Druga strona medalu (R.14)

Rozdział 14

Po raz kolejny potknęłam się za prostej drodze i omal nie wyrznęłam twarzą w chodnik.

-Trzeba było mi powiedzieć, że nie umiesz chodzić na obcasach.-Powiedział Johannes wciskając ręce głębiej w kieszenie.

-Umiem chodzić na obcasach tylko te są nowe i muszę je zachodzić pode mnie.-Burknęłam.

-Hah nie wiedziałem, że to taka wielka filozofia.

-Nie śmiej się ze mnie. Może sam spróbujesz po…-jedna z kostek chodnikowych była źle ułożona potknęłam się o nią i uderzyłam w ramię mojego rozmówcy.

-Chyba lepiej będzie, jeśli będziesz się mnie trzymała.-Powiedział, a jako że ja nie miałam ochoty mu udowadniać, że umiem chodzić na obcasach już po chwili szliśmy pod rękę.

-Głupi chodnik zawsze się na nim potykam. Mogliby go w końcu ułożyć jak trzeba.-Warknęłam.

- Oczywiście to wina chodnika i obcasów….Chwila. Wychodziłaś już beze mnie?

 -Nie, ale ja…tu…ja tutaj…zaczęłam mi się trząść.

Tyle lat długo udawało mi się uciekać przed tym miejscem. 

-Spokojnie Glimer.-Johannes objął mnie i mocno do siebie przycisnął. -Wszystko jest w porządku.

Dlaczego akurat teraz, kiedy wszystko zaczęło mi się powoli układać?

-Ja…

Ten dom, te ogródki, te ulice ci ludzie.

-Nie spiesz się.

-Ja tutaj mieszkałam…

***

Powoli uchyliłam drzwi wejściowe i bezszelestnie jak duch wślizgnęłam się do środka. Wszystko szło gładko moja ‘’kochana’’ mama pewnie jak zwykle siedzi zachlana w salonie. Pewnie nawet nie zauważyła, że mnie niema. Spędziłam cały wieczór szlajając się po mieście i obserwując innych ludzi w szczególności Narumi Takahashi. W szkole wszyscy ja lubili, potrafiła się z każdym dogadać, wszystko załatwić, nigdy nie miała żadnych problemów taka panna idealna. Nic dziwnego, że chciałam być taka jak ona. Zazdrościłam jej i to bardzo.

Butelka wypuszczona przez panią tego zasranego domu zastukała o posadzkę.

No to po mnie.

Moja matka chrapnęła głośno i zapytała:

-Kto tam!? To ty gówniaro!?-Krzyczała na samym starcie rozmowy to nigdy nie wróżyło nic dobrego.

-Tak to ja. O co chodzi?-Spytałam siląc się na spokój.

-O, co chodzi mamo.-Poprawiła mnie wstając z fotela i powoli do mnie podchodząc zataczając się przy tym.- Należy mi się od ciebie szacunek. Jestem twoją matką. Dzwonili ze szkoły. Inni uczniowie się na ciebie skarżą.

-To oni się na mnie u wzięli ja się tylko bronie.

-Jasne! Połowa szkoły się na ciebie uwzięła! Masz mnie za głupią!?

I wtedy coś we mnie pękło.

-Tak mam! Nigdy mnie nie słuchasz nic o mnie nie wiesz tylko chlasz pijesz ćpasz i się puszczasz! Gdybyś nie była taka tempa to może nie wpadłabyś z tym swoim gachem i w ogóle mnie by tu niebyło!-Po czułam palący ból rozchodzący się po moim policzku.

-Nigdy więcej nawet nie waż się tak do mnie mówić.-Powiedziała z kamienną twarzą. Pieprzona kurwa jak chciała to umiała szybko wytrzeźwieć.

Podniosłam się z podłogi i ciekłam do swojego pokoju.

-Masz zaraz zejść na kolacje!-Krzyknęła za mną.

To był ostatni rozkaz, jaki od niej usłyszałam jeszcze tego samego wieczoru uciekłam z domu potem dzielnicy potem z Tokio, a potem w ogóle z kraju.

Miałam już nigdy tu nie wrócić.

Taki był pieprzony plan.

***

-Wracajmy.

-Ale…

-Wracajmy. Nie chce już tu być…Zabierz mnie stąd…Proszę.

-Dobrze. Choć tutaj.-Wziął mnie na ręce i przytulił jeszcze mocnie niż wcześniej.-To był głupi pomysł, żeby cię na siłę wyciągać z domu.

Droga powrotna była dużo krótsza albo mi się tylko tak wydawało. Świat przed moimi oczami powoli się rozmywał nie byłam w stanie powiedzieć gdzie zaczynało się ciemnie niebo, a gdzie kończyły się szare włosy Johannesa. Chłopak ciągle do mnie mówił, ale jego słowa nie miały sensu przyglądałam się im z każdej możliwej strony powtarzałam przestawiłam litery, ale i tak nie mogłam zrozumieć, co znaczyły.

Nagle wokół mnie zrobiło się jaśniej zamknęłam oczy i usłyszałam miałczenie kota.

Przymknęłam oczy.

***

-Glimer proszę cię nie zasypiaj nie umieraj mi tutaj. Nie umrzesz mi chyba na rękach. No kobieto no.-Chłopak delikatnie poklepał trzymaną przez siebie dziewczynę po policzku, na co ona lekko otworzyła oczy i mruknęła coś niezrozumiałego.

-Nya?-Gokana podrapał nogawkę Johannesa.

