Druga strona medalu (R.7)

Rozdział 7

Po szybie wspinaliśmy się równocześnie z dwóch przeciwnych stron. Chociaż słowo " wspinaliśmy" nie oddaje tego jak to wyglądało. Gdy tylko Johannes znalazł się po drugiej stronie szyby zaczął dosłownie po niej skakać. Wystartowałam z sekundowym opóźnieniem spowodowanym tym, że po pierwsze miałam go skopiować, a po drugie przyznam się bez bicia trochę się zagapiłam. Stracony czas udało mi się nadrobić mniej więcej w połowie wysokości kopuły, ale ostatecznie wygrał Johannes.

Siedzieliśmy przez chwilę bez słowa próbując wyrównać oddech, a kiedy wreszcie mi się to udało zaczęłam podziwiać widoki. Zoofil nie kłamał faktycznie było, na co patrzeć. Wielki stadion stojący stóp Dark Nebuli wyglądał stąd jak zabawka, a rosnący niedaleko park był jednym wielkim zielonym dywanem.

-To pierwsze miejsce w całym tym syfie, w którym niema, ani kotów, ani kaktusów.-Powiedziałam w końcu kładąc się plackiem na szkle.

Chłopak ziewnął przeciągle pokazując chyba wszystkie zęby, jakie miał w paszczy, ale nic nie odpowiedział.

Założyłam ręce za głowę zaczęłam grzać się w słońcu.

-Odsłoniłaś się.-Powiedział Johannes dźgając mnie palcem w brzuch. Nie poczułam tego, ale z niewiadomych przyczyn nie spodobało mi się, że wypomniał mi błąd.

-Robię tylko to, co na moim miejscu zrobiłby oryginał. - Odparłam. - Najwyraźniej nie uważa cię za zagrożenie.

-Będziesz miała z nią spory problem.

-Niby, czemu?-Prychnęłam na powrót siadając.

-Tygrysy nawet po śmierci stoją na nogach.

-...Łeb ci się przegrał.- Powiedziałam, kiedy już wyszłam z pierwszego szoku spowodowanego idiotyzmem tej wypowiedzi.

-Jak się z nią zmierzysz w prawdziwej walce zrozumiesz, o co mi chodziło.

-Jaaasne.

…

-Oooooo Betty~-ze snu wyrwał mnie śpiewny głos Celest. Osobiście wolałbym zostać obudzona przez szczura drapiącego mnie po twarzy. Tak szczerze wszystko jest lepsze od głosu tej psychopatki z samego rana.

-Czego?-Warknęłam odbierając telefon, a właściwie próbując to zrobić, bo jak się okazało w ogóle nie dzwonił.

-Tutaj jestem.-Odezwała się postać na ekranie wmontowanym w ścianę. Obłożyłam telefon na szafkę nocną, usiadłam na łóżku i spróbowałam doprowadzić się do porządku. Zgarnęłam potargane włosy z twarzy i związałam je z tyłu w niedbałego koka.

-O, co chodzi?-Spytałam uśmiechając się fałszywie.

-O twoje ostatnie zadanie. Wiesz, po co nam oryginał?

-Chcecie wsadzić ją w takie samo gówno jak mnie i się z niej śmiać?

-Nie.-Odparła przeciągając ostatnią literkę.- Nie lubię się powtarzać. Wiesz jak to jest, żeby coś dostać trzeba za to zapłacić.

-Ona ma płacić za twoje zabawki.-Stwierdziłam przecierając twarz dłonią.

Z kim ja pracuje?

-Tak. Życiem. Johannes zgodził się z nami współpracować tylko pod warunkiem, że ją dostanie.-Tak myślałam, że w dalszym ciągu był zbyt normalny jak na standardy Dark Nebuli.-Jeśli ładnie się sprawisz powiedźmy, że zapomnę o tym, co zrobiłaś i pozwolę ci żyć.

-Kuszące. Gdzie jest haczyk?

-Doji nie dowie się o naszym małym układzie.-On wie. Nawet ja wiem, że on wie, a ona jest ślepa.

