chciałby kotka to usłyszała.
Nacisnął jej szczękę w taki sposób, że się utworzyła, a wtedy ja wrzuciłam do środka tabletkę w ostatniej chwili unikając kłów, które niemal natychmiast ponownie się zatrzasnęły. Chłopak głaskał szyje Jacky, żeby szybciej połknęła, ale ona nawet o tym nie myślała. Nagle zaczęła wierzgać i zanim się obejrzałam wyrwała się z objęć i wskoczyła pod kanapę wypluwając po drodze tabletkę.
-Boże! To szatan nie kot!-Krzyknęłam podnosząc się z ziemi, na której się znalazłam, gdy próbowałam uniknąć czołowego zderzenia z szarżująca na mnie futrzastą wściekłością.
-Było blisko-stwierdził Johannes próbując dosięgnąć siedzącego pod kanapą kota.
-Ty chcesz to powtórzyć?-Zdziwiłam się podnosząc z podłogi tabletkę i odmuchując ją z różnych farfoclji, jakie się do niej przykleiły.
-Muszę jej to dać.-Odparł kładąc sobie kotkę na kolanach i trzymając ja zdecydowanie mocniej.
-Jak mus to mus.

24 próby podania leku później

-Tak się nie da.-Stwierdziłam patrząc jak Jacky buja się na żyrandolu z wyraźnie zwycięskim wyrazem pyska.-Z czego się cieszysz szatanie?-Prychnęłam kładąc głowę na ziemi.
-Ej wstawaj.-Chłopak szturchnął mnie stopą w bok.-Mam pomysł.
-Kolejny?-Jęknęłam wyjmując kolejną tabletkę z opakowania (poprzednie zostały starte w proch.)-Jaki?
-JA ją przytrzymam, a ty wsadzisz między jej zęby drewniana linijkę i wsuniesz po niej tabletkę.

Pięć minut później.

