Rozdział 79

Mary

-Dzięki Bogu żyje.-Powiedział Alex wstając odchodząc od nieruchomego ciała swojego brata.-Powinniśmy zadzwonić po pogotowie.

-Jestem pewny, że czekają już na dole.-Stwierdził Tsubasa.

-No, więc Alex.- Zaczęła. Ines przywołując Iskrę i chowając ja do pudełka przy pasku.  Mamy chwile spokoju wiec powiedź jak to z tobą jest i co możesz dla nas zrobić?...Albo nie ty powiesz to, co chce wiedzieć, a potem ja powiem ci, co masz zrobić. Zgoda?

-Tak.-Odparł chłopak, który wydawał się troszeczkę zdenerwowany.

W sumie, kto by nie był przed chwila zmasakrowałam mu brata.

-No, więc? O co chodzi z tymi całymi twoimi zmiennymi poglądami?-Spytała jasnowłosa opierając rękę na biodrze.

Alex spojrzał na mnie przepraszająco odetchnął głęboko i powiedział:

-Gdy miałem 11 lat stwierdzono u mnie „did”. Lekarze podawali mi różne psychotropy, ale to nic nie dawało, bo ich nie łykałem…

-Chwila.-Przerwała mu Kelly.-Co to jest did?

-Mam rozdwojenie jaźni inaczej osobowość wieloraka lub właśnie did.

-Dlaczego nie przyjmowałeś leków?-Spytała Ines sprowadzając Alex’a z powrotem na właściwy tor.

-Ponieważ nie chciałem, żeby one go zabiły.-Powiedział patrząc w ziemię.

-Go?-Dopytywała liderka.

-Alex’a. Tak ma na imię.-Wyjaśnił szybko-Przepraszam, że nie powiedziałem ci o tym od razu, ale on cię nie lubi i bałem się, że jak dowiesz, że mam ten cały did-otarł dłońmi spływające mu po policzkach łzy.- To nie będziesz chciała mnie już nigdy widzieć, a ja nie był bym wstanie tego znieść tak samo jak nie był bym wstanie go zabić, ale skoro już o nim wiesz to pewnie i tak nie chcesz mnie znać.-Musiał zdjąć okulary, żeby przetrzeć oczy, bo przez łzy nic nie widział.- Gdy poszedłem porozmawiać z Doji’m żeby to przerwał. Jego ludzie przyprowadzili związaną Angel i powiedzieli, że jeśli nie sprawie, że mnie znienawidzisz to ją zastrzelą. Ja sam nie mógłbym powiedzieć tego wszystkiego, a nie przeżyłbym gdyby z mojego powodu zabito człowieka, dlatego wtedy pozwoliłem mu przeciąć kontrole. Niewiedziałem, że będą chcieli was wysadzić w powietrze. Przysięgam!-Umilkł na chwilę próbując jakoś się ogarnąć.-No teraz wiecie już wszystko.-Powiedział zakładając z powrotem swoje szkła.

Jakbym dostała nożem prosto w serce. Część mojego najlepszego przyjaciela mnie szczerze nienawidzi. To, co tamtego dnia mi wygarnął było najszczerszą prawdą.

Podeszłam do niego i popatrzyłam w jego smutne ciemne oczy i powiedziałam;

-Nigdy więcej nawet nie waż się myśleć, że mogłabym cię nienawidzić.-Przytuliłam go delikatnie, na co odpowiedział tym samym.

Staliśmy tak dłuższą chwilę, ale pewna wymiana zdań nam przerwała.

-Kelly, co myślisz?-Spytała nasza pani kapitan.

Niebieskowłosa wyglądająca na dosyć zmęczoną życiem z mrużyła oczy i popatrzyła na naszą dwójkę.

-Nazwij mnie szaloną, ale mu wierzę.-Powiedziała w końcu.

-Okay uznajmy, że ci wierzymy.-Zaczęła Ines.-Wiesz gdzie jest Kyoya, Ryuga albo Eagle?-Otworzył budzie, żeby coś powiedzieć, ale dziewczyna mu na to nie pozwoliła.- Wiem, że wiesz. Masz nas tam zaprowadzić.

-Wiem gdzie jest Kyoya i Eagle, ale naprawdę nie mam pojęcia, co się dzieje z Ryugą- przyznał.

-W takim razie prowadź.-Zadecydowała liderka.-Acha i pilnuj swojego elterego nie chciałabym musieć do ciebie strzelać.

-Kurwa!-Krzyknęła Kelly szarpiąc pudełko na lewym ramieniu.

-Co jest?-Spytał Tsubasa.

-,”Co jest?"-Powtórzyła jadowitym tonem.-Raczej, kogo niema.-Powiedziała z naciskiem.

-Spokojnie przecież go tutaj nie zostawimy.-Powiedział.

-Niby, czemu!? W końcu jest martwy! Poza tym to potwór!-Wrzeszczała w dalszym ciągu szarpiąc pudełko.-Co szkodzi WBBA go tutaj zostawić!? Przecież martwy potwór jest lepszy od żywego!!!

-Kelly wiem, że jesteś sfrustrowana, ale wiem też, że nie powiedziałabyś czegoś takiego.-Mówił spokojnie, ale stanowczo-To nie są twoje słowa tylko Drago. Więc proszę opanuj się, bo on nigdy nie chciał dla ciebie dobrze.