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

Black Betty had a child

Bam-e-lam the damn thing gone wild

Bam-e-lam she said it weren't not of mine

Bam-e-lam the damn thing gone blind

Bam-e-lam I said: "Oh, Black Betty"

Bam-e-lam oh Black Betty, bam-e-lam

-Ines to chyba to.- Szepnął oryginał, a jej przyjaciółeczka bez słowa weszła do małego pomieszczenia. Nie trzeba było się rozdzielać. Uzbroiłam bat i uderzyłam nim w drzwi. Sukinkota szybka jest.

-A chciałam załatwić to szybko.- Westchnęłam.

-Kelly, co się tam dzieje!?-Pani kapitan uderzała w drzwi po drugiej stronie nie mogąc ich otworzyć. Kiedy elektryczny bat w nie uderzył zamki musiały zaskoczyć i na powrót się zamknąć.

-Nic takiego. Po prostu robię to, czego wszyscy ode mnie oczekują.-Powiedziałam jak gdyby nigdy nic.

-Ines nie słuchaj jej podróbka nauczyła się nowej sztuczki!-Krzyknęła w stronę drzwi, ale nie wtedy po raz kolejny strzeliłam batem, co prawda tylko na pokaz, ale oczy oryginału otworzyły się jeszcze szerzej.

-Wypuść mnie, albo przysięgam, że jak stąd wyjdę to cię znajdę i zabiję.- Krzyczała zamknięta dziewczyna uderzając pięściami drzwi.

Najpierw będziesz musiała wyjść-przebiegło mi przez myśl, a skoro mi to i jej.

-Najpierw będziesz musiała wyjść.-Powiedziałam.

Przerażona dziewczyna cofnęła się o krok potem o dwa i zanim się zorientowałam biegła gdzieś przed siebie natomiast ja wybuchłam śmiechem i zaczęłam ją gonić strzelając, co chwila batem.  W pewnym momencie ostro skręciła i pognała przed siebie na kilku stopniowe schodki prowadzące na coś w rodzaju tarasu widokowego. Gdy byłam na szczycie schodów wyskoczyłam z zamiarem ogłoszenia jej rękojeścią batu, ale wtedy nagle rozbłysło białe światło i coś wbiło mnie w ścianę. Nie poczułam tego, ale moja duma i tak ucierpiała. Po dłuższej chwili nacisk znikł i upadłam na ziemię. Ciepło w tym kostiumie. Muszę naładować bat, albo się upiekę.

-Przyznaje zaskoczyłaś.-Powiedziałam wstając i wbijając rączkę bata w ładowarkę.- Ale to się więcej nie powtórzy.

Bat rozbłysnął jeszcze jaśniej, a nitki, które go otaczały stały się dużo liczniejsze.

-O kurwa.- Powiedziała wpatrując się we mnie jak w obrazek.

Uniosłam rękę w górę i zamachnęłam się na nią

Elektryczny bat poleciał w stronę szyi oryginału. Nie mogłam jej zabić, dlatego w ostatniej chwili zmieniłam tor lotu batu i Kelly udało się uniknąć śmierci w tym momencie. Padła na ziemie, przeturlała się kawałek dalej i po raz kolejny załadowała kuczer. Stanęła na nogi i przygotowała się do strzału. Po raz pokonać cię twoją własną bronią. Przygotowałam się do strzału.

Strzeliła ja zrobiłam to samo. Jej bey zaczął wirować wokół jej mój zrobił to samo.

Stałyśmy przez chwilę mierząc się wzrokiem, aż w końcu nie wytrzymam i odezwałam się pierwsza.

-Wiesz nie mam nic przeciwko walką kotów, ale trochę mi się śpieszy.

-Bardzo mi przykro, że zajmuje ci czas-odparła.- Co ty na to wykończę cię w miarę szybko i rozejdziemy się za porozumieniem stron?

-Niestety dostałam na ciebie zlecenie, więc takie rozwiązanie nie wchodzi w grę.- Odliczyłam w głowie przepisowe trzy sekundy na odpowiedź i zaśmiałam się krótko - Hah. Jesteś tak przewidywalna, że aż mi cię żal.- Wcisnęłam przycisk na bacie, który ponownie rozbłysnął tym razem napięcie było słabsze, więc nie zabiłoby jej. Pobiegłam po łuku i wyskoczyłam zamachując się na nią.

