Druga strona medalu (R.12)

Rozdział 12

Po dwóch tygodniach spędzonych u Johannes’a przybrałam na wadzę co z jednej strony było małym sukcesem bo wracałam do ‘’normy’’, a z drugiej nic wielkiego chudłam i tyłam zawsze w trybie ekspresowym. Wiecie na świecie jest 3 588 000 000 kobiet każda jest inna, a ja musiałam dopasować swoje ciało do każdej z nich.

Nie wychodziłam z domu, ale z własnego wyboru. Nie miałam najmniejszej ochoty na powtórkę z rozrywki. Dni mijały, a ja delektowałam się słodką rutyną, aż pewnego dnia:

-Johannes! Internet mi z laptopa uciekł!- zakomunikowałam ruszając się z łózka po trwającym już od czterech godzin maratonie bezsensownego oglądania  śmiesznych obrazków razem z Gokan’em.

-Prądu niema.-poinformował mnie próbując zapalić światło którego ze względu na to, że dzień był dosyć słoneczny nie używaliśmy.

-No cudnie. I co ja mam niby teraz robić?-jęknęłam zrezygnowana

-Rozbierz się i ubrań popilnuj.-zbył mnie.-Musze cos załatwić na mieście postarajcie się nie rozwalić domu.-rzucił jeszcze i już go nie było.

-No i poszedł.-westchnęłam zwieszając głowę .

-Nya.-spojrzałam na Gokana.

-Nie. Ze mną sobie nie pogadasz.-prychnęłam i ruszyłam do mojego pokoju.

Zwinęłam się w kłębek na łóżku i  przeleżałam tak dokładnie trzynaście minut i dwadzieścia sekund patrząc na wiszący na ścianie zegar. Nie mogąc znieść już tykania postanowiłam zamienić sypialnie na kuchnie. Z nudów zrobiłam się trochę głodna więc zaczęłam grzebać po szafkach. Gdy wyjmowałam z szafki słoik kremu czekoladowego poczułam, że ktoś mnie obserwuje. Powoli się odwróciłam i zobaczyłam siedzącą na stole Midnight. Kotkę rasy syjamskiej z ciemnym pyszczkiem i wstrętnym wiecznie oceniającym wszystkich i wszystko spojrzeniem. Tak nie znoszę jej. Niemal słyszałam jej głos: „ Widzę, że znowu podjadasz. Oj Glimer, Glimer ty mały pulpecie,  potem będę musiała słuchać: nikt mnie nie kocha, nikt mnie nie chce i niema seksów na stole”

-Spieprzaj stąd.-warknęłam nabierając krem na łyżeczkę i pakując go sobie do buzi. Nie będzie mi jakiś kot mówił mi jak mam żyć.

Ściskając w ręku słoik zaczęłam przemierzać dom w poszukiwaniu czegoś czym mogła bym się zająć gdy nie ma prądu. Mój wzrok kilkakrotnie wędrował w stronę półki z książkami, ale za każdym razem nakazywałam sobie spróbować czegoś innego. Za którymś razem mój wzrok padł na książkę o tytule: „Moje nowe Hobby”.

W sumie to nie jest do końca książka tylko tak bardziej poradnik.-pomyślałam biorąc do ręki opasłe tomiszcze.

Było w nim sporo obrazków i z początku tylko je oglądałam, ale przy zdjęciu niebieskiej żelowej świeczki zatrzymałam się i zaczęłam czytać podiadając co chwila krem czekoladowy. Okazało się, że są tam zebrane sposoby przygotowania różnych przedmiotów które można zrobić w domu. Świece, poduszki, mydełka i inne takie. Słowem wszystko na czego robieniu przeciętna stara panna może chcieć spędzić wieczór. Po pewnym czasie kiego kartkowanio czytania zrobiło mi się w pokoju dosyć duszno więc postanowiłam zmienić trochę scenerie.  

