Beyblade po mojemu (S.2 R.6)

Rozdział 6

Ines

Poczułam, że coś ciepłego dotyka mojego czoła. Powoli otworzyłam oczy i kiedy już przyzwyczaiły się do światła zobaczyłam biały kubek i trzymającego go Tsubase.

-W łóżku nie było by wygodniej? -zapytał podając mi kubek.

W środku nocy pies zrobił się strasznie niespokojny. Więc musiałam się nim zająć. Usiadłam obok niego i głaskałam go delikatnie po głowie, dopóki nie zasnął trzymając łeb na moich kolanach. Kiedy tak sobie we dwoje siedzieliśmy na tej ziemi zrobiło mi się szkoda Snow która siedziała sama w klatce więc sięgnęłam po nią i postawiłam koło swojej nogi. W ten sposób doskonale przyblokowana na własne życzenie spędziłam noc. Tylko nie przypominam sobie tego koca.

-Nie chciałam, żeby pies ruszał się z legowiska. -Wyjaśniłam u pijąc łyk kawy.

-To wszystko wyjaśnia. -powiedział nalewając do miski świeżej wody. -Podałaś mu ten zastrzyk wzmacniający?

-Nie jeszcze nie. -Ziewnęłam zasłaniając buzie dłonią. - Która godzina?

-W pół do pierwszej.

-O matko. -jęknęłam. -Od dwóch godzin powinnam być w studio.

-Jak wyszukujesz się w pół godziny to cię podwiozę. Mam coś do załatwienia w okolicy.

-Dzięki. -zdjęłam głowę psa z kolan i poszłam wziąć szybki prysznic, żeby zmyć z siebie futro i smród zmokłego psa.

Wieczorem trzeba będzie go wykąpać o ile Alex nie stwierdzi, że to może spaprać jego wczorajszą robotę.

Ogarnięta i gotowa do drogi podałam psu zastrzyk po czym pojechałam z Tsubasą do studia odprowadził mnie do windy i tam się rozstaliśmy.

Wzięłam głębszy oddech i weszłam prosto w wir ludzi strojów kosmetyków świateł i kartek scenariusza. Innymi słowy witamy w świecie iluzji.

-Ines gdzie się podziewałaś? Jak ty w ogóle wyglądasz? Spałaś w nocy? Twój manager jest na ciebie wściekły. Dzwonił do ciebie od rana. -moja ekipa zasypała mnie pytaniami w międzyczasie rozczesując moje włosy poprawiając makijaż dobierając kolczyki do światła i kolorów moich oczu.

Są w tych dziedzinach tak dobrzy, że nigdy nie mogę być pewna czy w lustrze zamiast siebie nie zobaczę kogoś innego.

-Gdzie ona jest!? -Przez gwar przebił się głos mojego menagera. -Na zdjęcia spóźnia się pół dnia, nie umie roli wbił do łba. Kto za to wszystko płaci!? Ja! Czy ja na złocie śpię!? Ktoś może łaskawie jej przypomnieć, że ją kupiłem!?- Pienił się o byle co. Większe opóźnienia mieliśmy z powodu braku kawy, albo złamanego paznokcia któreś ze stylistek.

Jedyne co mnie w jakikolwiek sposób ruszyło w całej jego wypowiedzi to brak tekstów z cyklu " mogę zrobić jeszcze pięć takich jak ona" zwykle zaraz po nich zapalał cygaro i jak ludzie mogliśmy wrócić do pracy. Tym razem ich nie usłyszałam, a mój menager został poproszony do własnego gabinetu jak doniosła mi manikiurzystka przez "przystojnego blondyna ewidentnie z naszej branży".

-Ona was zrujnuje! Miesiąc tyle wam daje!  Miesiąc! -drzwi się zamknęły i krzyki mojego menagera stały się cichsze.

-OMG idzie tu. -szepnęła stylistka wyjmując lokówkę z moich włosów. -Nie odwracaj się.

