Druga strona medalu (R. 5)

Rozdział 5

-Betty! Choć do mojego laboratorium. Tylko szybko muszę ci coś pokazać.-Jak ja nienawidzę tych wyskakujących ze ścian ekranów.

Człowiek sobie spokojnie idzie, a tu nagle wyskakuje ta psychopatka i czegoś ode mnie chce.

-Czego?-Spytałam wchodząc do laboratorium tej świruski..

-Czy on nie jest słodki, kiedy tak się szarpie?- Spytała Celest stojąc oparta o blat, (na którym leżały przeróżne narzędzia) z twarzą przyklejoną do ogromnego monitora, na którym jakiś chłopak szarpał się przykuty do metalowego stołu.

-Nie mój gust.-Odparłam- Uprzedzam, jeśli wezwałaś mnie tylko po to, żeby pokazać mi twoją nawą zabawkę to mogę ci obiecać, że widzisz mnie tu ostatni raz.

-Jasne, że nie po to cię wołam- uśmiechnęła się szeroko pokazując wszystkie zęby- Twoja nieudana próba zdobycia Virgo niebyła taka do końca bezużyteczna.

-Gdybyście pozwolili mi iść samej wyglądałoby to całkiem inaczej.-Powiedziałam przez zaciśnięte zęby go, gdy tylko Celest wspomniała o tej całej akcji poczułam przenikliwy ból w całej szczęce.

Może i to niebieskie coś wystraszyło się jak tylko wyciągnęłam bat, ale kopa potrafi zasadzić.

-Ale wyglądało to jak wyglądało-kontynuowała szukając czegoś po kieszeniach-, a jako młody geniusz wyciągnęłam z tego wnioski. Oto twój nowy ulepszony kostium i bat.

-Nowe zabawki.-Zamruczałam można powiedzieć, że z przyzwyczajenia.

-Przebierz się, a potem zobaczysz, co potrafi bat.-Zgarnęłam kostium z blatu i poszłam do odwiedzonej już wcześniej przebieralni. Odwiesiłam na wieszak stary kostium, który zostawił po sobie masę zagłębień w skórze. Przyjrzałam się swojemu odbiciu w lustrze.

-Nie ma, co ukrywać. Zgrabna to ja jestem-zaśmiałam się pod nosem i dodałam.- I do tego taka skromna.

Kostium na pierwszy rzut oka wyglądał na zbroje, w której nie będę mola wykonać zgrabnego uniku, a co dopiero mówić o tych wszystkich akrobacjach, które zwykła wykonywać oryginalna Betty. Z zwątpieniem wypisanym na twarzy zaczęłam zakładać kostium. O dziwo pomimo swojego pancernego wyglądu kostium sam w sobie nie krępował moich ruchów w żaden sposób. Rękawiczki z pazurkami na powrót wylądowały na moich dłoniach.

-Dobra pokarz moje nowe cudeńko. Mam nadzieje, że nie ruszałaś diamentu w rączce gdyby nie on zostałabym w WBBA, a przypominam, że to, co o was wiem to moje i mogę z tym zrobić, co tylko mi się żywnie spodoba.-Powiedziałam wchodząc z powrotem do laboratorium Celest.

-Nie diamentu nie ruszyłam- zaśmiała się i z całej siły uderzyła mnie pięścią w brzuch.

Odruchowo zgięłam się w pół, ale tak właściwie nic nie poczułam.

-Bolało?- Spytała brunetka poprawiając okulary, które zsunęły się jej nosa.

-Wcale.-Przez sekundę rozważyłam odpłacenie jej tym samym, ale porzuciłam ten pomysł. W końcu pracuje dla niej.

-Kostium wyposażony jest w eksperymentalny system pochłaniania energii.

-Eksperymentalny?

-Tak, ale spokojnie testowaliśmy go w tam-tej podróbie siedziby…

-Tej, która wybuchła?-Przerwałam jej zaznaczając, że to, co mam teraz na sobie wybuchło kilka dni temu.