Za domem Johannesa był niewielki ogród w którym stała mała altanka z paleniskiem i (jak się później okazało bardzo wygodną) kanapą. Dłuższy czas zastanawiałam się czy nie przemieść się tam, ale altanka była w ogrodzie. Ogród był poza domem, a poza domem był świat, a na świecie są ludzie którym nie podoba się to jak teraz wyglądam.  Przy czym ‘’nie podoba’’ to najłagodniejsze określenie tego jak na mnie reagują. Ale z drugiej strony ogród był otoczony wysokim płotem, a altanka była dodatkowo porośnięta bluszczem wi c jak będę w środku to chyba nikt mnie nie zauważy.

Myślałam zakładając zabrane Johanesowi klapki, a w końcu przemykając jak cień do mojego celu i zaszywając się tam.

Brawo Glimer wyszłaś z domu. Możesz być z siebie dumna.

 W altance nie byłam sama. Oprócz mnie siedziały tam jeszcze dwa dorosłe koty i trzy małe kociaczki które bawiły się biegając w te i wewtę. Gokana przywitał się z kotami i władował na kanapę.

Przekartkowałam resztę kartek siedząc na bardzo wygodnej kanapie i zaczęłam się znowu nudzić. Sen mimo braku tykającego zegara nie wchodził w grę. Nie miałam najmniejszego zamiaru budzić się w środku nocy i nie móc  ponownie zasnąć.  

Odchyliłam głowę na oparcie i siedziałam tak dłuższą  chwile dopóki jeden z małych kotków nie wskoczył na stolik nie rzucił z niego mnóstwo szpargałów robiąc przy tym spory hałas.

-No i co zrobiłeś?-zaczęłam zbierać graty i układać je z powrotem na stoliku. Pośród nich znalazłam książkę którą zaczęłam czytać jeszcze jako Bianca niestety Mari nie przepadała za książkami więc niedokończona historia poszła w kont i nigdy nie poznałam jej zakończenia.

Po dokończeniu jednej książki chyba nagle nie zmiennie się w Biance. Chociaż kto wie?-myślałam gładząc twardą okładkę książki.- Jak nie spróbuje to się nie dowiem.

***

Tawerna jak każda inna. Duszne powietrze przesycone zapachem alkoholu, wymiocin i dymu. Ale co poradzisz tylko tutaj możemy spieniężyć to, co pożyczymy bezterminowo od bogatych mieszkańców naszego kochanego miasta. Siedziałyśmy we trzy przy stoliku niedaleko baru ja, Sophie i Rebeka. Nagle pojawiła się ta świnia. Podszedł do baru i zapytał:

-Czy widzieliście kogoś podejrzanego w okolicy ostatnio?

-Nie. Pojawił się tylko jakiś gruby dziad z podopiecznym, jako cherubinek tak wyglądał.-Odpowiedział barman polerując szklankę.

-To oni szybko! Nie możemy dać im uciec!- Komaeda i jego ludzie wynieśli się. Gdy nas mijali spod kaptura Rebeki wydobyło się ciche warczenie. Wymierzyłam jej kopniaka pod stołem. Warczenie ustało.

-April musimy z mylić pogoń. Będę grubym dziadem. Sophie jakby, co tamten pan-wskazała barmana.- Zaprowadzi cię do twojego dziadka. Wszystko jasne?- Dziewczynka pokiwała główką.-Wszystko będzie dobrze-Rebeka uśmiechnęła się w ten swój specyficzny sposób.

Wyszłyśmy na powietrze podałam jej moją ukochaną torbę pamiątkę po dawnym życiu, którą przywiązała do swojego brzucha i wszystko przykryła bluzką kaptur z płaszcza naciągnęła głęboko na twarz.

-Dobra. Strażnicy poszli tędy, więc drogę przetniemy im dwie uliczki dalej.

Wszystko poszło zgodnie z jej planem. Tak tylko jej plan nie przewidywał jak my zgubimy pogoń. Złapali nas.