-Biała Lodowa Przeszkoda!-Krzyknęła. Przed moją twarzą pojawiło się coś na kształt ściany z lodu zacisnęłam mocniej dłoń na bacie zwiększając ty samym jego moc i błyskawicznie zaatakowałam przeszkodę, która rozpadła się w drobne kawałki. Fala uderzeniowa odepchnęła Kelly o kilka metrów od tyłu.

-Żałosne.-Prychnęłam stając nad nią i uderzając batem jej nieosłoniętą kostiumem rękę.-Kiedy zabierze ci się bey'a stajesz się bezużyteczna.-Na jej ręce pojawiła się kolejna czerwona krwawiąca pręga.

Strać. Wreszcie. Przytomność.

-Możliwe.- Powiedziała.-Ale jedna wariatka z batem to trochę za mało, żeby mnie pokonać.-W tym właśnie momencie jej bey zepchnął mnie z mojej ofiary i na powrót wcisnął w ścianę.

Do kurwy nędzy, czym jest ten bey? Nie wydała mu rozkazu, a zaatakował.

-Biała Mroźna Salwa.-Krzyknęłam starając się odepchnąć bey'a oryginału. Nie czułam bólu, ale z każdą chwilą robiło mi się coraz cieplej. Gdy rozległy się pierwsze odgłosy trafień osiągniętych przez mojego bey'a siła ataku Białej osłabła i udało mi się odbić ją na ścianę obok.

Ciepło. Ciepło! GORĄCO KURWA!

Wbiłam rączkę batu w ładowarkę i przekręciłam. Energia skumulowana przez kostium najwyraźniej niemieszcząca się w ładowarce spływała do batu. Co za ulga.

-Biała Prawdziwe Lodowe Obcięcia!-Krzyknęła Kelly. Jej bey wirujący dotąd za moimi plecami charakterystycznie rozbłysnął, ale byłam gotowa odeprzeć każdy atak. Błyskawicznie się obróciłam i rozbiłam na kawałki zbliżające się do mnie szpony.

-Biała Mroźna Salwa.-Rozkasłam, a wtedy powstrzymany przed chwilą przeze mnie bey wydostał się z pomiędzy lodowych brył i zaczął nacierać na w dalszym ciągu strzelającego przeciwnika.

-Czym ty grasz?-Spytała Kelly zataczając szerokie koło, w którego centrum walczyły bey'e. Nie chciałam, żeby się do mnie zbliżyła, więc niczym lustrzane odbicie zrobiłam to samo.

-Dark Tiger typ ofensywno-defensywny. Z tego, co mi wiadomo używałaś go, gdy byłaś w Dark Nebuli. Biedulko nawet bey'a mam twojego.

-O, co ci chodzi?-Spytała marszcząc brwi.

-Zastąpiłam cię, ale nie martw się nie tobie pierwszej się to przytrafiło. Niema ludzi niezastąpionych.

-Że, co!?

-Gram twoim bey'em, walczę twoim stylem.-Wpieprzam się w podobne gówno.- Niema takiej rzeczy, którą ty byś zrobiła, a ja nie potrafiłabym jej powtórzyć.

-I to, dlatego stajesz do walki ze mną ubrana w zbroję.-Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym ją zdjąć.

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

She really gets me high

Bam-e-lam you know that's no lie

Bam-e-lam she's so rock steady

Bam-e-lam and she's always ready

Bam-e-lam oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

Szło mi dobrze. Co prawda mój bey nie wiadomo, kiedy został uśpiony, ale za to oryginał ledwo stał na nogach jedno celne uderzenie powinno zwalić ją z nóg. Pokonam ją i będzie po wszystkim. Nigdy więcej nie przyjmę zlecenia od kogoś, kogo wcześniej nie sprawdzę i nie zobaczę zaświadczenia o poczytalności jego ludzi. Zamachnęłam się na nią, ale zamiast przeciąć jej oko koniec batu owinął się wokół jej dłoni, a ja poleciałam do przodu i oberwałam pięścią w twarz zachwiałam się, a wtedy ręka Kelly jak wąż oplotła mój kark pociągnęła mnie w dół prosto na spotkanie z jej kolanem. Uderza mnie tak trzy razy, po czym pchnęła na ziemię.