Johannes! Znalazłam ją! Na karniszu siedzi!-Zawołałam.
-Przypomnij mi, ze mam kupić nowe firanki.-Burknął chłopak dołączając do mnie.
-Trzeba będzie też ten wazon posklejać do kupy.-Westchnęłam patrząc na walające się po podłodze skorupy.
 -Później.
-Zawsze to tak wygląda?-Spytałam opierając się o ścianę i patrząc jak Johannes mocuje się z karniszem i miotłą by wyjąć Jacky.
-Bez ciebie prawdopodobnie już musiał bym się zszywać.-Kotka zeskoczyła z karnisza i pobiegła do zajmowanego przeze mnie pokoju.
-O nie tam syfu nie będziesz robić.-Powiedziałam i zamaszystym ruchem otworzyłam drzwi.-Wypierdaling stąd.-Jacky prychnęła na mnie wściekle i schowała się w rogu pokoju.
-Jak ją zawiniemy w ręcznik to będzie jej się trudniej wywinąć.
-Ale tym razem to ty będziesz ryzykować utratę palcy.-Warknęłam gromiąc wzrokiem kota.
-Nie będę musiał.-Odparł i dokądś poszedł po dłuższej chwili wrócił trzymając w ręku rurkę do napoi i ołówek.(Dla jasności linijka poszła w drzazgi.)
Kiedy spacyfikowaliśmy ręcznikiem wszystkie kończyny tego upiornego kota, a ja mocno go trzymałam Johannes przystąpił do akcji. Umieścił tabletkę w środku plastikowej rurki do napojów. Przy pomocy ołówka otworzył Jacky pysk i wcisnąwszy rurkę miedzy rozwarte zęby mocno wdmuchną tabletkę do środka...A właściwie próbował, bo w momencie, gdy włożył rurkę do ust kota mocno wierzgnęła (haratając mi przy tym pazurami ramie i rozrywając ręcznik) i Johannes zamiast wdmuchnąć powietrze wciągnął je, a razem z powietrzem do jego gardła wpadła tabletka.
-Co za jebane świństwo.-Zaklął po raz kolejny pukając gardło wodą.
-Teraz przynajmniej wiemy, dlaczego nie chce tego połknąć.- Zauważyłam mocując się z bandażem.
-Tak wreszcie poznaliśmy tajemnice spędzającą mi sen z powiek.-Odwrócił się i popatrzył na mnie-Czekaj pomogę ci.-Powiedział rozplątując poskręcany bandaż i owijając go ostrożnie wokół mojego ramienia.
-Dała bym sobie radę sama. -Burknęłam, kiedy wygładzał materiał.
-Jasne.-Przytaknął wyjąc z lodówki dwa piwa i podając mi jedno z nich.-Trzeba to jakoś przepić.
-Masz szczęście, że te tabletki nie były szkodliwe dla ludzi.
-Takie szczęście w nieszczęściu...Krwią na dywanie zajmujemy się teraz czy później?
-Teraz. Jak zaschnie to już się jej nie pozbędziemy.-Powiedziałam otwierając puszkę i wypijając z niej sporego łyka.
Po dziesięciu minutach szorowania dywanu zimną wodą z mydłem stwierdziliśmy, że prawie nic nie widać i ruszyliśmy na poszukiwanie tego opszczańca. Przeszukaliśmy cały dom, ale o Jacky nie było nawet śladu. Kiedy już miałam nadzieję, że uciekła i nigdy nie wróci Johannes dostrzegł ją prze okno siedzącą na dachu stojącej w ogrodzie za domem altance. Przyniósł ją trzymając ją mocno za kark, co bynajmniej jej się nie spodobało, ale mi niezadowolony wyraz jej pyska znacząco poprawił humor.
Przeszliśmy z nią do kuchni gdzie dostałam rozkaz opróżnienia kredensu, do którego pi niewczasie została wrzucona kotka tak, żeby przez szczelinę między drzwiczkami wystawała tylko jej głowa. Rozejrzeliśmy jej pysk łyżeczką od herbaty i przy pomocy gumki „recepturki” strzeliłam tabletką miedzy rozwarte zęby i spudłowałam trafiając przy tym Johannes'a w oko, który poleciał do tyłu i wyrwał drzwiczki z zawiasów. Kotka czując zew wolności skoczyła mi na twarz i po czym gdzieś odbiegła.
-Żyjesz?- Spytałam wyciągając do chłopaka jedną rękę drugą trzymając przy podrapanym policzku.
-Raczej.-Jęknął podnosząc się z ziemi i po omacku idąc do zlewu.-Bardzo cię podrapała?
-Tak sobie, ale zaczynam się zastanawiać, kiedy ostatnio byłam szczepiona na tężec.
Gdy opatrzyliśmy już mój policzek i upewniliśmy się, że Johannes będzie widział na oboje oczu postanowiliśmy dla uśmierzenia bólu wypić jeszcze po jednym piwku.
Kotkę odnaleźliśmy na szczycie drzewa, a podczas z ciągania jej stamtąd bluzka żółtookiego porwała się już do szczętu.
-Masz jeszcze jakiś pomysł?- Spytałam dezynfekując wodą utlenioną jego plecy i przyklejając na nie opatrunek.