Dziewczyna zacisnęła zęby i zwróciła się do nas, ale miałam wrażenie, że patrzyła głównie na mnie:

-Przepraszam. Chodźmy już. Nie wiadomo, co gdzie jest ta psychopatka w kitlu i co zamierza zrobić.

-Dobrze.-Ines na nowo przejęła kontrolę nad sytuacją.-Alex. Mógłbyś?

Chłopak wzdrygnął się słysząc swoje imię i gorliwie pokiwał głową.

Coś trzasło i z balkonu, na którym jeszcze chwilę temu obserwował nas Doji posypały się iskry.

-Chyba padł system pochłaniania energii.

-I dobrze.-Burknęłam.

Ruszyliśmy korytarzami. Przemieszczaliśmy się szybko niemal nie napotykając na swojej drodze oporu. Kiedy w końcu stanęliśmy przed odpowiednimi drzwiami wpadłam do środka razem z nimi.

Zdążyłam zarejestrować trzy rzeczy.

Celest krzyczącą coś o tym, że jeśli nie będzie jej to nie będzie niczyj, Kyoye krzyczącego z bólu i zakrwawiony skalpel w dłoniach kobiety. Nie zastanawiając się długo strzeliłam i rozkazałam Wolfowi wyć. Od teraz sterowałam strachem kobiety, która odważyła się podnieś rękę na mojego brata.

***

Kobiety zalazły się w ciemnym lesie. Do Brunetki natychmiast przypadły wilki chwytając w swoje masywne szczęki jej kończyny unieruchomiły ją zadając jej przy tym bolesne rany.

-Widzisz. Mogę zrobić z tobą, co tylko zechce.-Mówiła Mary chodząc wokół swojej ofiary.-Jak mogłaś do tego w ogóle dopuścić? Przecież twoje maszyny powinny nas powstrzymać. Zawiodłaś wszystkich. Wszystko, nad czym pracowałaś legło w druzach, bo nie podołałaś zadaniu. Tak samo jak w WBBA wszystko spierdoliłaś i to, dla kogo? Dla Doji'ego. Faceta, dla którego jesteś tylko nic nie wartą marionetką. Pionkiem w jego grze.

-Nie! To nieprawda! On mnie kocha!-Krzyknęła kobieta wyszarpując prawą rękę z paszczy bestii, co poskutkowało rozszarpaniem jej żył. Krew trysnęła z rany i natychmiast zaczęła wsiąkać w ziemię. Do brunetki przybiegły kolejne wilki, które dodatkowo gryzły jej ciało.

-Przecież dobrze wiesz, że to prawda. Niby, po co potrzebna mu była Betty?-Mary wyciągała na światło dzienne wszystkie lęki i wątpliwości Celest.- Zabawiał się z nią tuż pod twoim nosem, a ty nic nie mogłaś zrobić.-Szatynka przechadzała się pomiędzy bestiami od czasu do czasu nadeptując na ciało swojej ofiary nie chcąc by monotonia przedwcześnie odebrała jej przytomność.-Wiesz, czemu robię to wszystko?-Spytała szeptem opierając obutą w ciężki glan stopę na klatce piersiowej Celest i pochylając się nad nią-Bynajmniej nie przez to, że porwałaś tych wszystkich ludzi, nie, dlatego, że starałaś się mnie zabić, nie, dlatego, że kazałaś Alex'owi powiedzieć to wszystko. Jakoś bym to wszystko przeżyła. Niszczę cię, dlatego, że podniosłaś rękę na mojego brata. Właśnie, dlatego każdej nocy, aż do twojej usranej śmierci będę cię nawiedzać i zmieniać każdy sen w koszmar, a każdy koszmar w najstraszniejsze piekło.-Dziewczyna wybuchła głośnym niekontrolowanym obłąkańczym śmiechem, po czym jej ciało zaczęły wykręcać niekontrolowane spazmy, które odepchnęły ją od jej ofiary.

Dziewczyna padła na kolana i zaczęła palcami ryć ziemie, gdy jej ciało stopniowo się zmieniało.

Widząc to wilki podkuliły ogony i umknęły do lasu, w którym rozpłynęły się niczym cienie.

Oswobodzona Celest sparaliżowana perz wszechogarniający ją strach wpatrywała się jak twarz oprawcy zmieniła się w długi uzbrojony w szereg ostrych jak brzytwa kłów, jak jego ciało, które zadawało się być rozrywane przez prężące się pod skórą mięśnie i przesuwające się kości porasta gęstym futrem, a niebieskie oczy błyszczą dziko.

To już nie była ta sama dziewczyna, która kilkanaście dni temu narzekała na to, że za dużo je.

To nie była ta sama dziewczyna, która płakała słysząc jak jej przyjaciel na nią bluzga.

To była prawdziwa bestia, która zawyła głośno i donośnie oznajmiając wszystkim w, kół, że nareszcie jest sobą.

W tym właśnie momencie adrenalina wstąpiła w żyły kobiety, która mimo rozległych ran rozpoczęła rozpaczliwą ucieczkę przez niekończący się las jej najgorszych koszmarów.

