Druga strona medalu (R.13)

Rozdział 13

Pewnego pochmurnego popołudnia, gdy siedzieliśmy sobie wspólnie w salonie i oglądaliśmy „CIA kryminalne zagadki Tokio” Johannes stwierdził, że:

-Musisz się wreszcie przełamać i zacząć wchodzić.

-Nieeeeee!-Zakryłam sobie głowę kocem.

Ten temat męczymy już od mniej więcej tygodnia, ale zresztą nie mam prawa się dziwić gdyby to mi odwalił ktoś taka akcje pewnie bym go zabiła.

***

-Johannes.-Szepnęłam szarpiąc go delikatnie za ramię.

-Nnnyyy.-Mruknął odganiając mnie ręką.

-Johannes!-Chłopak gwałtownie wciągnął powietrze nosem i otworzył zaspane oczy.-Mamy problem.

-Coooo? Jaki problem?-Przetarł twarz dłonią i spojrzał na wskazujący pięć po trzeciej w nocy. -Kobieto wiesz, która jest godzina?

-Okres mam.- Powiedziałam z kamienną twarzą.

-Chwila. To znaczy, że jesteś w ciąży czy wprost przeciwnie?-Na chwilę się zamyślił, po czym zapytał.- I od kiedy to jest właściwie mój problem?

-Matko mieszkam z idiotą.

-Pierdol się. Jutro ja cię tak obudzę i zobaczymy jak ty będziesz tryskać inteligencją.

-Trzeba było pozwolić mi umrzeć to bym cię przynajmniej nie budziła.

-Znowu zaczynasz? Myślałem, że mamy to już za sobą.-Nie odpowiedziałam nic wbijając paznokcie w spód mojej dłoni.- Przepraszam. No już nie drap się.-Ostrożnie rozprostował moją dłoń.-Powiedz, co mam zrobić, żeby ci pomóc, bo ja się na tym nie znam.-Mówiąc to uśmiechnął się.

-Musisz pójść do sklepu i kupić mi podpaski.-Ostatnie słowa mruknęłam prawie niedosłyszalnie jakbym była jakąś małą dziewczyną, która wstydzi się byle, czego.

-Okeeey. To ty się zajmij sobą, a ja coś wymyśle.

***

-Co „Nieeeeee”?

-Nigdzie nie idę...W ogóle to gadaj do kota.-Burknęłam i dla podkreślenia tego, że nie żartuje odwróciłam się do niego plecami.

 -Dlaczego nie?-Podrapał mnie w wystający spod koca czubek głowy, na co wcisnęłam głowę bardziej między ramiona.- Nie możesz ciągle siedzieć w domu.

-Ty serio pytasz?- Z oburzenia, aż usiadłam.

-A ty znowu zaczynasz?-Niestety, żadna postać, którą do tej pory kopiowałam nie potrafiła zabijać wzrokiem, więc Johannes wyszedł z tej konfrontacji żywy. Dosłownie wyszedł z konfrontacji pokoju i domu. Wymówił się tym, że musi coś załatwić na mieście.

Gdy tylko zamknął za sobą drzwi rozkopałam barłóg, w jakim siedziałam i rozwaliłam się na całą powierzchnie kanapy.

-Co mu w ogóle przeszkadza to, że nigdzie nie wychodzę? Siedzę sobie bałaganu nie robię…

-Nya?-Odezwał się Gokana.

-No dobra czasami mi się zdarz, ale sprzątam po sobie. A może on po prostu chce się mnie pozbyć. Znalazł pewnie sobie jakąś dziewczynę taką ładą, zgrabna, niepodpalaną, na pewno też nie łysą… No pewnie tak…Taaaa. Już kurwy nienawidzę.

-Phah.

-Z, czego się śmiejesz?-Warknęłam na niego i przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem dopóki kot nie odpuścił.- Chociaż z drugiej strony…Skoro tak bardzo mu tutaj zawadzam to, dlaczego mnie tu w ogóle sprowadził?

-Nya nya nya nya.

-Miłosierdzie psia mać jasne. Już biegnę na moich chudziutkich nóżkach w to uwierzyć.- Gokana spojrzał na mnie jak na kretynkę.- Oj nic już nie mów. Wiem, co chcesz powiedzieć. „Jojczysz, a zrobić coś ze sobą to niema, komu.”   I w sumie będziesz miał rację. Strasznie się zapuściłam. O tym, że prawie zostałam upieczona nie zapomnę do końca mojego życia, a nawet, jeśli jakimś cudem mi się uda to wystarczy, że spojrzę w lustro i od razu sobie przypomnę, ale to, że trochę się przypiekła nie zwalnia mnie z psiego obowiązku każdej kobiety, czyli dbania o siebie. Jasne myję się, obcinam paznokcie, sparuje się tymi wszystkim kremami, jakie przepisał mi ‘’lekarz’’, żeby odżywić jakoś tą pomarszczona skórę, ale nic poza tym. Ciągle ubieram się w te bezkształtne dresy, a przecież moje rzeczy przyjechały już jakiś czas temu, a ja ich nawet nie rozpakowałam.