-Tak tej, a mieliśmy inną?-Spytała robiąc minę zamyślonego dziecka.- Mniejsza z tym.-Machnęła ręką i wcisnęła jakiś przycisk na pilocie.-Łap za bat i spróbuj rozwalić to.-Ze ściany wysunął się ogromny lodowy blok.

-Dobra.-Poprawiłam w dłoni bat i „podłączyłam go do prądu”-Let ’s do this.-Potraktowałam blok, jako przeciwnika podbiegłam do niego po łuku i przed uderzeniem wyskoczyłam, żeby nabrało ono dodatkowego impetu. Blok pękł na pół, a jedna z jego połówek gruchnęła o ziemię rozbijając się na mniejsze kawałki.

Kelly czy jak jej tam była by już martwa w tym swoim schronieniu.

-Doskonale. Zgodnie z przewidywaniami.-Powiedziała Celest zapisując coś w swoim notatniku.

-Wszystko pięknie tylko jakoś nie chce mi się wierzyć, że ten bat ma moc na więcej jak jeden taki atak.-Spróbowałam ponownie włączyć bat i nic.

-Bo nie może-wiedziałam-Na wypadek gdyby jedno takie uderzenie nie wystarczyło możesz załadować bat przy pomocy tego.-Podała mi pas, na którym wisiała niewielkie pudełko. Nie większe niż to, w który bleyderzy trzymają bey’e.

-Co to?-Spytałam zapinając pas na biodrach.

-Ładowarka. Przechwytuje energię zgromadzoną przez kostium przeciwnym wypadku po pewnym czasie mogłabyś się w nim ugotować. Kiedy wyczerpiesz całą moc z bata po prostu wbij z nią rączkę i znowu będziesz mogła używać tych swoich elektryzujących ciosów. Z takim sprzętem mogłabyś wyrznąć całą Dark Nebule.-A to ciekawe.

-Całą powiadasz. Czy to nie jest przypadkiem lekka przesada?

-Betty. Ja nigdy nie przesadzam opisując możliwości moich wynalazków.

-Czyli mogłabym pozabijać was wszystkich zabrać to, co moje i nikt z was nie był by wstanie mnie powstrzymać.-Stwierdziłam oglądając metalowe pazury, które ni stąd ni zowąd znalazły się na szyi pani naukowiec.

-Tego nie powiedziałam.-Powiedziała z pewnym siebie uśmieszkiem.

Nagle coś zaczęło miażdżyć moje ciało. Natychmiast puściłam szyje Celest i upadłam na ziemie. Po prostu nie byłam w stanie ustać na nogach. Maska miażdżyła mi głowę, golf kostiumu dusił, całe ciało bolało mnie tak jakby spadł na mnie gigantyczny kamień.

-Powiedziałam, że z tym sprzętem mogłabyś wyrżnąć całą Dark Nebule, ale ty masz na sobie ten kostium wiec nie masz na to szans.-Mówiła dalej patrząc na mnie z góry nie mogłam się skupić na tym, co do mnie mówiła wszystkie słowa, jakie puszczały jej paszcze nie miały najmniejszego sensu dusiłam się i zaczynało mi się robić ciemno przed oczami.

-Widziałam, co robiłaś z Doji’m. Nie chodzi oto, że jestem zazdrosna czy coś w tym stylu. Po prostu nie lubię komplikacji, a ty tworzysz je swoim zachowaniem.-Uścisk ustąpił. Odetchnęłam głęboko raz, drugi trzeci dziękując tym na górze, że sprawili, że ta psychopatka się opamiętała.

-Doji może sobie myśleć, że tu rządzi, ale tak naprawdę to ja tu pociągam za sznurki.-Ukucnęła przy mnie i zaczęła szeptać mi coś na ucho. Chciałam się na niej zemścić ze wszystkich sił, ale za bardzo się bałam, że może znowu TO zrobić.-Wiec dobrze ci radzę trzymaj się od niego z daleka-, gdy skończyła mówić wstała i kiedy była już przy drzwiach powiedziała.-Nie radzę zdejmować kostiumu oprócz niego mam też parę dodatkowych asów w rękawie.