Kiedy Komaeda zorientował się, co się stało złapał Rebekę za rękę i podniósł tak, że ich twarze znalazły się w jednej linii. Jej stopy zwisały wtedy pół metra nad ziemią.

-Wstrętne szczury niepotrzebnie się wtrąciłyście. Teraz traficie to paki i nigdy stamtąd nie wyjdziecie.-Warknął.

***

Nagle lunęła z nieba i to taj jakby ktoś wyciął w jednej z chmur ogromną dziurę, z której całymi strumieniami wylewała się woda.

-Kurwa! Zostawiłam otwarte okno. I LAPTOP NA PARAPECIE!-Zerwałam się z kanapy i pobiegłam do domu. Wpadłam do pokoju razem z deszczem i wiatrem. Zabrałam laptop z parapetu wytarłam go w pościel zaklinając w duchu żeby działał. Kiedy już upewniłam się, ze Johannes na pewno nie zabije mnie za to, że popsułam mu laptop postanowiłam zająć się sobą.

Biegnąc przemokłam do suchej nitki, a wszystkie moje ciuchy były w pralce, a bez prądu zdążyły się tylko zmoczyć porostu cudnie. Zdjęłam mokre ubrania i zawinęłam się w pierzynę.

-No i co teraz?- Powiedziałam do siebie nie do kota jeszcze nie zwariowałam.-Johannes chyba się nie obrazi jak pożyczę od niego jakieś ciuchy.

Weszłam do pralni i zdjęłam ze sznurka bluzę, która jako, że była prana wczoraj zdążyła już wyschnąć, czego nie można było powiedzieć o jakichkolwiek spodniach. Tak, więc łaziłam po domu w majtkach i bluzie. Zgarnęłam książkę z szafki i zaczęłam sobie szukać jakiegoś dobrego miejsca do zalegnięcia. Ciągnąc po ziemi pościel zeszłam ze schodów, stanęłam na środku korytarza tak jakby tam mi się łatwiej myślało i jak tak sobie tam tak stałam stwierdzałam, ze salon wygląda na dość przytulny. Usiadłam na kanapie przykryłam się i zaczęłam czytać, ale po przeczytaniu jednej strony i nie zrozumieniu z niej ani słowa dotarło do mnie, że tak się czytać nie da. Przykryłam się szczelniej, ale dalej coś mi tu nie pasowało, więc zaczęłam cudować zarzuciłam nogi na oparcie i pouczyłam, że za kanapą jest całkiem sporo miejsca.

-W sumie.-Mruknęłam, wskoczyłam w przerwę pomiędzy ścianom, a meblem, umościłam sobie tam gniazdo, a Gokana usiadł na moich kolanach.

A niech mu tak będzie pomyślałam i zaczęłam czytać.

***

Pewnej nocy takiej jak każda inna. Pojawił się nowy więzień. Nie pasował tam. Na jego twarzy zamiast zbolałego wyrazu pustki i przegranej widniał uśmiech. Szedł z dumnie uniesioną głową i śpiewał pod nosem jakąś skoczną piosenkę.

-Stul pysk-upomniał go strażnik.

-Nie mogę, bo w duszy mi gra i tańczy.-Odpowiedział wesoło więzień.

-Ciekawe, co powiesz jutro rano zanim cię powieszą.-Zarechotał strażnik wrzucając go do celi tuż obok naszej.

-Jeszcze tej nocy zniknę z tej celi!-Krzyknął chłopak za oddalającym się strażnikiem.

Gdy strażnik zniknął chłopak rzucił się na prycze i zapytał nas:

-Za, co siedzicie?

-Nie twój interes.-Warknęła moja towarzyszka. Nie znosiła o tym mówić, bo obwiniała się twierdząc, że to przez nią nas złapali.

-I tu się właśnie mylisz.

-Niby, czemu?-Spytałam, ale chłopak już nic nie odpowiedział. Zaczął znowu śpiewać. Śpiewał różne piosenki niektóre z nich znałam. Gdy śpiewał Rebeka bezwiednie poruszała ustami bezgłośnie śpiewając razem z nim. Około trzeciej w nocy zaczęło mnie to irytować, ale wtedy ktoś zaczął mu odpowiadać z poza więziennych murów.