Ogromne czarne monstrum podążało za swoją ofiarą, która próbując przednim uciec wpadała na drzewa potykała się o wystające korzenie, ale nieprzerwanie biegła zaślepiona panicznym strachem, który opanował jej genialny niegdyś umysł.

Wilk nie spieszył się by ja dopaść. Bawił się nią. Pojawiał się z lewej wył przeraźliwie po tylko po to by rozpłynąć się w ciemność i pojawić po drugiej stronie.

W pewnym momencie Celest wybiegła na sporą polane, która stała się miejscem jej największych cierpień. Bestia była tuż za nią i widząc gdzie się znalazły uznała, że to najlepsze miejsce by dokonać swojej zemsty. Skoczyła na kobietę i zaczęła szarpać jej ciałem na wszystkie strony. Zatapiała zęby głęboko do samych kości i dalej. Ból, jaki tym sprawiał był tak przeogromny, że można by go porównać tylko piekielnych męczarni.

 ***

Kelly

-Tsubasa ratuj!- Zdążyła krzyknąć ta psychopatka zanim dopadł ją atak Wolf ‘a.

Tak Tsu już biegnie ci na pomoc.-Mimowolnie spojrzałam na mojego znajomego z D.N. Właśnie rozmawiając z Kyoyą próbował go odczepić od wielkiego metalowego łóżka.

Poharatane ramie znowu dało o sobie znać palnąć żywym ogniem. Pierdolony Drago. Jeszcze chwila i wypali mi dziurę w tej ręce. Otori się pomylił była bym w stanie powiedzieć to wszystko bez pomocy tej przerośniętej jaszczurki.

Usłyszałam syk (Dziwne, że przebił się przez wrzaski Celest), potem ściana otworzyła się w jednym miejscu wypuszczając chmurę dymu i z jej środka wyszedł Tsubasa.

Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia. Co innego widzieć jednego mechanicznego Ryuge, a co innego dwóch identycznych jak dwie krople wody Tsubasów (nie wiem jak to się odmienia...Tsubas?). Chłopak osłonił się od rażącego światła lamp, po czym z zafascynowaniem zaczął oglądać swoją dłoń zupełnie jakby widział ją pierwszy raz w życiu.

-Eagle.-Powiedział prawdziwy Tsubasa z nutą niepewności w głosie. Numer 2 spojrzał na niego wystraszony zaistniałą sytuacją. W końcu nie codziennie twoje skrzydła zamieniają się w jakieś dziwne pozbawione piór kończyny.- Zaopiekuj się Hikaru.-Rozkazał wskazując niebieskowłosą dziewczynę tymczasowo leżącą na ziemi z braku ludzi w stanie ją ciągle trzymać (ja jej nie dotknę, bo zabiję).

Eartch Eagle pokiwał głową zachwycony, że może to zrobić i wziął tą głupią laleczkę WBBA na ręce. Widać tylko Drago miał ochotę się znowu zbuntować. Nota bene zdając sobie sprawę z tego, co się dzieje wściekł się parząc mi ramię jeszcze bardziej niż kiedykolwiek przedtem.

Nagle Mary wybuchła głośnym i zdecydowanie nie jej śmiechem.

O kurwa.-Pomyślałam.-Stało się.

-Mary, co się dzieje?-Spytała Ines drżącymi głosem. Ona też zauważyła, że coś jest nie tak.

-Ona się zatraca!-Krzyknęłam podbiegając do łóżka, na którym leżał Kyoya.-Jeżeli chcesz mieć jeszcze siostrę to coś zrób!-Wrzasnęłam mu prosto w twarz.

-Ona już dawno nie jest człowiekiem.-Powiedział Alex, po czym sam zaczął na siebie krzyczeć.-Nie mów tak! Musimy jej pomóc! Zrozum ona jest potworem i właśnie teraz to najlepiej widać.

Przestałam słuchać kłótni Alex'a z samym sobą i zwróciłam się do przytomnych w tym pomieszczeniu.

-Jeśli zaraz jej nie wyrwiemy z tego to całkiem się w tym zatraci i już nigdy nie wróci do siebie. Potrzebujemy wstrząsu, który się do niej jakoś przebije. Na nich nie możemy liczyć mnie nie znosi, więc zostaliście wy. Wymyślcie coś szybko albo ją stracimy na zawsze.

Przez dłuższą chwilę wszyscy milczeli myśląc gorączkowo poza Alex'em, który chyba płakał nie wiem nie obchodzi mnie to.

W końcu Yoyo podniósł się z łóżka, po czym upadł na Mary, dzięki czemu jakoś stał na nogach i krzyknął:

-Mary wiem, że ci tego nigdy nie powiedziałem, ale cię kocham! Jesteś moją starszą siostrą, więc się obudź i mną zajmij!

Mary otrząsnęła się i widząc Kyoye, który opierając się o nią ledwo trzyma się na nogach wybuchnęła płaczem i mocno go przytuliła.

-Kyoya ja przepraszam jestem okropna.-Udało jej się wykrztusić pomiędzy atakami szlochu.- I ja... I ja... I ja ciebie też.-Teraz ryczała już bez opamiętania.