Wariatka wyszła, a ja zamiast jakoś się pozbierać dalej leżałam na ziemi starając się oddychać tak głęboko jak to możliwe.

Zabije ją-pomyślałam- zabije ją choćby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobię w życiu.  Fajnych pracodawców sobie dobrałam nie ma, co.

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

Black Betty had a child

Bam-e-lam the damn thing gone wild

Bam-e-lam she said it weren't not of mine

Bam-e-lam the damn thing gone blind

Bam-e-lam I said: "Oh, Black Betty"

Bam-e-lam oh Black Betty, bam-e-lam

No dobra przydałoby się trochę ogarnąć zanim wróci. Ogarnij się Betty jak policzę do trzech wstaniesz i pójdziesz do siebie.

Raz.

Czując dosłownie każdy używany mięsień udało mi się podeprzeć jedną ręką i zobaczyć coś poza podłogą.

Dwa.

Wyjęłam spod brzucha drugą rękę i spróbowałam się podnieś do siadu, ale za skutkowało to tylko ponownym spotkaniem mojej twarzy z zimnymi płytkami. Dobrze tyle, że przynajmniej nie poczułam tego uderzenia. Pierdolona tempa kurwa zna się na swojej robocie.

Dwa i pół.

-O Boże wszystko w porządku? –Usłyszałam czyjś obcy głos. Na pewno był obcy ja nigdy nie zapominam czegoś, co raz usłyszę. Uniosłam się lekko do góry i zobaczyłam najbardziej zmartwioną, uroczą i niewinna twarz na świecie w dodatku dziwnie znajomą.

-Nic mi nie jest.-Wykrztusiłam. Gardło bolało mnie potwornie w sumie nic dziwnego pewnie będę miała problemy z głosem

-Kelly to ty? Inne dziewczyny też tutaj są?-Pytał zdejmując bluzę i zwijając ją w kulkę i kładąc mi pod głowę.

-Nie…Jestem sama.-Jego twarz zrobiła się jeszcze bardziej zmartwiona niż wcześniej.

-Ale zemnie głupek. Zadaje ci jakieś bezsensownie pytania, a ty pewnie bardzo cierpisz. Przede wszystkim nie trać przytomności i powiedź mi dokładnie, co ci się stało.

-Nie jestem Kelly tylko Betty.-Wiem, to był ostatnie, co powinnam zakomunikować osobie, która pyta, co mi jest, ale jakoś nie miałam sumienia go bezwiednie okłamywać.

-Już dobrze Betty. Ja jestem Alex i przeprowadzę z tobą wywiad SAMPLE. Dobrze?-Pokiwałam głową, na co piegowaty chłopak trzymający mnie w ramionach uśmiechnął się.- A wiec „S”, jakie masz symptomy?

-Trochę mnie boli…wszystko, ale to naprawdę nic. Za chwile mi przejdzie, muszę tylko wstać i…-złapałam za blat i lekko się podciągnęłam, ale dłoń mojego nowego znajomego powstrzymała mnie przed dalszymi manewrami.-Jak tak bardzo chcesz mi pomóc to pomóż mi wstać zaprowadź mnie do mojej kwatery.

-Na pewno nie masz uszkodzonego kręgosłupa? Porusz nogą.-Wykonałam polecenie, chociaż właściwie wszystko, co mówił brzmiało jak prośba, a gdy okazało się, że mam władzę w nogach czytaj z moim kręgosłupem wszystko w porządku Alex stwierdził, że najlepiej będzie zanieś mnie do mojego pokoju.

Ciekawskie spojrzenia mijających nas osób średnio mnie ruszały w końcu, co mnie obchodzi to, co będę myśleć o oryginale jacyś obcy dla mnie ludzie. Za to na twarzy piegowatego chłopaka wykwit delikatny rumieniec, który powiększał się z każdym kolejnym mijanym przypadkowym przechodniem.  Wyglądało to dosyć zabawnie zważywszy, że starał się wyglądać poważnie.