-Kiedyś słyszałem, że jak się skruszy tabletkę, zmiesza ją z masłem i nałoży to na łapę kota to kot powinien ją zlizać chcąc być czysty.-Powiedział sycząc, co chwila z powodu wody utlenionej.
-To chyba naj mniej niebezpieczny pomysł, na jaki do tej pory wpadłeś.-Zauważyłam.-No skończone, a teraz idź się ubrać, a ja przygotuję te mieszankę.
Gdy wrócił miał na sobie biały T-shirert z czarnym napisem o treści: " Myślisz, że jestem szalony? Zaczekaj, aż poznasz moje koty." Przywitałam go salwą śmiechu i omal nie upuściłam łyżeczki z ostatnim jego pomysłem.
-No, co?-Zdziwił się.
-Nic, nic fa..Fajna koszulka.-Udało mi się powiedzieć.- Bardzo pasuje do sytuacji.-Słysząc to uśmiechnął się.
-Zrobiłaś już?
-Tak. Trzymaj.-Podałam mu łyżeczkę i wytarłam łzy zbierające mi się w kącikach oczu. Przeszliśmy do salonu gdzie czekała na nas Jacky.
To była naprawdę zacięta bitwa, ale ostatecznie masło i tabletka wylądowały na futrze tej pieprzonej kotki. Zmęczeni całodniowym bieganiem za kotem padliśmy oboje na kanapę i z wyczekiwaniem patrzyliśmy, co się stanie.
Kotka prychała na nas dłuższy czas, ale gdy zobaczyła, że tym razem nie zmierzamy ruszyć się z miejsca, a co dopiero ją łapać zajęła się sobą i zlizała z futra całe to tłuste świństwo.
-Jest!-Krzyknęliśmy równocześnie i zaczęliśmy się śmiać jak dwoje idiotów.
-Jak ty sobie do tej pory sam radziłeś?-Spytałam, kiedy złapałam oddech.
-Dotąd używałem takiego specjalnego podajnika, ale dzisiaj Jacky go przegryzła.-Powiedział wyjmując z kieszeni cos w rodzaju strzykawki z metalu i plastiku przegryzione na pół.
-To cud, że żyjemy.-Powiedziałam, kiedy minął mi pierwszy szok.
-Cieszę się.-Podparł.
-Z, czego?-Zdziwiłam się.
-Że już nie chcesz umrzeć.-I cały dobry nastrój prysł jak bańka mydlana.
-Nadal chce.-Rzuciłam tylko wstałam z kanapy i szybkim żołnierskim krokiem oddaliłam się do mojego pokoju.
Było już późno, więc przebrałam się w luźną wyciągnięta i spraną bluzkę, która robiła m tu za piżamę i schowałam się pod kołdrą. Johannes przyszedł chwilę później usiadł na brzegu łóżka i powiedział:
-Nie chcesz się zabić.   Tak naprawdę nikt nie chce. Po prostu nie wiesz jak żyć z tym, co teraz masz.
-Czyli z niczym?-Burknęłam nie wyjmując głowy spod kołdry.
-To też jest coś.-Porażona jego idiotyzmem wyjęłam głowę z pod kołdry i spojrzałam na niego pogardliwie.-Zaczynasz od nowa. Masz czystą kartę. Jesteś Glimer i
-I co?-Przerwałam mu.
-No to może zacznijmy od czegoś prostego. Jaki jest twój ulubiony kolor?
-Nie wiem.-Odparłam bez namysłu.
-Okeeey. Spróbujmy inaczej. Toooo moooże…. Na jaki kolor ci się miło patrzy?-Gdy już otwierałam buzie Johannes dodał szybko.-Powiedź, że nie wiesz a pozwolę Midnight okocić się w twoim łóżku.
-Dobra...Daj mi chwilę.
Na jaki kolor mi się "miło patrzy"?...To głupie. Niby, co ma mi dać to, że będę wiedziała, jaki kolor lubię? Będę dalej tak samo pusta.
Popatrzyłam na żółte oczy siedzącego obok mnie chłopaka. Były tak sztuczno żółte. Jak jasno żółta plakatowa farba. Pamiętam, że zawsze mi się budziła i nie nadawała się do malowania nią słońca. Dodawałam do niej wtedy dużo niebieskiego i robił się wtedy taki ładny zielony kolor, a mama darła się na mnie, że marnuje jej ciężko zarobione pieniądze…
-Zielony.-Powiedziałam w końcu.- Zielony jest….Ładny.
-No widzisz. Jesteś Glimer i lubisz zielony kolor.
-To już coś.- Spróbowałam wykrzesać z siebie troszkę entuzjazmu.
-Nie będę cię dłużej męczyć.-Powiedział wstając z łóżka –Śpij dobrze Glimer-Dodał wychodząc i gasząc światło.
Lubię zielony.-Pomyślałam jeszcze zanim zasnęłam


Rozdział 11 za nami spóźniony, ale co poradzisz jak musisz się uczyć w wakacje. Tak moi drodzy cieszcie się dopóki możecie bo w wakacje pomiędzy drugą, a trzecią klasa liceum sobie nie pod odpoczywacie no chyba, że nie chcecie zdać matury w tedy luz róbcie co chcecie.
Ryuga: Dlaczego ty zaczynasz mówić sensem dopiero po północy?
Ja: Bo mój mózg i moje ciało budzę sie o różnych porach dnia.
Ryuga: I wszystko wróciło do normy.
Ja: jak ja cię czasami nienawidzę.
No to ja się z wami żegnam
Do następnego posta.
Hania