-Już dobrze. Wszystko będzie dobrze.-Mówił uspokajająco Yoyo głaszcząc po głowie swoją siostrę. Ta sytuacja była dla mnie tak niespodziewana, że aż miałam ochotę zapaść się pod ziemię za te wszystkie przekleństwa, jakie wysłałam pod adresem któregokolwiek z nich. Szybko mi przeszło, ale jednak.

-Dobra trzeba cię stąd zabrać.-Powiedziała Mary wycierając nos i jakoś posadzić słaniającego się na nogach Tategamiego z powrotem na łóżku.-To coś ma jakieś kółka?-Spytała.

Wszyscy jak jedna osoba spojrzeliśmy na spód łóżka i faktyczne znajdowały się tam długie pręty zakończone gładkimi metalowymi królami.

-Jakiś pomysł jak zrobić tak, żeby to działało?-Zagadnęłam mądrze.

-Pilot.-Powiedział Tsubasa wstając, na co krew z twarzy Kyoy całkiem odpłynęła.-Celest powinna mieć go przy sobie. Podbiegłam do przerażonej kobiety, która łykając łzy rwała swój biały kitl w długie pasy i obwiązywała nim różne części swojego ciała. Nie wiem, co dokładnie teraz widzi, ale to nie może być miłe. Mary na początku wydawała mi się kompletną amatorką, ale teraz już wiem, że wiele potrafi... Nie jestem pewna czy to jest powód do radości.

Wzięłam do ręki pilot, który leżał koło teraz z czystym sumieniem mogę powiedzieć wariatki i zaniosłam go Tsubasie.

-Zrób z tego użytek i znajdźmy wreszcie Ryugę.-Powiedziałam podając mu urządzenie.

Drago słysząc imię swojego bleydera poparzył mnie jeszcze mocniej.

Odsunęłam się od grupki pochłoniętej rozkminaniem łóżka i oparłam się i framugę drzwi obok Eartch Eagle z nieprzytomną Hikaru na rękach. Bey patrzył na nią z fascynacją. Ciekawe, co on w niej takiego widzi....

Kończmy już tę farsę. Niech mnie tu zostawią zabiorą swoich rannych do szpitala, a ja rozbiorę Dark Nebule do ostatniego kamienia i znajdę Ryuge, albo niech stanie się cud i Ryuga się tu pojawi.

Poczułam, że w gardle rośnie mi ogromna gula zapowiadająca, że za chwilę coś we mnie pęknie.

-Jesteś z nami?-Usłyszałam pytanie Ines. Czy jestem z nimi? Możliwe. O ile oni nie są przeciwko mi i Ryudze.-Haloo żyjesz? Proszę tylko tu znowu nie odlatuj.-Czyli nie oto jej chodziło.

-Jeszcze żyje.-Odparłam.-To, co teraz pani kapitan?

-No, a kogo brakuje?-Odpowiedziała pytaniem na moje pytanie.

-Ryugi.

-No, więc...?

-Idziemy po niego.

-Grzeczna dziewczynka, a teraz się zastanów gdzie może być.

A skąd ja to mam wiedzieć?

Zamknęłam oczy.

‘’No dalej wysil swoje cztery szare komórki. Gdzie wstawiłabyś cele swojego najgorszego wroga?’’ Zdawał się mówić Drago w mojej głowie.

Bilsko siebie, żebym mogła słysząc jak wrzeszczy z rozpaczy, kiedy go torują, żebym mogła podziwiać, jaki jest sponiewierany i bezradny jest, albo jak jeszcze walczy, chociaż wiem, ze to bezcelowe.

Otworzyłam oczy i już wiedziałam.

-Za mną!-Krzyknęłam i ruszyłam przed siebie.

Jest tylko jedno miejsce gdzie Doji mógłby trzymać Ryuge. Jedna jedyna cela stojąca blisko jego gabinetu. Cela stojąca przy wiecznie pustym korytarzu. Cela z mnóstwem ekranów idealna do przypominania ci twojej wielkiej porażki.

Wpadłam na korytarz, który natychmiast zaczął powtarzać moje kroki, ale też krzyki reszty drużyny, na które chwilowo nie byłam w stanie zwracać uwagi.

Gdzieś tu jest Ryuga.

Dopadłam drzwi i zaczęłam z całej siły uderzać w nie pięściami krzycząc.

Odciągnęła mnie od nich dopiero Mary.

-Ej ej ej gołymi rękami tego nie otworzysz.-Powiedziała ciskając mnie w pasie i odsuwając się zemną aż do drugiej strony korytarza.

-Co to jest?-Spytałam, gdy zobaczyłam jak Ines przyczepia coś do drzwi.

Pik      pik      pik

-Kelsi powiedziała, że to otworzy wszystkie drzwi.-Stwierdziła liderka.

Pik   pik   pik   pik

-Jak Kelsi tak powiedziała.-Uspokoiłam się- To pewnie jakiś deszyfrator.

Pik  pik  pik  pik  pik

-Pewnie tak…-przyznała Mary.

Pik pik pik pik pik pik  

-…TO JEST BOMBA!!! WSZYSCY WIAĆ!!!-Ryknęła szatynka biegnąc razem zemną jak najdalej od drzwi.

Pikpikpikpikpikpikpik

BBBBBBBBBBUUUUUUUUUUUUUUUUUUUMMMMMMMMMMMM!!!!!!!!

