Rozdział 53

Kelly

„Jesteś potworem”

Brawo Kelly. Musiałaś się z nią kłócić? Mogła byś czasami nie kłapać dziobem. Dobra dosyć tego samo ochrzanu. Wystarczy, że Ines sprawiła mi kazanie które bardzo skutecznie wygnało mnie z powrotem w miasto.

Nie wiedziałam, że taka mała kobietka potrafi tak dobitnie powiedzieć ci, że spi*przyłaś sprawę.

Zaraz po tym jak wyplułam na Mary to co siedziało mi na wątrobie. Zielonowłosa wyszła z mieszkania trzaskając drzwiami tak mocno, że to cud iż po  tym wszystkim nadal wisiały na zawiasach. Ma dziewczyna charakter niema co. Tylko czemu nie potrafi przyswoić najprostszych faktów?

Alex- zły. Kelly-dobra…teraz.

Swoją drogą co ja się przejmuje? Poradzę sobie bez niczyjej pomocy.

-A jak nie dasz rady to zostaniesz sama. Zupełnie sama.-powiedziała niepewność która zawsze daje o sobie znać w najmniej potrzebnym momencie.

Dobra swoje życie mogę ryzykować bo jest moje, ale kto mi pozwolił ryzykować życie Ryugi, albo Tsubasy? Niema wątpliwości, że jeśli zaraz czegoś nie zrobię to chłopaki mogą nie wyjść z tego cało, ale sama wiele nie zdziałam. Nawet nie wiem gdzie tym razem ukrył się Doji!

Ratownik pierwsza klasa niema co. Zamiast szykować jakiś dobry nie skomplikowany  plan ratunku, albo już być już w Dark Nebuli i….ratować, biegam po dachach licząc chyba na to, że spadnę, skręcę sobie kark i będzie mi wszystko jedno.

 Skoczyłam z jednego budynku na drugi przeturlałam się kawałek po ziemi i stanęłam na równe nogi.

Doba pora zobaczyć gdzie jestem.-pomyślałam rozglądając się.

Chwila widziałam już miasto z tej perspektywy. Wielkie mi rzeczy latasz po mieście od roku. Co dziwnego jest w tym, że tu byłaś?

-Ines cię tutaj przysłała?-spytała Mary która opierając plecami o wielką szybę zastępującą jedną ze ścian w jej mieszkaniu zwijała słuchawki na (jeśli mnie wzrok nie myli) Mp4.

Wylądowałam na tarasie Tategamich.

-Nie. Za to dała mi takie kazanie, że szkoda gadać.-powiedziałam zdejmując rękawiczki i maskę.

-Mnie też to pewnie czeka.-westchnęła i napiła się piwa.

-Zważywszy, że ja wyszłam w połowie swojego.-Mary zaśmiała się pod nosem.

-Zwiałaś z kazania Ines i przylazłaś do mnie. Można wiedzieć po co?

-Wiesz mi lub nie-mam to w dupie-, ale trafiłam tu przypadkiem.-odparłam.

-Nie wierze.- tym razem ja się zaśmiałam.

-Sama bym sobie nie uwierzyła.-powiedziałam siadając na ziemi i opierając się plecami o jakąś zabłąkaną skrzynkę która akurat tam stała.

-Jesteś całkiem miła-powiedziała Mary po chwili milczenia. W odpowiedzi w zruszyłam ramionami-Co ty kombinujesz?.-spytała parząc na mnie podejrzliwie.

Zaśmiałam się widząc jej minę.

-Nic nie kombinuje. Skończył mi się arsenał złośliwości, a nie lubię się powtarzać.

-Acha.-burknęła. 

-Tak jak się nad tym zastanowić to ja do ciebie nic nie mam. Poza tym, że powinnam ci za to-wskazałam siniaka-oddać.

-Spróbuj tylko, a zarobisz drugiego.- nie brzmiało to zbyt groźnie. Jestem pod w wielkim wrażeniem tego, że jeszcze nie skoczyłyśmy sobie do gardeł.

-Nie wiesz co potrafię.-powiedziałam uśmiechając się łobuzersko.

Nastąpiła długa chwila milczenia podczas której Mary zdążyła wyzerować butelkę piwa i otworzyć drugą.