-Wiesz dałabym rade sama to przejść.-Powiedziałam, kiedy zostałam posadzona na krześle już w moim pokoju.

-W to nie wątpię, ale czy tak nie było lepiej?-Zapytał uśmiechając się miło.

Wtedy się zaniepokoiłam coś się w nim zmieniło minimalnie, ale jednak. Ktoś, kto nie zajmuje się zawodowo kopiowaniem pewnie nie zwróciłby na to uwagi, ale dla mnie to było tak jakbym nagle i niespodziewanie znalazła się w pokoju z kompletnie inną osobą.

-Pozwolisz mi sprawdzić czy wszystko w porządku z twoimi kośćmi i całą reszta czy mam zawołać lekarza?-Spytał nie otrzymawszy ode mnie odpowiedzi na poprzednie pytanie.

-Dam sobie radę sama.-Powiedziałam zdejmując ciężkie buty i rękawiczki. Zawahałam się dopiero, gdy złapałam za suwak kostiumu.

„Nie radzę zdejmować kostiumu oprócz niego mam też parę dodatkowych asów w rękawie.”

-Przepraszam już wychodzę.-Powiedział Alex zasłaniając oczy ręką i po omacku próbując znaleźć klamkę.

-Trochę bardziej w lewo.-Poradziłam mu uśmiechając się po raz pierwszy od chwili, gdy załam sobie sprawę, że moje ubranie może mnie zmiażdżyć.

-Dzięki…Jakby, co to…-urwał chyba nie wiedząc, co mógłby powiedzieć.

-Zapamiętam.-Odparłam i rozdzieliły nas drzwi.

Odchyliłam głowę i głośno westchnęłam. 

W niezłe gówno się wpieprzyłam.

Na dostanie pieniędzy już nie mam, co liczyć. Jeśli w ogóle wyjdę żywa z tego syfu to będzie dobrze. Tylko, co teraz zrobimy z tym kostiumem?  Z jednej strony niema, co kusić losu, a z drugiej ta francuska kurwa mnie wkurwiła. Coś mi mówi, że oryginał niema instynktu samozachowawczego, bo zanim się obejrzałam kostium wisiał sobie spokojnie na krześle, a ja golutka kuśtykałam po łóżka.

Ległam na nie i niemal natychmiast zasnęłam.

      

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

She really gets me high

Bam-e-lam you know that's no lie

Bam-e-lam she's so rock steady

Bam-e-lam and she's always ready

Bam-e-lam oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

Leżałam na kanapie czytając książkę. Typowa fantastyka. Gdy byłam właśnie w kulminacyjnym momencie walki nagle i niespodziewanie cos dotknęło mojego ramienia.

-Percy!-Krzyknęłam podskakując przestraszona.- Goni mnie banda nieumarłych ze smokiem na czele, a tym nie straszysz. Jak możesz!?- Widząc jego roześmiana twarz naburmuszyłam się i rzuciłam w niego poduszką.

-Mówiłem ci już, że jesteś słodka?-Zapytał sadzając mnie na swoich kolanach i obejmując w pasie. Prychnęłam w dalszym ciągu naburmuszona.

-I do tego śliczna. Boże jak ja zazdroszczę twojemu chłopakowi. Chwila. To ja nim jestem.

-Głupek.-Burknęłam, ale uśmiechu i rumieńców na mojej tym razem oliwkowej skórze nie udało mi się powstrzymać.

Sięgnęłam po książkę i zaczęłam znowu czytać.

-Twój głupek.-Powiedział dając mi buziaka w policzek.- Co tam się dzieje?

Twarz mi się rozpromieniła i zaczęłam dokładnie opisywać mu fabułę książki machając przy tym rękami i dokładając do historii moje własne domysły i krótkie opisy bohaterów

-No i w końcu nie jestem pewna czy on na pewno jest tym zdrajca czy nie, bo z jednej strony krzywo mu z oczu patrzy, a z drugiej cos za łatwo się do tego przyznał.-Percy patrzył na mnie uśmiechając się delikatnie lekko przekrzywiając głowę.- No, co?-Spytałam przerywając mój wywód.