Podniosłam się z ziemi i pognałam w stronę wyważonych drzwi. Odrzuciłam na bok kawał metalu torujący mi drogę i zobaczyłam najspokojniej w świecie medytującego sobie Ryuge.

-Nie spieszyłaś się.-Powiedział otwierając oczy.

-Ty też nie wyglądasz na kogoś gotowego do ucieczki.-Odparłam i rzuciłam mu się na szyje.-Tak bardzo tęskniłam.- Szepnęłam cicho tak żeby tylko on mógł mnie usłyszeć.

-Kelly?-Zapytał. Gula w gardle postanowiła zrobić sobie wielki powrót. Coś było nie tak był zbyt ciepły. Zębami ściągnęłam rękawiczkę i goła dłonią dotknęłam jego czoła. Było gorące tak, że aż parzyło.

-Jasny gwint ty masz gorączkę!-Krzyknęłam.

-Ja też tęskniłem.-Odparł szeptem. 

-Tsubasa rusz cztery litery i mi pomórz.-Rozkazałam spanikowana

Następne kilkadziesiąt minut przeleciały mi przez palce. Pamiętam tylko Ryugę, to, że nagle ktoś zaczął nas gonić i coś krzyczącą Ines. Z tego transu obudził mnie dopiero gwałtowny ból policzka.

-Wróciła!-Krzyknęła Mary chyba do reszty drużyny.

-Czy ty mnie uderzyłaś?-Spytałam chwytając się za mocno piekący policzek.

-Nie było z tobą, żadnego kontaktu.-Usprawiedliwiła się.

-I to jest powód, żeby bić mnie po twarzy?

-Nie, ale najwyraźniej działa.-Powiedziała i uśmiechnęła się szeroko.

-Gdzie Ryuga?-Spytałam, kiedy zorientowałam się, że niema go obok mnie.

-W limuzynie.-Odparła, a gdy spojrzałam na nią jak na idiotkę wskazała długi czarny samochód stojący za nią.

Zeszłam z maski jakiegoś sportowego samochodu, którego nazwy za całe Chiny nie mogłam sobie przypomnieć i podbiegłam do limuzyny. Szarpnęłam drzwi i weszłam do środka Ryuga faktycznie tam siedział. Głowa opadła mu bezwładnie na oparcie był nieprzytomny. Przerażona sprawdziłam jego funkcje życiowe i przypięłam go dla bezpieczeństwa pasami. Dopiero wtedy, jako tako uspokojona zaczęłam dostrzegłaś resztę świata, a mianowicie Kyoye, w dalszym ciągu nie przytomną Hikaru w ramionach Eartch Eagle i dalej związanego Alex'a przebywających razem z nami w samochodzie.

-Co się gapisz?-Warknęłam, na co Kyoya tylko prychnął coś pod nosem i odwrócił wzrok, a Alex z zakłopotaniem wbił swój wzrok w czubki butów.

Niechętnie wyszłam z auta i natychmiast stanęłam twarzą w twarz z wściekłą panią kapitan, która chwilę wcześniej do szczętu stopiła zamki ogromnych drzwi ostatecznie odcinając pogoni drogę.

-Nie wiem, co się z tobą dzisiaj dzieje, ale nie życzę sobie więcej takich akcji z twojej strony.-Powiedziała z pokerową twarzą jednak słabo tłumiąc ulgę w głosie.

-Co nas ściga?-Spytałam chcąc pokazać, że w pełni wróciłam do siebie.

-Pająki.-Odparła krótko.

Czyli ani Doji, ani Celest nie byli ich obecnym liderem. Pewnie tylko z nimi współpracował, a teraz chce wziąć odwet za zabicie jego ludzi. Dziwne myślałam, że po prostu się usuną, ale widać dowodzi nimi jakiś narwaniec.

-Mamy jakiś plan?

-Wydostać się stąd i zawieść rannych do szpitala. Tsubasa ja ci idzie?

-Zaraz powinien...-W tym momencie samochód zamruczał jak zadowolony kocur.-Wszystko gotowe.

-Dobra Mary odpalaj.-Rozkazała Ines, po czym wróciła się do mnie.-Pakuj cztery litery do auta albo cię zostawimy.

Dwa razy nie musiała mi powtarzać da wyścigi dopadliśmy do samochodu. Ja i Mary na tylne siedzenia, a z przodu pojazdu tuż po eksplozji dało się słyszeć pewną wymianę zdań.

-Co ty wyprawiasz? Ja prowadzę.

-Chyba śnisz. Tutaj ja dowodzę mamy rannych, a ty zawsze się wleczesz.

-Ja się wlekę?-Samochód ruszył z kopyta i wyleciał na drogę z głośnym hukiem, a ja zostawiłam żołądek na parkingu i poleciałam na ścianę oddzielającą pasażerów od bagażnika.

-Tak wleczesz się zawsze się przez ciebie wszędzie spóźnialiśmy.

-Przeze mnie?

-Nie patrz na mnie jak do ciebie mówię patrz na drogę.

-Ty...

-Na...na...NA DROGĘ PATRZ!

-NIE WIESZ, ŻE NIE KRZYCZY SIĘ NA KIEROWCĘ W TAKCIE JAZDY!?