-Nya.

-Gokana już wiem, co będziemy dzisiaj robić.

***

Weszłam do mojego pokoju i uklękłam przy naprawdę sporych rozmiarów walizce.

-No Gokana za chwilę zobaczysz jak wyglądało moje życie przed Dark Nebulą.

-Nya.-Miauknął stanowczo.

-Masz rację. Niech ich szlag.-Otworzyłam walizkę i wyjęłam z niej moja czarną awaryjną perukę.

-Hej Dutch. Możemy już startować?-Wysoki muskularny mężczyzna zsunął ciemne okulary przeciwsłoneczne z nosa i spojrzał na mnie tak jakby pierwszy raz w życiu mnie widział. Wywróciłam oczami i również zdjęłam swoje szkła.-Wiesz, że to nie miłe się tak gapić.

-Wiesz, że zmieniasz twarz częściej niż ubrania.

-Wiem. Miałeś dostać zdjęcie.-Burknęłam wchodząc na pokład.

-Miałem odebrać uroczą blondyneczkę nie ślepego kruka.

Wolałabym być ślepym krukiem niż liniejąca jaszczurką jak teraz…

Dutch. Był jednym z niezmiennych stałych elementów mojego życia, a nie było ich wiele. Nie odwiedzałam go często. Tak właściwie robiłam to tylko, kiedy miałam do niego interes. Jednak świadomość, że marynarz w ciemnych okularach jego łódź i załoga kręcą się w pobliżu portu po prostu są.

-No dobrze. Ciekawe czy jeszcze pamiętam jak się nakłada makijaż. Pchi. Tak jakbym mogła zapomnieć cokolwiek.

Wyjęłam z walizki z skrzynkę z kosmetykami i lusterko z nóżką, w którym znowu zobaczyłam łysego stwora, którym tak samo jak poprzednio byłam ja.  Ustawiłam wszystko na wykładzinę obok mnie i głośno westchnęłam.

-Witajcie przedmioty robiące zemnie…

Nie masz twarzy nie masz charakteru. Nie masz nic. Jesteś niczym.

Wiem, co pasuje do ciebie. Wszystko i nic.

Ej Podróbko potrafisz wymyślić coś sama?

Podróba powtórz za mną: „ Jestem nic niewartą kopią”.

Kopia nigdy nie dorówna oryginałowi.

-…mnie.-Wstałam z podłogi w łączyłam małe jasno żółte radyjko.-Przynajmniej nie będzie cicho.

Uczesałam perukę i położyłam ją na specjalnym stojaku. Długie pukle ciemnych włosów mocno odznaczały się na tle jasnej wykładziny.

-Okey.  Słuchaj Gokana to się na pewno tobie nigdy nie przyda. Zaczynamy od korektora. Od duuuużej ilości korektora.-Muzyka dudniła w tle, gdy ja mała gąbeczką rozprowadzałam korektor po najbardziej różniących się od reszty fragmentach mojej twarzy.- Następnie rozsmarowujemy krem. Właśnie tak.-Nałożyłam trochę za dużo kremu, więc zgarnęłam go na palec i pacnęłam na nos Gokano.

Kot szubko go z siebie strzepnął i zaczął na mnie wściekle prychać.

-Oj już nie wściekaj się tak. Ja wiem, że ty nie potrzebujesz makijażu. Piękny jesteś i bez niego.-Gokana usiadł spokojnie i zadarł łepek lekko do góry i siedział tak dumny niczym posążek.

Po kremie powinnam nałożyć podkład. Zajrzałam do skrzynki Stało tam kilka słoików z różnymi odcieniami podkładu. Powinnam dobrać odpowiedni do mojej karnacji. Tylko, jaką ja mam karnacje? Nawet tego nie wiem. W mojej ‘’karierze’’ przeszłam przez wszystkie kolory skóry i powiem wam tyle ten, kto nie wybielał sobie karnacji nie wie, co to życie. Teraz z ran oparzeniowych zostały plamy na skórze w swojej kolorystyce wahające się od trupiej bieli przez lekko różowy, aż do lekkiego brązu w miejscach gdzie moja skóra była najbardziej uszkodzona. Ostatecznie zdecydowałam się na najjaśniejszy podkład z tych, które miałam akurat pod ręką nakładając też jego cienką warstwę na usta i powieki. Stara sztuczka, dzięki której makijaż trzymał się coraz dłużej.

- No Gokana jak już mamy podkład bierzemy się za oczy.- Oczy, brwi, usta i rzęsy, jako jedyne nie ucierpiały podczas pojedynku, więc malowanie ich to była dla mnie czysta przyjemność, więc gdy pędzelkiem nanosiłam ostatnią warstwę pomadki wprost nie mogłam usiedzieć na miejscu zwłaszcza, że z głośników radia popłynęła piosenka „Lone Digger” Caravan Palace.