-Nie mogę. Trzymacie mnie. -odparłam pół gępkiem.

-Drogie panie zostawicie nas na chwilę samych?

-Oczywiście. -towarzyszący mi dotąd zastęp świergotających dziewczyn rozpierzchł się zostawiając mnie w szlafroku i nieskończonym makijażu. Obróciłam się w fotelu, a przede mną stał wysoki mężczyzna w garniturze z długimi jasnymi włosami zaczesanymi do tylu i związanymi w ciasny kucyk w przeciw słonecznych lustrzanych okularach, w których się odbijałam.

-Coś do załatwienia w okolicy tak? -spytałam na co ten się zaśmiał.

-Kiedy się domyśliłaś? -zapytał zsuwając okulary na czubek swojego nosa.

Wcale się nie domyśliłam, ale nie musi o tym wiedzieć.

-O czym z nim rozmawiałeś? -zmieniłam temat odwracając się z powrotem w stronę lustra. Kończąc makijaż.  

-Powiedźmy, że WBBA zależy by mieć swoich ludzi na wyłączność. -uśmiechnął się do mojego odbicia.

-I wszystko stało się jasne.

Mary

- ‘’Hej.’’-pojawiło się w rogu ekranu mojego telefonu obok zdjęcia Alex’a.

- ‘’Hej’’-odpisałam.

- ‘’Dalej jesteś zła?’’

- ‘’Niby dlaczego miała bym być?’’

- ‘’To znaczy, że nie jesteś?’’

- ‘’Jestem, ale nie na ciebie.’’-odpowiedź długo się nie pojawiała. Trzy kropki nad klawiaturą migały informując, że Alex coś pisze.

- ‘’Mary naprawdę nie musisz się denerwować. Mi ani trochę nie przeszkadza to, że Alex się z kimś spotyka. Każdy z nas powinien mieć własne życie na tyle na ile to możliwe.’’-tyle, że on nie powinien istnieć.

- ‘’Jak tam chcesz.’’-odpisałam. To zdecydowanie nie była rozmowa na telefon. Po mijając fakt, że to w ogóle nie była rozmowa jaką chciała bym prowadzić.

- ‘’To znaczy, że mogę dzisiaj o ciebie przyjść i pomedytować z tobą? :)’’-westchnęłam.

- ‘’Jak chcesz.’’

- ‘’No to otwórz drzwi: D’’

-Co? -w pokoju rozległo się brzęczenie dzwonka. Podeszła do wejścia i zajrzałam przez wizjer, a po drugiej jego stronie stał jak zwykle uśmiechnięty Alex.

-Wiedziałeś, że tak będzie. -powiedziałam wpuszczając go do środka.

-Liczyłem na to.

***

-Gotowy? -spytałam siadając naprzeciwko Alex’a.

-Bardziej już chyba nie będę.

-Po prostu zamknij oczy i się zrelaksuj. -podpowiedziałam strzelając i samej stosując się do własnych rad.

Gdy na powrót otworzyłam oczy znajdowałam się w płonącym budynku. Za każdym razem musiałam przejść przez całą wioskę. Krzyki i rytm ataków znałam tak dobrze jak soundtrack ulubionego filmu. Każdy pojedynczy krzyk i każde trzaśnięcie wryło mi się w pamięć. Na spokojnie poczekałam, aż wchłonie mnie kula energii.

Ciekawe czemu zawszę musze to oglądać. Wolf nie potrafił mi powiedzieć, dlaczego tak jest albo porostu nie chciał.

Obudziłam się siedząc na polanie trawie wokół mnie leżały pojedyncze usunięte liście.

-Co tu się stało? -spytałam rozglądając się.  Las, w którym dotąd spotykałam się z duszą mojego bey'a z pełnego zielonej roślinności zmienił się w piękną złotą jesień. Żółte czerwone i brązowe listki zdobiły gałęzie i wirowały w powietrzu, a pomiędzy drzewami przechadzały się jelenie i sarny.