-I, KTO TO MÓWI!?

-MOGLIBYŚCIE SIĘ WRESZCIE ZAMKNĄĆ!?-Ryknął Kyoya.

-NIE!-Odkrzyknęły nasze gołąbki mknąc ulicami Tokio.

-Mamy ogon.-Powiedziała Mary wyglądając przez okno.

Walcząc z napadami nerwowego śmiechu poczłapałam do okna i zobaczyłam całą hordę pająków goniących nas na motorach.

Zanim zdążyłam zdać raport jeden z pająków wyjął karabin maszynowy i zaczął strzelać. Kule wybił rząd dziur w drzwiach samochodu tuż koło mojej głowy, a ja z piskiem godnym postaci z horroru, (chociaż temu było chyba bliżej do śmiechu) upadłam na podłogę w aucie.

-Ines depnij gaz my zajmiemy się resztą.-Powiedziała szatynka, a widząc jak Kyoya próbuje się podnieś dodała.-Nawet o tym nie myśl. Praktycznie nie masz władzy w nogach.

-Nie strzelam nogami.- Odparł.

-Za to mielisz ozorem.-Warknęła.-Dopasuj się do reszty grupy, strać przytomność i pozwól nam robić swoje.

Otworzyłam oko dachowe i wystrzeliłam prze nie Białą, która natychmiast przylega do dachu auta.

-Lodowa Przeszkoda.-Polecenie natychmiast zostało wykonane, a ja zyskałam idealną pozycje do obrony najważniejszej limuzyny na świecie.

Nasi przeciwnicy skupili swój atak głównie na strzałach z broni palnej, więc trzeba było im ją jakoś odebrać…

-Wolf Wyj!- Krzyknęła Mary wychylając się przez jedno z bocznych okien do tego stopnia, że w samochodzie zostały jej tylko nogi.

Jej bey uderzył w asfalt i wydobył z siebie bardzo silna fale, która uderzyła w przeciwników, po czym powrócił do szatynki. 

-Nieźle.-Powiedziałam na tyle głośno by mogła mnie usłyszeć.

Uśmiechała się do mnie w odpowiedzi, po czym krzyknęła:

-Twoja lewa!-Bez namysłu zamachnęłam się w tamtą stronę batem, który owinął się wokół karabinu pociągnęłam bat do siebie wyrywając tym samym bat z dłoni przeciwnika i sprawiając, że kierowca motoru stracił kontrole nad pojazdem i został daleko w tyle.

Coś mocno drażniło moje oczy. Coś żółtego, co chwila gasło i zapalało się gdzieś w okolicach tyłu samochodu. Wychyliłam się zza osłony tak by móc zobaczyć, co to, po czym ryknęłam śmiechem i krzyknęłam na cało gardło.

-Ines jesteś moim bogiem!-Kto normalny włącza kierunkowskaz w trakcie pościgu!?

Samochód ostro skręcił, a ja prawie wypadłam z okna, bo przez mój wybuch śmiechu zapomniałam się trzymać. Wjechaliśmy w uliczkę pełną różnych restauracji, barów sushi i innych fast food’ów.

-Później wystawisz mi kapliczkę, a teraz czy ktoś jest głodny?-Kolejna fala śmiechu utrudniła mi płynne wydawanie poleceń Białej.

Wybrałaś sobie idealny moment żeby zwariować.-Pomyślałam, a w tedy moje oczy zaczęły drażnić kolejne światła niemające nic wspólnego z kierunkowskazem, ani bilbordami w okuł mnie.

Waszą kotkę i jej drużynę goniły teraz psy.

Wskoczyłam do środka limuzyny.

Co teraz? Co teraz!!!Coterazcoterazcoterazcoterazcoteraz!!!!

Pająki można wystrzelać, ale bez względu na to ilu policjantów się pozbędę na ich miejsce pojawiać się nowi. Ucieczka nie wchodzi w grę. Ryugę i całą resztę trzeba zabrać do najbliższego szpitala, ale gdy tylko się tam zatrzymamy wszyscy trafia do więzienia.

Myśl Kelly. Myśllllllllll.

W jakim wypadku policja mogłaby puścić wolno kogoś, kto przed chwilą zdemolował budynek w środku miasta trwale okaleczył o ile nie zabił ludzi znajdujących się w jego środku, stawia opór przed aresztowaniem i w moim przypadku od około roku jest poszukiwany przez policje?

Odpowiedź brzmi w żadnym. Trafię do więzienia bez względu na to, co zrobię, ale reszta może się jeszcze z tego wywinąć.

Przywołałam do siebie Białą załadowałam nią kuczer i krzyknęłam na całe gardło ponownie wystawiając głowę przez dachowe okno:

-Mam zakładników! Nie zbliżajcie się, bo ich rozwalę!-Ani trochę nie w stylu Betty, ale co z tego najważniejsze, żebym to ja była tutaj ta zła, a cała reszta to moi zakładnicy zmuszeni przeze mnie do zrobienia tych wszystkich złych rzeczy.

-Kelly, co ty….?-Spytała Mary patrząc na mnie z niezrozumieniem, ale nie pozwoliłam jej dokończyć.

