Beyblade po mojemu (S.2 R.9)

Rozdział 9

Ines

-Brak ofiar śmiertelnych. -Because I am boss.- Porwani przejęci w nienaruszonym stanie.- Because I am boss.-Cała akcja została przeprowadzona sprawie i bez chwili zwłoki.- Because I Am Boss.
-Takiej zadowolonej nie widziałam cie już od dawna.-Szepnęła do mnie Mary, kiedy siedzieliśmy we trzy w siedzibie WBBA i słuchałyśmy jak Midori składała raport. Po całej akcji szybko zabrano nas z ulicy i przyprowadzono tutaj.
-Dziwisz się? Zapytałam również szeptem. -Wszystko poszło jak po maśle.-Odparłam również szeptem.
Tak, byłam zadowolona i to nawet bardzo. Nic tak nie poprawia humoru jak ocalenie komuś życia.
***
-A on wtedy "Podasz mi telefon? Jest za tobą.”.  Myślałam, że spalę się tam ze wstydu.
-Mogłaś nie zakładać z góry, że o to mu chodzi.- Powiedziała Mary.
-A jakby jednak o to chodziło?- Broniłam się.-Nie wchodzi się dwa razy do tego samego bagna.
-Rzeki. - Poprawiła mnie szatynka.
-Oj weź nie mogło być wam tak źle. -Wtrąciła się Kelly.
-Nie było, ale... Zresztą nie ma, co do tego wracać.
-OJ weź no byliście świetną parą. Do tego stopnia świetną, że nawet Ryuga was shipuje, a on nawet nie wie, co to znaczy!
-No tak, bo jak szanowny Smoczy Cesarz coś powie to tak jest. -Sarknęła Tategami.
-A może on tylko udawał, że dzwoni mu telefon? –Kombinowała dalej Hawana.
-Nie da się udawać, że telefon ci dzwoni przed osobą, która ma ci ten, że telefon podać.
Na tym rozmowa o mojej wpadce się skończyła. Zjadłyśmy wspólnie pożną kolacje względnie wczesne śniadanie i rozeszłyśmy się do domów. Tsubasa jak zwykle został dużej, więc wezwałam taksówkę i kazałam się zawieść na moje pilnie strzeżone osiedle. Wjechałam winda na woje piętro otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Obudzony przeze mnie Will wygrzebał się ze swojego legowiska i przyczłapał do mnie dzwoniąc pazurami po podłodze. Więc to tak będzie wyglądać od teraz moje życie.  Piątkowe noce będę od teraz spędzać w domu z psem. To nie jest najgorszy scenariusz, ale znam wiele o niebo lepszych. Umyłam się, przebrałam w piżamę i położyłam się spać. Kiedy tylko zgasiłam lampkę nocną Will zaczął strasznie piszczeć na swoim legowisku.
-Co jest piesku?- Zapytałam zapalając światło. Mój nowy pupil leżał z głową pomiędzy przednimi łapami z najsmutniejszym wyrazem pyska, jaki kiedykolwiek widziałam u psa. – Boisz się ciemności?- Jego ogon uderzył o podłogę.- No to, choć tutaj.-Poklepałam pościel, a pies niemal natychmiast wskoczył na łóżko i zaczął mościć sobie miejsce do spania.-No już, już siad i patrz.- Sięgnęłam do półki przy łóżku i wyjęłam Iskrę z saszetki. Kiedy tylko jej dotknęłam zapłonęła jasnym ciepłym światłem. -To mój bey będzie cie pilnował jak będę spać.  Zgoda?- Will położył się na łóżku przygniatając ty samym moją rękę.-Uznam to za tak.-Powiedziałam i zamknęłam oczy.
***
Porąbane kawały drewna strawione przez ogień i zmienione w ciemne bryły gdzieniegdzie tylko żarzące się pomarańczem. Wbiłam pogrzebacz w jedną z takich brył, a moją twarz oświetlało jasne światło małego płomyka, który wiercił się i przeciągał na ciemnej bryle dopóki nie zgasł.
-Kristina nie baw się ogniem, bo się w nocy posikasz.- Łagodnie zwróciła mi uwagę siedząca w fotelu kobieta.
-Zawsze tak mówisz i nigdy nic się nie dzieje.
Często śniło mi się, że patrzę na sceny z filmów, w których grałam z boku. Tak jakbym była ich reżyserem. Patrzę na siebie i wcale już się nie dziwie, że nikt mnie nie poznaję. Charakteryzatorzy naprawdę znają się na swojej robocie. Zawsze wyglądam inaczej, chociaż gdzieś tam w środku jestem taka sama.
***
Obudził mnie sms jak się później okazało od Alex’a.
„Jak się miewa mój pacjent?”-Napisał.
-Pan weterynarz pyta Jak się miewasz Will.-Pies na dźwięk swojego imienia zaszczękał radośnie i polizał mnie po nosie. Zrobiłam mu szybkie zdjęcie i wysłałam je Alex’owi z dopiskiem. ’’ Wygląda na to, że lepiej. ‘’
„To świetnie. ^^ Piszę do ciebie, bo Tsubasa wczoraj wieczorem miał ode mnie odebrać leki dla waszego psa, ale się nie zjawił i do tej pory nie mogę się z nim porozumieć.”
‘’Tsubasa jest ostatnio trochę zajęty. Te leki są bardzo ważne?”- Wstałam z łóżka, poszłam do łazienki, odłożyłam telefon na pralkę i spojrzałam na moją brzydką twarz.
Przeczesałam włosy związałam je w messy bun’a .  Weszłam o kuchni i stałam przez chwilę jak debil myśląc co zjem na śniadanie. Nagle niczym lampka , przebłysk niesłychanego geniuszu, mojego geniuszu. Mąka ,jajka ,mleko i inne pierdoły. Patelnia, talerz i jest . Amerykańskie cudo, przed państwem… Pancakes ‘y. Znowu moja oszałamiająca znajomość angielskiego. Sprawdziłam telefon.
‘’Bardzo ważne. Podaje się je osłonowo przy tym antybiotyku.’’- Nic nie zrozumiałam. Jeszcze raz, co? Aaa leki.
‘’Okey. Mogę przyjść po nie za jakąś godzinę?’’-Polałam naleśniki syropem. Wicie, że 75% światowego syropu klonowego wytwarza się w Kanadzie?
‘’ Bardzo mi przykro, ale aktualnie jestem na spacerze z moimi podopiecznymi.:( ‘‘-O.
‘’No dobra no to nie przeszkadzam ❤ ‘’
‘’Nie, nie przeszkadzasz.:) Jeśli to nie problem to możesz przyjść do partu niedaleko lecznicy, w której pracuje.’’
‘’Chętnie. Będę za pół godziny.’’- Tak umiem się w tle wyszykować.  
‘‘:)’’
Ogarnęłam siebie, zwierzęta, złapałam taksówkę i po chwili byłam na miejscu. Szczęśliwie nie utknęłam w żadnym korku.
No i gdzie on teraz może być? Boże ludzie w miastach tworzą strasznie duże parki. Jak ja go teraz znajdę? Dłuższy moment biegałam bez sensu po parku, aż w końcu ostrzegłam go stojącego pod drzewem i obserwującego bawiące się w śniegu psy.
-Alex!?-Zawołałam podbiegając do niego. Na początku miałam wrażenie, że mnie nie usłyszał, bo nawet się nie poruszył.  Zdążyłam się spietrać, że wołam obcą osobę, kiedy ten odwrócił się i do mnie pomachał.

