Druga strona medalu (R.15)

Rozdział 15

Nie masz twarzy nie masz charakteru. Nie masz nic. Jesteś niczym.

Wiem, co pasuje do ciebie. Wszystko i nic.

Ej Podróbko potrafisz wymyślić coś sama?

Podróba powtórz za mną: „ Jestem nic niewartą kopią”.

Kopia nigdy nie dorówna oryginałowi.

Co ja wam takiego zrobiłam!?

Nie masz twarzy nie masz charakteru. Nie masz nic. Jesteś niczym.

Wiem, co pasuje do ciebie. Wszystko i nic.

Ej Podróbko potrafisz wymyślić coś sama?

Podróba powtórz za mną: „ Jestem nic niewartą kopią”.

Kopia nigdy nie dorówna oryginałowi.

Zostawcie mnie!

Nie masz twarzy nie masz charakteru. Nie masz nic. Jesteś niczym.

Wiem, co pasuje do ciebie. Wszystko i nic.

Ej Podróbko potrafisz wymyślić coś sama?

Podróba powtórz za mną: „ Jestem nic niewartą kopią”.

Kopia nigdy nie dorówna oryginałowi.

Proszę…

Nie masz twarzy nie masz charakteru. Nie masz nic. Jesteś niczym.

Wiem, co pasuje do ciebie. Wszystko i nic.

Ej Podróbko potrafisz....

Glimierr

Glimierr

Powoli otworzyłam oczy i rozejrzałam się po pokoju oprócz rozwalonego na łóżku Gokany nie zobaczyłam nikogo.

Dziwne.-Pomyślałam.- Dałabym sobie rękę uciąć, że go słyszałam.

 Usiadłam na łóżku obarierując się plecami o ścianę.

Powoli przywoływałam wspomnienia z ostatnich kilku godzin.  Wstyd, jaki poczułam na wspomnienie głupot, jakie wygadywałam mieszał się z niepokojem, jakie wywoływała świadomość gdzie obecnie się znajdowałam by ostatecznie zostać przez niego kompletnie zagłuszonym.

Dlaczego wszystko musi się zjebać akurat, gdy zacznie mi się układać?

-No i co teraz zrobimy?

-Nya.

-Uciekamy.-Stwierdziłam.

-Nya!- Gokana nagle dostał jakiegoś kociokwiku miałczał wściekle, co chwile uderzając moją nogę łapą.

-Oj już dobra, dobra.-Kot prychnął na mnie i się uspokoił.- Ty możesz zostać.-Spojrzał na mnie jakby chciał mnie zabić, a ja wybuchłam śmiechem.

Usłyszałam jak otwierają się drzwi, a potem miałczenie Midnight i łagodny wiecznie mruczący głos Johanesa. Położyłam się z powrotem przykryłam kołdrą i zamknęłam oczy. Chłopak jeszcze chwile pokręcił się po domu zanim przyszło mu do głowy, żeby do mnie zajrzeć.

-No już nie udawaj wiem, że nie śpisz.-Powiedział siadając obok mnie na łóżku.-Jak się czujesz?-Spytał, kiedy niezadowolona usiadłam i podkuliłam nogi.

-Już dobrze. Przepraszam za to, że musiałeś to wszystko oglądać. Naprawdę nie wiem, co mnie wtedy opętało. W ogóle to, dzięki że mi pomogłeś...Znowu.

-A już myślałem, że się nie doczekam.

-Nie podziękowałam ci wcześniej?

-No jakoś nie.

***

-Naprawdę dałabyś się zabić Celest?-Spytał, kiedy ze wstrętem odgoniłam to paskudne łyse zwierzę.

-Okłamałeś mnie.-Wychrypiałam ścierając wierzchem dłoni żółć z kącika moich ust.

-A ty nie odpowiedziałaś na moje pytanie.-Odparł spokojnie. 

-Nie chce żyć i nie obchodzi mnie jak stąd odejdę.-Burknęłam.

-Dlaczego?-Łysol wskoczył mu na kolana, a ten natychmiast zaczął go drapać za uchem.

-Nie twój zasrany interes.

-Uratowałem ci życie, więc jesteś mi je winna, więc to jak najbardziej jest mój interes.

-Spieprzaj.-Warknęłam.

***

-Przepraszam.

-Daj spokój. Było minęło.-Machnął ręką.-Tylko nie rob tak więcej.-Zastrzegł.

-Spróbuję.

-No dobra, a teraz wyłaź.- Szarpnął pościel wstając, ale udało mi się ją przytrzymać tak, że w dalszym ciągu mogłam się od nią schować.

-Nigdzie nie idę.

-Oj Glimer nie możesz przesiedzieć całego dnia w łóżku.

-Założymy się?

-Glimer.-Jego głos przybrał ostrzegawczy ton.

-Tak?-Spytałam słodko i niewinnie w duszy mając nadzieję, że się wkurzy i sobie odpuścić.

-Wyłaź.

-Nie.

-Obiad jest na stole. Nie jesteś przypadkiem głodna?-Jak na złość zaburczało mi w brzuchu.

-Przynieś mi go tutaj.

-Nie. Zejdź na dół do kuchni.

-Zagłodzić mnie chcesz. Ty okrutniku.

-Nie przesadzaj. Choć na dół i zjedz ze mną.

-Czemu tak ci na tym zależy?