-Zamknij się i strzelaj, jeśli chcesz, żeby twój brat jeszcze kiedyś zagrał!-Krzyknęłam głośno tak, żeby nie tylko siedzący wewnątrz samochodu ludzie mnie słyszeli, ale też policjanci i cała okolica.

 W tym momencie Ines zajechała na parking przed szpitalem.

-Co ty robisz głupia kurwo!? Miałaś jechać na lotnisko!-Ryknęłam mimo rosnącej w gardle guli.

-Nie widzisz ze to już koniec nie uciekniesz przed nimi! Przegrałaś!-Dzięki Ines na ciebie zawsze można liczyć.

Zacisnęłam zęby nie wiedząc czy to element gry czy może  po prostu staram się powstrzymać łzy które cisną mi się do oczu.

Zostaliśmy otoczeni przez radiowozy pełne policjantów. Wyskoczyłam na dach tak, żeby wszyscy mogli spokojnie ustawić na mnie swoje celowniki. Niemal natychmiast zobaczyłam na sobie czerwole punkciki.

-Rżuć broń i załuż ręce za głowę.-rzuciłam daleko przed siebie bat i kuczer z którego wcześniej odpiełam Białą i założyłam ręce za głowę.

W ostatnim przebłysku bycia zimna suką za którą mają mnie wszyscy który poznali Betty stanęłam w wyzywającej pozie jakbym czkała, aż ktoś zrobi mi zdjęcie.

Nagle poczułam sile pchnięcie w plecy straciłam równowagę i upadłam na asfalt.

- Wkurwiasz mnie od samego początku-usłyszałam głos Mary- a teraz ratujesz mi dupe! Nie idę na to, sama tam nie pójdziesz!-Dwóch policjantów złapało ja pod ręce i gdzieś odciągnęli. Szamotała się i wrzeszczała jakieś przekleństwa, a ja patrzyłam na nią z niedowierzaniem. Zanim udało mi się poukładać wszytko w głowię dostałam czymś w brzuch i zostałam zawleczona w bliżej nieokreślonym kierunku.

Tak i tak o to znalazłam się w opancerzonym radiowozie. Skuta, pozbawiona pazów, maski, batu i kuczera. Zostawili zemną bey’e.

Wiem, że to trochę dziwne zwarzywszy na to, co potrafi Drago, ale policjanci uważają, że wszystkie bey’e bez kuczerów są bezużyteczne. Słyszałam też o głośnej sprawie, w której pewien przestępca bodajże dowódca jakiejś tam mafii postradał zmysły, gdy zabrano mu bey’a niestety robił to zanim zdążono go przesłuchać, a gdy sędzia zobaczył wrak człowieka zamiast groźnego maszyny kazał go leczyć zamiast karać.

Pewnie, dlatego ja Biała i ta durna piekąca jaszczurka siedzimy tu teraz we trójkę.

***

Rażące światło lapy drażniło moje zmęczone oczy, gdy siedziałam w pokoju przesłuchań, którego jedna ze ścian została zamieniona na gigantyczne lustro weneckie, za którym siedziało penie mnóstwo ludzi. Patrzyłam na swoje odbicie przenikliwie tak jakbym mogła zobaczyć, co się dzieje po drugiej stronie.

Niestety jedyne, co widziałam to zmaltretowaną przez życie, zakrwawioną dziewczynę o podkrążonych oczach i potarganych włosach, na którą już nikt nie może liczyć nawet ja…

Oby tylko uwierzyli w tą historyjkę z zakładnikami i zajęli się Ryugą.  Świadomości, że niebyła bym mu wstanie pomóc nawet gdybym była wolna dobija mnie bardziej niż świadomość, że wżyciu z pierdla nie wyjdę…

Do pomieszczenia wszedł starszy już policjant trzymając w rękach grubą teczkę, a za zaraz za nim przedreptał jego goryl. Wielki i szeroki jak szafa. Na tle jego białej koszuli wyraźnie odznaczały się ciemne paski uprzęży, w której trzymał broń. Stał oparty o ścianę przy jedynych drzwiach i patrzył na mnie.

‘’Jeden fałszywy ruch i cię zastrzelę”-zdawały się mówić jego oczy, a widząc to spojrzenie uśmiechnęłam się łobuzersko i oparłam głowę na skutych kajdankami rękach, które z kolei opierałam na stole, przy którego drugim końcu siedział starszy policjant.

-Dwa bey’e. Całkiem sprytnie. Jeden, na co dzień, a drugi, gdy idziesz się zabawić?-Powiedział, co przyjęłam ze śmiechem.

-Ja się ciągle bawię.-Powiedziałam patrząc na niego spod lekko przymrużonych powiek.-Nie znoszę nudy jest taka przy bijąca i wyciąga z człowieka całą energie.

-Musiałaś się nieźle nudzić dzisiejszej nocy skoro urządziłaś napad przy użyciu porwanych przez siebie osób.-Łyknęli to.

-Nawet nie zdajasz sobie sprawy jak bardzo. Wiesz, co było w tym wszystkim najzabawniejsze? Przekonanie ich, żeby zrbili dla mnie wszystko.