Jasny gwint. Od dłuższego czasu nie miałam okazji naładować batu. Walka była na to zbyt dynamiczna. Muszę ją czymś zająć, bo inaczej się upiekę. Spojrzałam na nią. Ona nie powinna już żyć. Jej serce nie miało prawa wytrzymać takiej dawki elektryczności, a o tym już, o że powinna się wykrwawić nawet nie wspomnę. Z kim ja walczę? I wtedy do mnie dotarło.

-Hahaha!-Zaniosłam się głośnym śmiechem w się z ziemi.-Czyli to jednak prawda. Tygrysy nawet po śmierci stoją na nogach.-To nie jest człowiek. To jakaś bestia. Pewnie wychodowana przez psychopatów ze starej Dark Nebuli. To, dlatego Celest dała mi takie ultimatum. Dziwiłam się, jakim cudem opuściła tę organizację bez jakiejkolwiek obroży uprzykrzającej życie. Teraz już wiem, co z nią nie tak.

Jest kurwa jego zapierdolona w dupę mać martwa!

Tego syfu nie można zabić. Za to ona mnie z pewnością zabiję.

Ale darmo skóry nie sprzedam.

Zaśmiałam się głośno balansując no granicy szaleństwa i wbiłam bat w pudełko wiszące przy moim boku, a ten po raz kolejny rozbłysnął jednak nie pochłonął nawet jednej trzeciej energii skumulowanej w kostiumie.

-Biała Lodowe Obcięcia. Bez przerwy.-Jej bey zaczął atakować mnie zmuszając tym samym do zwrócenia się bokiem do oryginału. Udawało mi się odbijać jej ataki, ale w pewnym momencie dostałam czymś w plecy i padła na twarz, a wtedy jednym szybkim kopnięciem rozwaliła ładowarkę na wszystkie strony strzeliły iskry jestem już martwa. Na odchodnym wymierzyła mi solidnego kopniaka w plecy, który przesłodził o moich dalszych losach.

Kostium nie był w stanie wytrzymać takiej ilości energii i zaczął się przegrzewać spalając przy tym moje ciało.

-Aaaaaaaa....-Jęknęłam szarpiąc pazurami kostium.-Pali.-Wychrypiałam.-Pomóż mi...

Co ja robię? Przed chwilą chciałam ją zabić, a teraz proszę o pomoc.

Niech mnie dobije. Skróci moje cierpienia. Przecież wiem, że ma w sobie, choć odrobinę współczucia. Widziałam jak sprawdzała czy człowiek, którego pokonała żyje. Zrobi to. Dobije mnie. Pomoże mi.

Poczułam gwałtowny rwący ból, który trwał i trwał. Kelly szarpała pazurami moje ciało. W pewnym momencie przed moimi oczami pojawiły się czarne plamy i poczułam, że gdzieś spadam.

A potem gwałtownie nabrałam powietrza.

Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że przygniata mnie ogromna masa lodu.

Co ona zrobiła?

Gdy się podniosła z nadludźmi niemal wysiłkiem złapałam ją za kostkę.

-Czego chcesz Podróbo?-Warknęła.

Mam umierać, jako "Podróba"? Proszę nie. Przecież chyba mam jakieś imię prawda. Niech ona je zna. To moje ostatnie życzenie. Niech ostatnia osoba, która kopiowałam, ostatnia, która widzi mnie żywą zna moje prawdziwe imię. Nawet, jeśli miałby to być potwór stworzony przez Celest.

-Glimer. Jestem Glimer.-Wychrypiałam.

-Gratuluje.-Burknęła wyszarpując kostkę z mojego uścisku

-Dziękuję ci za pomoc.

-Fajnie. Mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić?

- Hah.-Zaśmiałam się słabo.-Celest ma pilota i może nim kontrolować wszystko wokół.

-Dobrze wiedzieć…Postaraj się nie zdechnąć.

-Spróbuje…

Więc jak to już na początku mówiłam. Jestem Glimer i mam przejebane. Na szczęście już nie długo.

………………………………………………………….

…………………………………………..

…………………………………………………..

………………………………………….

………………………………………………….

……………………………………………………… 

No i co myślicie? Jak w widzicie te druga stronę medalu?

Ja sie z wami żegnam.

Do następnego posta.

Hania.