Kelly

Weszłam do domu i w ubraniu uwaliłam się na kapie. Nie chciało mi się absolutnie nic, nawet przekręcić głowy, żeby zaczerpnąć powietrza. Byłam zmarznięta i wykończona.
Do dupy z taką robotą.-Pomyślałam zamykając oczy.
 Ryuga obudził mnie pół godziny później.
Nie zrobił tego specjalnie, chociaż moje wory pod oczami gdyby mogły kłóciłyby się z tym stwierdzeniem.
Wystawiłam głowę ze śpiwora i rozejrzałam się po pokoju.
- Późno wróciłaś.- Stwierdził Kishatu, który siedział na fotelu i grzebał w kuczerze.-Udało ci się?
-Trochę z tym zeszło po drodze wmanewrowali mnie w odbicie jakiś porwanych ludzi, ale tak.-Powiedziałam przeciągając się.- Wszystko, co na razie udało się wyciągnąć Kelsi jest na moim telefonie.
-, WBBA zajmuje się porwaniami?-  Zdziwił się.
-Porwaniami bleyderów na pewno. –Mruknęłam pocierając zaspane oczy.- Ciekawe gdzie byli pół roku temu.
- Na czyje zlecenie?- znowu robił tę swoją minę wkurwionego żółwia. Dużo lepiej wyglądał bez niej, ale rzadko, kiedy ludzkości było dane to oglądać.
-Wątpię, żeby chodziło konkretnie o bleyderów po prostu zwykłe porwanie z resztą i tak już jest wszystko załatwione. Możesz wyluzować, żadna nowa Dark Nebula, ani Hades nie wyrośnie nam pod nosem.
-Taaa.- Powiedział niezbyt przekonany.-Miejmy nadzieje, że WBBA tym razem nie spieprzy sprawy. To gdzie masz ten telefon?
-W torbie, obok…- paska z kuczerem...Jasna choroba.
Wyskoczyłam ze śpiwora i na wyścigi pognałam do wieszaka w ostatniej chwili wyprzedając Ryuge.
-Co cie ugryzło?- Spytał marszcząc się jeszcze bardziej niż zwykle.
-Nie będziesz mi grzebał w rzeczach.- Powiedziałam nadymając policzki i podając mu moje dzwoniące urządzono.
-A poza tym w rodzinie wszyscy zdrowi?-  Zapytał biorąc do ręki mój telefon i szukając listy.
Taaa. W dalszym ciągu mu nie powiedziałam, że gram. Jak udało mi się to utrzymać w tajemnicy? Ledwo. Dlaczego mu jeszcze o tym nie powiedziałam? Jeśli mam być ze sobą szczera to się trochę tego boje.
Trochę pff. Trochę bardzo w cholerę się tego boje. Znamy się z Ryugą dobre 8 lat. Ufam mu jak chyba nikomu innemu na świecie, ale jeśli w grę wchodzi beyblade nie mogę być pewna niczego.   Co jeśli stwierdzi, że skoro też gram to nie możemy się więcej razem szlajać, bo będę o nim za dużo wiedzieć, albo okaże sie za słaba, albo układ gwiazd z przepowiedni napisanej dawno temu przez łysego mnicha, który spędził całe swoje życie w wiosce Koma stojąc na jednej nodze na słupie zabrania by bleyder, który opanuje L-Drago trzymał z innymi bleyderami, bo no nie winem świat wybuchnie, albo coś równie strasznego, a Ryuga chcąc tego uniknąć każe mi spadać?
Wiem wymyślam, ale po prostu się boje zmienić cokolwiek w naszej relacji. Podoba mi się jak to wszystko pomiędzy nami funkcjonuje i nie chciałabym tego wszystkiego straci. To w końcu osiem lat mojego życia i całkiem fajny chłopak.
-Dobra coś tam mamy.-Powiedział oddając mi telefon.- Zabieramy się stąd jak tylko K…