-Co do...

-Pod drzwi.-Rozkazał nasz nowy sąsiad. Jego głos zmienił się był teraz władczy stanowczy i nieznoszący sprzeciwu. Bez słowa wykonałyśmy polecenie. Rozległ się niewyobrażalny huk i ściana przed nami rozpadła się na kawałki. Z kurzu i pyłu wyłonił się chłopak. Razem otworzył usta i radośnie zakrzyknął:

***

-Tutaj jesteś!-Ten niespodziewany okrzyk tak mnie wystraszył, że wyrzuciłam książkę w górę i również krzyknęłam.

-Percy ty głupku! Ile razy mam powtarzać, żebyś mnie nie stra…-mina Johannes’a wyrażała coś po między zdziwieniem, a zawodem, ale tylko przez sekundę, bo za chwilę tak samo jak jego głowa schowała się po drugiej stronie oparcia kanapy

Wygramoliłam się z barłogu i przewiesiłam przez oparcie, a kaptur od bluzy spadł mi na twarz.

-Ej, co jest? Chyba się nie gniewasz, ze pomyliłam twoje imię.-Pozwiedzam spadając na siedzenie i siadając jak człowiek. Kot natychmiast wskoczył mi na kolana i zaczął się ocierać o mnie domagając głaskania. 

-Kto to Percy?

-Były narzeczony…-umilkłam.

-Czyj?-Dopytał zdając chyba sobie sprawę, że nie powiedziałam wszystkiego, co miałam.

-Zakochał się w Biance Martinez, ale mówił do mnie Glimer…

Nie odzywaliśmy się przed dłuższa chwilę. Gokana mruczał na moich kolanach, a ja czekałam na dalszy rozwój wydarzeń. Bałam się odezwać. Z niewiadomych przyczyn nie chciałam go w żaden sposób urazić, ale z drugiej strony jak w ogóle mogłabym go urazić czymś takim skoro nie jesteśmy razem. Zresztą, kto w ogóle chciałby zemną być?

-Jesteś głodna?-Zapytał w końcu.

-W sumie to tak.

-Na, co masz ochotę?

-Wszystko jedno.-Powiedziałam ciesząc się, że rozmowa zeszła z tego niezbyt miłego tematu. Johannes wstał z kanapy i wziął do ręki telefon.

Zamawiał dłuższa chwilę, co chwila na mine zerkając. Odłożyłam książkę na półkę, a gdy się odwróciłam żółtooki już na niej siedział i otwarcie na mnie patrzył.

-No, co?-Spytałam zatrzymując się w połowie drogi powrotnej na kapę.

-To moja bluza?-Zapytał przekręcając głowę lekko w lewo.

-Serio tyle się na mnie gapiłeś, żeby domyślić się czy to twoja bluza?-Prychnęłam siadając obok niego i biorąc Gokana na ręce.-Wszystko, co noszę ty kupiłeś, więc wszystko jest tak jakby twoje.

-Teoretycznie tak, ale tej bluzy ci nie dawałem.

-Sama wzięłam.-Wtrąciłam.

-Tak myślałem…-powiedział opierając nogi na stoliku zakładając ręce za głowę i zamykając oczy.-, A patrzyłem, bo masz zgrabne nogi, ale rzadko, kiedy je pokazujesz.-Odruchowo pociągnęłam nogi bardziej pod siebie, a słysząc mój gwałtowny ruch Johannes cicho się zaśmiał nie otwierając oczu.

-Nie żartuj tak, mam oczy i widzę jak wyglądają moje nogi są pomarszczone i buro brązowe.-Powiedziałam cicho rozciągając buzę tak by zasłaniała mnie jak najdokładniej.