-Przenieśliśmy się do świadomości twego druha. -powiedział Wolf stając na wszystkich czterech łapach.

-Ale z jakiej paki? W planie nie było niczego takiego.

-Najwidoczniej skrycie pragnęłaś się tu znaleźć.

Pragnęłam? Po raz kolejny powiodłam wzrokiem po lesie.

-Dobrze. Wraca...-na skraju lasu zobaczyłam fragment wspomnienia Alex'a. Weszłam na usłaną (Mary: Usłaną dywanem liściów) kolorowymi liśćmi dróżkę i podeszłam do małej wnęki jaka powstała w ścianie drzew.

Obraz zamigotał i zobaczyłam asfaltową drogę, na brzegu której stała zielonowłosa dziewczynka. Miała nie więcej niż sześć lat i trzymała w rączce pęk różnorakich roślin wszystkie były przyozdobione kwiatami.

-Tam są ładne kwiatki, ale boję się, że tam są też pająki. -powiedziała wskazując coś co było poza moim polem widzenia.

-Spokojnie. Ja je zbiorę. - rozległ się miły chłopięcy głos. Obraz zamigotał, a w następnej chwili zobaczyłam jak ktoś wręcza dziewczynce kwiaty.

-Dziękuję. -Uśmiechnęła się. -Jesteś najlepszy.

-Alex! -rozległ się ciepły wołający kobiecy głos.

-Zdaję się, że musisz już iść. -powiedziała zielonowłosa.

-No tak. Zobaczymy się jutro?

-Jasne.

-No to cześć.

-Cześć.

Obraz znowu zamigotał.

-Mamo. Skąd wiadomo, że ktoś się zakochał?

Po lesie rozległ się przeraźliwy wrzask. Wrzask nieskończonej wściekłości. Kontem oka zobaczyłam jakąś rozmazaną postać zbliżającą się w moją stronę, a potem poczułam gwałtowne uderzenie. Przez chwilę miałam wrażenie, że wszystkie wnętrzności samoistnie zaczęły się rozrywać na części. Otworzyłam szerzej oczy i nabrałam powietrza. Wróciłam, ale ból nie minął. Skuliłam się i próbowałam wyrównać oddech.

Mary ogarnij się.  Tobie się tylko wydaję, że coś ci jest. Spokojnie. Oddychaj to za chwilę samo przejdzie.

-Odsuń się śmieciu! Siostra co jest? Żyjesz jeszcze? -Kyoya podniósł moją głowę. -Ile widzisz palców?

-Widzę jednego kretyna. -jęknęłam prostując nogi. - Zabieraj łapy.

-Wszystko w porządku? -zapytał Alex. -Poszedłem otworzyć Kyoy drzwi, a kiedy wróciliśmy ty...

-Tak wszystko w porządku. -Przerwałam mu. Gdybym pozwoliła na to by dokładnie sobie przypominał jak źle wyglądałam mógł by się tutaj załamać, albo gorzej stwierdzić, że to jego wina. -Co ty tu robisz gówniarzu? Miałeś czekać na lotnisku.

-Na ciebie? W życiu. -sarknął.

-W ogóle to miałeś być dopiero gdzieś o 18, więc nie rób mi tu wyrzutów. -broniłam się prostując nogi.

-Jest 20.-ssshit. -Nie krzyw w się, bo ci tak zostanie.

-To jak Mary miałaś rację z tym Fenrir’em? -wtrącił Alex.

-Nie wiem. Nie spytałam go. Dacie mi chwilę?

-Jasne.  Ile tylko chcesz. Na spokojnie sobie porozmawiajcie nami się ni…

-On tak nadal nawija? -wtrącił się mój młodszy brat.

-Nie marudź i grzeczny masz być. -pouczyłam go i ponownie zamknęłam oczy.