-Skąd znasz Kelsi?-spytała czarnowłosa przerywając ciszę.

-Z Dark Nebuli.

-Była w Dark Nebuli!? Kiedy!? Jak to się stało!?-jaka żywa reakcja.

-Wiem tyle, że była najlepsza wśród najgorszych.

-Nigdy bym nie pomyślała, że skończy w czymś takim.

-Czyli jakim?-warknęłam.

-No nie wiem! No takie pierwsze z brzegu! Hym! Próbowaliście przejąć władze nad światem!

-Fakt.-wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

-A teraz jeszcze perfidnie wróciliście, zabraliście mi brata, przyszłego niedoszłego Ines i…-umilkła.

Jestem pewna, że raczej nie chodziło jej o Hikaru tym bardziej Ryuge. Temat znowu z chodzi na tego idiotę, a co mi tam gorzej być nie może.

-Dlaczego tak się upierasz przy tym, że Alex jest po naszej stronie?-spytałam łagodnie za co miałam ochotę sama przybić sobie piątkę.

-Mój tata miał kiedyś psa-wilczura. Pewnego dnia poszedł z nim na spacer od lasu.-umilkła na chwilę i kiedy już myślałam, że nie usłyszę dalszego ciągu tej pasjonującej historii Mary znowu zaczęła mówić lekko zmienionym głosem- Jakiś myśliwy zastrzelił Burka.... Pomylił go z wilkiem.

-… Burek to Alex?

-…- uznam to za „tak”.

-…a myśliwym jestem ja.

-Nie chodzi o ciebie....Chodzi o wszystkich.-powiedziała po czym schowała w twarz opierając głowę o kolana.

Czyli tak to wygląda.

Mary zrobiła temu piegowatemu idiocie coś  strasznego i teraz, żeby to odpokutować będzie go chronić przed całym światem.

-Dobra.-powiedziałam stając na równe nogi.

-Co dobra?-burknęła podnosząc na mnie wzrok.

-Załatwimy to -Alex’a- po twojemu.-uniosła w górę jedną brew.-Obiecuje ci, że jedyną osobą która będzie decydowała o tym czy Alex zostanie uszkodzony będziesz ty.-przy ostatnich słowach złożyłam palce w pistolet i wycelowałam nim w Mary.

Skrzywiła się.

-Czyli co?

-Zostawiam go tobie. Umowa stoi?

-Jaka umowa?- czyja niewyraźnie mówię?

-Ty na mnie nie warczysz, nie rzucasz mi się do gardła, współpracujesz, a ja w zamian obiecuje, że nie zaatakuje Alex’a jak tylko go zobaczę. To jak? Stoi?- spytałam wyciągając rękę do czarnowłosej.

-Stoi.-Mary podała mi rękę i uścisnęła ją.- A teraz mnie podnieś.-zaśmiałam się i pociągnęłam ją do siebie.

-Stoisz?-zaśmiałam się po raz kolejny.

-Tak, a teraz po donaty.-powiedziała podnosząc z ziemi swoją bluzę.

-Po co?-zdziwiłam się.

-Rzucę je Ines to może mnie nie pożre.

-Hahy. Ok ty lepiej ją znasz.

Wiem. Na pierwszy rzut oka to nie jest mój styl litować się nad  zaślepioną poczuciem winy, ale kto wam u licha powiedział, że to właśnie robię? 

Może po postu chce zobaczyć jak przygniatają ją gruzy jej urojeń. 

W końcu należałam do tej złej Dark Nebuli...

Z życia otaku

Rozdział 53 za nami. Czyżby Kelly coś jednak kombinowała? Domyślanie się zostawiam wam.

To był dość zakręcony tydzień... Moje dziecko ma już rok umie chodzić, mówić i nawet grozić śmiercią w męczarniach. *ociera łzę wróżenia* Jestem z niego dumna.

Wiem, że są wakacje i przez to wasza aktywność na blogu zdecydowanie spadła, ale to dobrze bo to znaczy, że nie spędzacie tych wakacji tak jak ja przed komputerem.

To ja się z wami żegnam.

Do następnego posta.

Hania