-Czy ja choćby słowem wspomniałem o ich kolorze? Powiedziałem, że są zgrabne, a zrobiłem to po tak uważam, więc nie użalaj się nad sobą i może dla odmiany no nie wiem uśmiechnij się.-Rozległ się dzwonek do drzwi.- Oho jedzenie przyjechało.-Wstał z kanapy, a po chwili usłyszałam jak przestawia talerze w kuchni.

Mówił serio? Jego głos nie zmienił się pod żadnym względem twarz też nie zdradzała, żadnego napięcia, więc chyba nie kłamał.

Wyciągnęłam nogi przed siebie i zaczęłam się nim przyglądać. Najładniejsze na świecie to one nie były tak, jeśli brać pod uwagę sam ich kształt. Brak implantów oczywiście zrobił swoje, ale gdybym zaczęła ćwiczyć to może coś by z tego było.

-Glimer! Kolacje podano!-Zawołał Johannes.

-Już idę.-Zawołam w odpowiedzi.

Przeszłam przez korytarz czując smakowite zapachy dobiegające z kuchni.

-Itadakimasu.-Powiedział szatyn siadając przy zastawionym stole.

-Itadakimasu.-Wzięłam pałeczki do ręki i dopiero wtedy zauważyłam, że na talerzu nie leży tak jak zawsze wszystkiego po trochu tylko porcja nigiri. Mina musiała mi zrzednąć, bo po chwili usłyszałam pytanie;

-Coś nie tak?

-Wiesz. Jak raz miałam ochotę na to, co zwykle.-Mruknęłam skubiąc jezdnie.-Chłopak uśmiechnął się pod nosem.

-Skąd ja wiedziałem, że tak będzie?-Mówiąc to podał mi drugi talerz.-To chyba twoje ulubione jedzenie.

-Chyba.-Uśmiechnęłam się lekko i zaczęłam jeść.

Mniej więcej w połowie kolacji znowu włączyli nam prąd, ale jakoś nie spieszyło mi się, żeby wrócić do pokoju i nadrobić zaległości w nici nie robieniu w Internecie.

Wróciłam, więc na kanapę i razem z Gokan’em zaczęliśmy sobie odpoczywać po jedzeniu. Johannes przebrał się w soją lubioną koszulkę z napisem o treści: „Myślisz, że jestem szalony? Zaczekaj, aż poznasz moje koty."

-Mogę ci zadać niedyskretnie pytanie?-Spytałam odchylając głowę na oparcie i patrząc w sufit.

-Dawaj.

-Dlaczego rozmawiasz z kotami?-Spytałam głaszcząc siedzącego mi na kolanach kota za uchem.

-Już ci mówiłem one rozumieją więcej niż ci się wydaje. Spróbuj to sama się przekonasz.-Popatrzyłam na niego podejrzliwie chcąc się upewnić, że nie żartuję, a gdy jedyne, co zobaczyłam to zachęta nachyliłam się zasłoniłam usta dłonią i szepnęłam do Gokana na tyle cicho by Johannes na pewno mnie nie usłyszał.

-Dziwny z niego facet, ale wydaje się być całkiem miły.

-Co mu powiedziałaś? Uśmiechnął się i ci przytaknął.

-Serio?-Spojrzałam na pyszczek kota. Jak dla mnie wyglądała tak samo jak wcześniej.-..Wkręcasz mnie.

-Może.- Zmrużył oczy i uśmiechnął się.

-Głupi jesteś.

-Ty też.

Rozdział 12 za nami.Szczerze nie mam pojęcia jak go podsumować dlatego wstawię tu obrazek który jak mi się wydaje tutaj pasuje.   

Glimer: To wiele wyjaśnia.

Johannes: No chyba tobie.

Mam nadzieje, ze w zaden sposób nie przeszkadzają wam te wstawki z książki jaką czyta Glimer. Po prostu stwierdziłam, że napisanie, że czyta będzie trochę takie suche, ale jeśli jest to dla kogoś problem dajcie mi tylko o tym znać.

No to ja sie z wami żegnam.

Do następnego posta,

Miłych wakacji.

Hania.