-Kelsi.- Podpowiedziałam mu.
- Mniejsza. Ruszamy, kiedy tylko skończy kompletować te listę.
-Juuuuż?- Jęknęłam kładąc się plackiem na kanapie i wczołgując się do śpiwora.
-A, co? Spodobało ci się parowanie dla jasnej strony mocy?- Nie mam pojęcia skąd Ryuga wiedział gdzie mam brzuch, ale pytając na przemian dźgał mnie i łaskotał.- Mała Kel chce być odlotową agentką?  Chce ratować świat?- Śmiałam się rzucając się na wszystkie strony skrępowana śpiworem dopóki Ryudze się to nie znudziło i pozwolił mi się stamtąd wygrzebać.
-Tak w sumie to w tym WBBA wcale nie jest tak źle.-Powiedziałam cała czerwona, kiedy udało mi się złapać oddech. – Odważyłaby się powiedzieć, ze jest całkiem fajnie.
-Co jest tam niby takiego fajnego?
-Na przykład sala do walki. Mówię ci, żebyś tylko widział jak Hisoka potrafi wymiatać normalnie jakby ktoś go wyciągnął z jakiegoś filmu Since Ficino. Biegnie i robi takie wshooo wshooo i już nie ma gościa. Z tym, że to mój opiekun i nie będzie walczył ze mną na sto procent.
-Bleyder?- No tak, bo co innego mogłoby go zainteresować.
-Z tego, co wiem to nie. I jeszcze dali mi taki fajny dopasowany kostium ponoć kuloodporny, ale jeszcze nikomu nie udało się mnie trafić, więc nie winem czy w to wierze, a nie zgadniesz, kogo spotkałam.
-Kogo?- Zapytał od niechcenia wiedząc, że i tak mu powiem.
-Hasame Hikaru. Ledwo ją poznałam wygląda prawie tak samo jak na mistrzostwach tylko gdzieś ta swoją obróżkę zgubiła. Znowu gra.- Ucichłam na chwilę czekając na jego reakcje jednak, żadnej się nie doczekałam.- Prosiła mnie, żebym ci przekazała, że dziękuje i przeprasza. Nie mówiłeś mi, że Doji trzymał was razem tak samo jak o tych napadach padaczko podobnych.
-To nic. Eksperymentowali na Drago i to odbiło się na mnie.- Odparł Ryuga wstając z kanapy i idąc w kierunku wyjścia.
-Nic? Człowieku leżałeś przez to w szpitalu. To nie było ‘’nic’’. Dokąd ty w ogóle idziesz?
-Po trenować.-Odparł wiążąc czarne skórzane glany. Wiosna lato jesień zima innych butów Ryuga ni ma.
-Zaczekaj chwile przebiorę się i możemy iść. –Powiedziałam schodząc z kanapy i rozpoczynając poszukiwanie czystych ciuchów.
-Zostań. Wyglądasz kiepsko, zajmij się sobą za kilka godzin powinienem być powrotem.- To nie była prośba to było stwierdzenie.
-Nawet nie wiesz gdzie teraz mieszka.-Zawołałam za nim, kiedy i już złapał za klamkę. Nic nie odpowiedział. Po prostu wyszedł.


Rozdział 9 za nami. Łał wyrobiłam się w termie dwóch tygodni. No, aż sobie sama pogratuluje jednak kiedy spojrzę na niego obiektywnie to był taki sobie.

Wszyscy:...

Ja: Taaaa nie pocieszajcie mnie wcale sie nie potnę z tego powodu. 

Wszyscy:...

Ja:  Znieczulica ludzka nastała.  Mniejsza za 4 miesiące nadejdzie mój sądny miesiąc maj i moja nieszczęsna matura. Módl się kto w Boga wierzy, żebym ją zdała bo jak mi się nie uda to będzie koniec.

Ta pocieszyłam was to...

Ja się z wami żegnam.

Do następnego posta.

Hania