 Kiedy już znalazłam się w dobrze mi znanym przepełnionym soczystą zielenią lesie mogłam na spokojnie porozmawiać z moi bey’em.

-Wszystko w porządku? - zapytał. Co było dziwne zwykle nasza rozmowa zaczynała się od „po co tu jesteś?”

-Tak. Czemu pytasz?

-Nie przygotowałem cię na obrońców.

-Na kogo?

-Ludzka podświadomość tak samo jak reszta organizmu broni się przed intruzami. Kiedy wchodzisz do czyjegoś umysłu, który został już kiedyś poddany takiej operacji ten zaczyna się bronić.

-I mnie z niego wyrzuca. -dokończyłam.

-W najlepszym wypadku. -powiało grozą. Serio, kiedy ogromny czarny wilk mówi o czymś takim ‘’przejęciem’’ i z taką powagą wszystko nabiera innego wymiaru. Bo niby co mogło by zaniepokoić kogoś takiego?

-Wolf … Jest coś o co chciała bym zapytać.

-Pytaj więc. -No tak i co teraz geniuszu?

-Czy…-zacięłam się. -czy znasz legendę Fenrira?

-Znam. -Okey

-Czy to ty nim jesteś?

-Tak. -uff w końcu się udało. Chwila, ale to by znaczyło, że…

-To wszystko to prawda?

-Wszystko było tak jak powiedziałem.

-Czy oni też nadal żyją?

-Nie wszyscy.

-Nie miałeś nikogo kto stanął by po twojej stronie? -nie odpowiedział. -Jest więcej takich jak ty?

-Powinnaś już wrócić. Czekają na ciebie. -Chciałam tam z ni zostać. Cieszyłam się jak dziecko z tego, że wreszcie mi się udało odgadnąć kim jest, miałam jeszcze tak dużo pytań, ale kiedy spojrzałam w jego zielone oczy zrozumiałam, że Fenrir ma mnie już dość.

-Skoro tak mówisz. -powiedziałam cicho spuszczając wzrok.

Zobaczyłam jasny blask zamrugałam szybko i moim oczom ukazał mój zagracony pokój. Tym razem obyło się bez rozrywania wnętrzności. Na całe szczęście.  

***

W ciemnym głębokim lesie. Raz po raz rozlegało się głos małego chłopca.

-Mamo. Skąd wiadomo, że ktoś się zakochał? Mamo. Skąd wiadomo, że ktoś się zakochał? Mamo. Skąd wiadomo, że ktoś się… Mamo. Skąd wiadomo, że… Mamo. Skąd wiadomo… Mamo…

-Szlak by to wszystko. 


Rozdział 6 za nami. Przewiało mi ucho i teraz siedzę w szaliku na głowie w domu, a mój brat jest pewny, że w ten sposób promuje Isamskich terrorystów. Tak jakby ktoś sie zastanawiał dlaczego nie wszystko co pisze jest zdrowe na umyśle...Znacie to dziwne uczucie kiedy spóźniacie sie na lekcję, a nauczycielka mówi wam, że przed chwilą was chwaliła i że bardzo podobało się jej wasze ostatnie wypracowanie do którego podeszliście z czymś w cyklu "i tak dostane 2 " i stoicie jak totalni kretyni przy biurku i słuchacie jak wasza klasa kujonów ma dość słuchania o tym, że ktoś jest od nich lepszy? 
Ryuga: Jestem pewny, że tylko ty tak przeżywasz oddawanie pracy z polskiego. 
Ja: Skąd wiesz? Może ktoś spośród nich mnie rozumie nie to co ty.
Ryuga: *unosi jedną brew*
Ja: Okey okey już przestaje schizować. Yoyo wrócił. 
Kyoya: Ta ta ja też za wami tęskniłem. Nie cieszcie sie tak.*sarkazm*
Ja: A Mary miała racje co do prawdziwego imienia Wolf'a. No kto by sie spodziewał?
No to ja się z wami żegnam.
Do następnego posta.
Hania.