-Nie teraz.-Warknął biegając chaotycznie po domu z dziewczyna na rękach nie wiedząc, co dalej z tym fantem zrobić.

-Jestem brudna.-Ni to stwierdziła ni to spytała Glimer kuląc się w jego ramionach.

-Chcesz się umyć? Dobrze, co tylko będziesz chciała tylko mów do mnie. Dobrze?-Dziewczyna wydała z siebie twierdzący pomruk.-Ale mów.

-Co?

-Cokolwiek.

-Cokolwiek. Co kol wiek. Coooo koooollllllll wiieeeeekkkkk.

Już w łazience do Johannesa dotarło, że nawet nie zdjął butów szybko pozbył się swoich przez wrzuceni ich do kosza na ubrania, a widząc jak niemrawo radzi sobie z tą sama czynności siedząca na stołku do kąpieli Glimer pomógł jej zdjąć buty tak samo jak i płaszczyk, co chwile upominając ją by mówiła.

-Zaczekaj tu zaraz wrócę tylko pobiegnę po ręcznik.-Chłopak powoli wycofał się z łazienki chcąc jak najdłużej mieć na oku pół przytomną dziewczynę, ale kiedy tylko przekroczył próg łazienki puścił się biegiem po ręcznik, kiedy wrócił zastał Glimer siedzącą na stoliczku, która z na wpół zdjętymi spodniami spuszczoną głową oblewała się tenże wodą. Przemoknięta peruka powoli zsuwała się z jej głowy, żeby w końcu paść z pluskiem na podłogę koło stanika.

Johannes ostrożnie zabrał jej słuchawkę i kucając obok uniósł jej podbródek tak by mógł jej spojrzeć w oczy. Cały misternie nakładany makijaż pod wpływem wody zaczął się rozmazywać zostawiając po sobie czarne, brązowe i czerwone smugi.

Chłopak głośno westchnął z ciągnął z niej do końca spodnie wziął go ręki gąbkę i delikatnie zaczął zmywać resztki makijaż

-Nie lubię wiśni.-Odezwała się w pewnym momencie Glimer.-Nie masz innego mydła?

-Mam brzoskwiniowe. Może być?-Makijaż odszedł w zapomnienie i przyszła kolej na resztę ciała.

-Tak. Brzoskwinie są słodkie i takie milutkie-chłopak odwrócił się na chwile, żeby sięgnąć po wspomnianą wcześniej brzoskwiniową kostkę mydła.-A ja nie.-Dokończyła siadając na posadzce i podwijając nogi pod brodę.

Johannes nie wiedząc, co dalej robić usiadł obok niej i oboje wsłuchiwali się w szum wody, która wylewając się przez słuchawkę prysznica tworzyła niewielką kałużę, która stopniowo znikała w odpływie.

W pewnym momencie Glimer oparła się o ramię swojego towarzysza i głośno westchnęła, na co ten objął ją i tak siedzieli. Kiedy usta dziewczyny zmieniły kolor z różowego na sino fioletowy a ona sama zaczęła się lekko trząść chłopak odważył się wstać po ręcznik okrył nim nią całą i zaniósł do jej pokoju. Kiedy byli już na miejscu posadził ją na łóżku i ubrał w koszule nocną. Kiedy zapinał ostanie guziki była Loulian złapała jego dłoń i poprosiła.

-Zostań zemną dopóki nie zasnę.

-Gokana będzie z tobą przez całą noc.

-Proszę. Nie zostawiaj mnie teraz.-Mówiąc to odchyliła się lekko na łóżko ciągnąc go za sobą.

Chłopak w końcu uległ kładąc się na łóżku, a kiedy to zrobił natychmiast został przytulony jak wielki pluszak. Nie chcąc przypadkiem zmiażdżyć Glimer ostrożnie objął jedna ręką jej delikatne ciało a drugą przykrył ich oboje kołdrą.

Kiedy już myślał, że dziewczyna usnęła ona zaczęła niespodziewanie mówić. Opowiadała o różnych głupotach zaczynając od historii Beretty 92 włoskiego pistoletu samopowtarzalnego, a na kolorze sufitu kończąc.

- Kagome, Kagome, Ptaszku patrzysz znowu poprzez kratki, kiedy wyjdziesz ze swej klatki? Kiedy rankiem wstawał świt, żółw się wymknął, żuraw znikł, czy ukryje się przed nami, kto ci stoi za plecami? Dlaczego nikt nie chciał się zemną bawić jak byłam mała? Przecież błam taka jak inne dzieci.- Zapytała w pewnym momencie.

-Gdybyśmy uczyli się w jednej szkole nigdy bym nie pozwolił, żebyś siedziała smutna.- Oświadczył.

-Naprawdę?

-Tak.

-Dzięki. Wiem, że zmyślasz, ale i tak dzięki.-Po tych słowach Glimer odetchnęła głębiej i zasnęła. Pierwsze nieśmiałe promyki słońca grzały jej chudziutkie policzki, gdy Johannes zgodnie z umową szedł do siebie.

-Śpij dobrze.-Rzucił jeszcze i zamknął za sobą drzwi.

Ryuga: *obrywa w głowę pokebolem* Hanka ogarnij się ja nie jestem pokemonem!!!

Ja: Każdy tak mówi, a teraz właź do pokebola

A tak poza tym, że całymi dniami biegam za moim młodszym bratem po mieście i zbieram pokemony. Ten rozdział był jak chyba widzicie dość ważny dla fabuły i nie chciałam go dodawać dopóki nie będę z niego w pełni zadowolona.

No to ja się z wami żegnam.

Do następnego posta.

Hania