-Ach tak? Przyzaje, że udało ci się ta dziewczyna, której groziłaś, że zrobisz coś jej bratu wierzyła, że uciekniesz dopóki nie podaliśmy jej środków uspokjajaących wreszczała jak opentana, żeby ja też zamknąć

-Urocze prawda. To się chyba nazywa syndrom sztokholmski-zaśmiałam się czując jak w środku przewracają mi się flaki.-Powiedz mi skarbie porozmawiamy o czyś konkretnym czy dalej będziemy ciągnąć zabawę w dobrego i naburmuszonego glinę?

-Wiesz zastanawia mnie, dlaczego kłamiesz? Działającej dotąd samotnie Betty nagle zaczęło zależeć na innych?-Co za wstrętny podstępny staruch.-Czy porostu porwanie czynnego agenta WBBA było dla ciebie zbyt trudnym zadaniem?-Wierzą tylko w część mojej historii.

Co teraz? Wymyśl coś idiotko. W końcu od czegoś masz ten wielki baniak na głowie.

Nie wymyśliłam nic…Nie od powiedziałam też na żadne zadane przez nich pytanie. Po prostu siedziałam i modliłam się w duchu, żeby dostały łagodny wyrok.

Wiedząc, że już nic zemnie nie wyciągną zaprowadzili mnie do celi sąsiadującej z celą Mary. Po dłuższej chwili do pustej celi obok mnie wprowadzili Ines.

Drobna jasnowłosa kobietka prowadzona przez dwóch goryli wyglądała dosyć groteskowo.

Pomyśl jak groteskowo będzie wyglądać w pomarańczowym kostiumie więziennym.

Dobrze wiesz, dlaczego ją to spodka tak samo jak Mary.

Nie potrafiłaś podołać głupiemu zadaniu i teraz zapłacisz za to nie tylko ty, ale też i one.

‘’Działającej dotąd samotnie Betty nagle zaczęło zależeć na innych?’’-Przez głowę przemknęły mi słowa przesłuchującego mnie policjanta.

 Betty może nie, ale Kelly na pewno…

-Przepraszam was. Tak się zawsze dzieje, kiedy ktoś mi pomaga. W końcu czarne koty przynoszą pecha.-Zaśmiałam się nerwowo z własnego kiepskiego żartu-Naprawdę przepraszam, że was w to wciągnęłam… Potrafię tylko gadać…

-Tak potrafisz tylko gadać.-Przyznała mi racje Mary.

Ałć..

-A my siedzimy tutaj za obrazę policjanta na służbie.-Kontynuowała szatynka-Potrafisz świetnie walczyć ogarniasz, co się okuł ciebie dzieje lepiej ode mnie… I przestań przepraszać, bo mnie tym wkurwiasz.

-Dzięki.-Powiedziałam uśmiechając się pod nosem zadowolona, że nit nie widzi, w jakim stanie teraz jestem.

Zasmarkana.

Zmaltretowana.

Bliska płaczu. Chociaż to, co się zemną zaraz stanie, jeśli się nie ogarnę normalny człowiek nazwałby pewnie histerią.

Jestem tu zamknięta. Nie wiem, co się dzieje z Ryugą. Nawet, jeśli wyleczą go z tego, co mu jest to przecież beze mnie i bez tej głupiej jaszczurki jest kompletnie bezbronny.

Ramie zapiekło boleśnie.

Wkurzona ciągłym bólem wyciągnęłam bey’a z pudełka. Moja Biała leżała gdzieś w moim staniku…z dwojga złego lepiej żeby ona niż to cholerstwo.

Spojrzałam na face blot Drago i wtedy po raz kolejny usłyszałam ten wkurzający głos w głowie.

-Przecież dobrze wiesz, że nie potrzebuje kuczera, żeby cię stąd uwolnić. Po prostu rzuć mnie na ziemie, a kiedy będą chcieli nas powstrzymać zniszczę ich. No dalej… Ryuga nas potrzebuje. Chyba nie chcesz go zawieść. Wypuść mnie. Zrób to. Pomóż swojemu jedynemu przyjacielowi. To jedyna droga inaczej zginie. Słyszysz? Zginie, jeśli zaraz nie pobiegniesz mu na pomoc.-Zawahałam się, a potem usłyszałam szczek metalu. 

-Wychodzicie.-Powiedziała z uśmiechem Madoka, która wychyliła się zza pleców policjanta.-Możecie podziękować za to Tsubasie.

Drago miał dużo racji, ale co do jednego się mylił. Ryuga nie jest moim jedynym przyjacielem.

Rozdział 79  za nami. Chce go zadedykować pewnemu anonimkowi któremu obiecałam, że wstawię go wcześniej.

Tak w sumie to zielonego pojęcia nie mam co tu napisać. W trakcie tego krótkiego tygodnia zdążyłam dostać dwa razy załamania twórczości spowodowanego prze moje odpowiedniki Mary i Ines, ale spokojnie już po wszystkim.

Kelly: Wiedzieliście, że Mary nie lubi żelek jak...

Mary: Normalnie!

Kelly: Oj już nie wściekaj się więcej dla mnie...Chcesz cukierka?

Mary:...Tak

No to ja się z wami żegnam.

Do następnego posta. 

Hania.

Ps. Wy macie coś nie tak z głową. 455 komentarzy! Pogrzało was do reszty!? Nie no. Żartuje ciesze się jak nie wiem.