-Zastanawiam się jak w takim popierdolonym miejscu jak to uchowałaś się taka niewinna i delikatna ty.

-Przesadzasz.-Powiedziałam próbując jakoś ukryć zmieszanie zasłaniając policzki skręconymi w ciasne sprężynki atramentowo czarnymi włosami.

-Nie przesadzam. Spotykałem się już z wieloma kobietami…

-Percy!-Odurzyłam się i uderzyłam go książką w ramie.

-No dobra z, kilkoma, ale, żadna niebyła taka jak ty. Śmiejesz się do świecącego słońca, tańczysz w deszczu, a jak coś opowiadasz to oczy błyszczą ci tak jakbyś zmieściła w nich wszystkie gwiazdy. Glimer ty jesteś tą jedyną. Jestem tego pewny.

-Czy ty właśnie?-byłam tak zaskoczona, że nie nie mogłam wykrztusić z siebie nic więcej.

-Może nie wyraziłem się jasno.- Posadził mnie na kanapie a sam przed nią uklęknął.- Glimer. Wyjdziesz za mnie?

-I ty się jeszcze pytasz. Tak. TAK! OCZYWIŚCIE, ŻE TAK!-Rzuciłam mu się na szyję, pocałowałam gorąco i razem przewróciliśmy się na dywan.

Mój narzeczony włożył mi na palec srebrny pierścionek i szmaragdowym oczkiem i powiedział:

-Od teraz jesteś moja. Nikt mi cię nie obierze i od razu uprzedzam ja nie wierze w rozwody. Więc będziemy razem dopóki śmierć nas nie rozłączy. 

Wiecie, co jest najgorsze w ciągłym kopiowaniu kogoś? To, że nigdy nie przestaje się udawać.

Gdy kończę zlecenie nie wracam do swojego prawdziwej postaci tylko egzystuje w tym ‘’wcieleniu’’ dopóki niedostane kolejnego zadania tego typu. Dlatego jestem taka dobra w te klocki.

Ja nie mam prawdziwej postaci.

-Nie poznaje cię Glimer! Co się stało z kobietą, która biegała po salonie w mojej bluzce i świergotała o tym, co dzisiaj czytała!?-Wrzeszczał.

-Siedzi w więzieniu dla kobiet za kradzież planów bazy wojskowej jej tatusia. Bianca Martinez mogę was sobie przedstawić!-Odparłam zrzucając doniczkę z parapetu.

-Czym ty jesteś?

-Jestem Glimer twoja była narzeczona.- Zaciągnęłam z palca pierścionek i cisnęłam nim w Percy’ego.-Wynoś się.-Rozkazałam z kamienna twarzą.

-Teraz już wiem, dlaczego nazywają cię „Loulian”-zaśmiał się.- Bez twarzy. Nie masz twarzy nie masz charakteru. Nie masz nic i jesteś niczym.-Wyszedł trzaskając drzwiami.

Nie płakałam. 

Nawet mnie to nie zabolało. 

Wiecie takie prozaiczne uczucia nie pasowały do Mari.

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

She's from Birmingham

Bam-e-lam way down in Alabam

Bam-e-lam well she's shaking that thing

Bam-e-lam boy she makes me sing

Bam-e-lam oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam...

Rozdział 5 za nami. Dedykuje go Vanessie.
Ines: Jak widać mamusia musi cie strasznie kochać.
Glimer: Na to wygląda.
Ja: Oj przestańcie. Gdyby ciągle było różowo to byście zanudziły sie na śmierć.
A teraz moi drodzy bleyderzy mam do was prośbę napiszcie mi w komentarzach jakieś fajne filmy najlepiej komedie, ale jeśli uważacie, że  jakiś film jest godny polecenia, a komedia nie jest to sie nie krepujcie na pewno  go chętnie obejrzę.
No to ja się z wami żegnam.
Do następnego posta.
Hania