Przy jej skocznych rytmach rozrzucałam części garderoby po całym pokoju w pewnym momencie chwyciłam w ręce koszule i zaczęłam wirować z nią wokół własnej osi. Kiedy dopadły mnie zawroty głowy zataczać się i chichocząc pod nosem w powodu moje własnej głupoty doszłam do łazienki i robiąc minę kaczki skrzyżowanej z modelka przyłożyłam do siebie koszule w jasno niebieską kratę.

-Jest pięknie.-Oświadczyłam wrzuciłam z siebie dres i w samej sportowej bieliźnie poszłam szukać czegoś bardziej…kobiecego. Przekopałam całą walizkę w poszukiwaniu odpowiedniego kompletu. Było ciężko, bo po wyjęciu implantów te konkretne części mojego ciała zmniejszyły się przynajmniej o dwa rozmiary, ale w końcu udało mi się coś dobrać.

Zapięłam koszule zostawiając rozpięte dwa ostatnie guziki. Nie po to upudrowałam dekolt, żeby go teraz zasłaniać.

Założyłam czarne rurki oczywiście były trochę za duże, ale kto by się tym przejmował?

Na koniec zostawiłam perukę. Pół długie czarne kosmyki wywijały się we wszystkie strony.

-Nie jest tak źle.- Podsumowałam. Z lusterka patrzyła na mnie czarnowłosa i ciemno oka dziewczyna z dosyć wychudłą twarzą o lekko żółtawej typowej dla Azjatów cerze.

-Jesteś dla siebie zbyt surowa.

-Jestem wymagająca. To dobra cecha.-Odparłam układając grzywkę.

-Z całą pewnością jest twoja.-Odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam jak Johannes stoi oparty o framugę drzwi i patrzył na mnie wyraźnie czymś rozbawiony.

-Długo tak tu stoisz?-Zapytałam.

-Chwilę. Lubisz „Lone Digger”?

-To całkiem niezły kawałek. -Mruknęłam.

-Tak całkiem nieźle się przy nim tańczy.-Boże, jeśli istniejesz to mnie zabij zanim spale się ze wstydu.- Hah no nie rób już takiej miny. Bo ci jeszcze tak zostanie. Mam coś dla ciebie.- Podniósł z ziemi sporą torbę z logo jakiegoś sklepu i położył mi ją na kolanach.

-Co to?-Spytałam wsadzając nos do torby.

-Trzy wiązki dynamitu. Przymierz i zobacz czy wybrałem dobry rozmiar.-Wciągnęłam z torby wiśniowy płaszczyki i czarne skórzane botki.

W mgnieniu oka z rzuciłam ze stóp puchate ciapy i założyłam moje nowe buty. Johannes pomógł mi założyć płaszczyk, po czym przyniósł lustro, żebym mogła się w nim przejrzeć.

-Do twarzy ci w czerwonym.-Powiedział.

-To jest wiśniowy.-Poprawiłam go.- Dzięki za prezent tylko, po co mi to wszystko?

-Nie ma, za co.-Wziął mnie za rękę i zaczął gdzieś prowadzić.-Chciałaś chodzić po dworze na bosaka?

-Co proszę?-Spytałam zaskoczona.

-To, co słyszałaś idziemy w miasto. Myślałem, że będę ci musiał siłą wciskać te buty na nogi, a tu proszę taka niespodzianka.-Otworzył drzwi wejściowe, a kiedy się odwróciłam zablokował cały korytarz nie dając mi szans na ucieczkę.-Spokojnie.-Powiedział patrząc mi w oczy.-To będzie tylko krótki spacer. Przejdziemy się do restauracji zjemy tam i wrócimy do domu zgoda?-Kojarzycie oczy kota ze Shreka. Johannes jest od niego sto razy lepszy.

-No dobra niech ci będzie, ale bierzemy jedzenie na wynos.-Zastrzegłam.

Przekroczyłam próg.

-Zadowolony?

-Nawet bardzo.-Uśmiechnął się.

-Głupek z ciebie.-Burknęłam chowając uśmiech za kołnierzem.

Rozdział 13 za nami.  Bardzo przepraszam za to lekkie opóźnienie.

Ryuga: Lekkie? 

Ja: Nie przesadzaj to tylko dwa dni zwłoki.

Ryuga:  Z naciskiem na zwłoki.

Ja: Nie wiem jak to wszytko podsumować...

Kelly: Patrzcie co znalazłam.*ustawia wielką tablice z rysunkiem*

 Kelly: Teraz tak Mary to będzie Espeon, Ines to będzir Flareon, Ryuga to będzie Umbreon, Kyoya Leafeon, Hiraru  Vaporeon a Ja Glaceon.

Ja: Taaaaak. Noooo to..

Ja się z wami żegnam

Do następnego posta

Hania.

Piosenka przy której bawiła się Glimer