-Porostu lubię z tobą jeść. To taki dla ciebie problem sprawić mi tę przyjemność?

-Oj tam nie dramatyzuj. -Owinęłam się szczelniej w pościel i powoli doczłapałam się do drzwi.

-Dzięki, że zmieniłaś zdanie...-Zaczął Johannes idąc za mną asekurując mnie przy tym jakby bał się, że w ostatniej chwil zmienię zdanie.

-Dobra daruj sobie.-Byłam na schodach, gdy usłyszałam jak otwierają się drzwi wejściowe momentalnie wyskoczyłam z pościeli pognałam do pokoju i schowałam się do szafy.

-Co...Gdzie...Ale...Motti!!!-Usłyszałam zdezorientowany głos Johannesa.

-Cześć!  Stęskniłeś się za mną?-Odezwała się jakaś obca dziewczyna, chociaż jej głos kojarzyłam z telefonicznych rozmów, które Johanes przeprowadzał bóg wie, z kim.  

-Nie. Wypierdaling.

-Co cię ugryzło?

-Twoje pchły. Wypierdalaj wystraszyłaś Glimer. Mówiłem ci, że masz zadzwonić zanim przyjdziesz.

-Glimer!?-Zapiszczała ignorując resztę wypowiedzi chłopaka. Usłyszałam szybkie kroki. -Kici kici. Glimer! Wyłaź!

Ona myśli, że jestem kotem. Nie dość, że wpieprza się tu bez zaproszenia to jeszcze bezczelnie mnie obraża.- Wobec takiej zniewagi postanowiłam unieść się honorem, co jest dość trudne, gdy się siedzi w szafie w samej koszuli nocnej.

Wyszłam z szafy starając się wyglądać jak naj mniej głupio, po czym spojrzałam z wyższością na maltretującą Gokane dziewczynę.

- Motti to jest Glimer.-Przedstawił mnie.-Glimer to jest moja młodsza siostra Motti.

-Cześć.-Powiedziałam stukając przy tym palcami w biodro przywołując do siebie Gokana.

-Łał. Jesteś...Dziewczyną.

-Dzięki za info, bo sama nie byłam pewna.-Prychnęłam biorąc kota na ręce i idąc w stronę walizki

-Zabierzemy ją na Hanami?-Usłyszałam za sobą i mnie zamurowało.

-Nie wiem czy będzie chciała iść z nami.

-Dlaczego miałaby nie chcieć?-Udając, że ich nie słyszę złapałam walizkę za rączkę i zaciągnęłam ją do garderoby zamykając za sobą drzwi.

Na jednym z wieszaków zobaczyłam sukienkę w kwiatki tę sama, którą Johannes dał mi pierwszego dnia, żebym nie łaziła w brudnym dresie.  

***

-Tak myślałem…-powiedział opierając nogi na stoliku zakładając ręce za głowę i zamykając oczy.-, A patrzyłem, bo masz zgrabne nogi, ale rzadko, kiedy je pokazujesz.-Odruchowo pociągnęłam nogi bardziej pod siebie, a słysząc mój gwałtowny ruch Johannes cicho się zaśmiał nie otwierając oczu.

***

W sumie, dlaczego nie? Zdjęłam ją z wieszaka i założyłam razem z czarnymi kryjącymi rajstopami wyjętymi z walizki. Ubrałam się szybko, ale dosyć długo zwlekałam z wyjściem stamtąd, a niech sobie pogadają. Pewnie długo się nie widzieli. Czekając nałożyłam delikatny makijaż, ale nie mogłam nigdzie znaleźć peruki.

-Żyjesz tam?-Zawołał w pewnym momencie Johannes pukając przy tym w drzwi garderoby.

-Nie. Umarłam.-Burknęłam wychodząc z garderoby.

- Łaaaał, ale jesteś śliczna. Teraz to już musisz nami na Hanami. Zgódź się, zgódź się prooooooszę.-Dziewczynka złożyła razem dłonie i spojrzała na mnie wielkimi jasnozielonymi oczami. Kokardka, która związane były jej jasnobrązowe włosy przypominała kocie uszy.

-W sumie, co mam do stracenia?-Spytałam tym samym się zgadzając.

-Nya!-Miauknęła radośnie i obróciła się w miejscu.-Widzisz Johannes jak Motti poprosi to każdy się godzi.

-Niech ci już będzie.-Burknął Johannes.- Idź po koszyk jest w kuchni.

Dziewczyna wyszła z pokoju radośnie podskakując.

-Wiesz, jeśli nie chcesz to nie musisz z nami iść.-Powiedział poprawiając pozwijane ramiączko mojej sukienki.

-Sam mówiłeś, że musze się wreszcie przełamać i zacząć wychodzić.

-Ale jak cos będzie nie tak od razu mi powiesz.-Nagle zza moich pleców coś wyskoczyło i zasłoniło mi oczy.

-Teraz jesteś gotowa.-Powiedziała Motti poprawiając kapelusz, który przed chwilą wsadziła mi na głowę i się do mnie przytulając.

-Dzięki. Gdzie idziemy?

-Zobaczysz.

Gdy tylko wyszliśmy Motti zostawiła mnie i Johannesa daleko w tyle podbiegając tylko od wystawy do wystawy i zachwycając się tym, co widziała.  Gdy patrzyłam jak tak sobie radośnie biega mimowolnie się uśmiechałam.

-Nie daj się nabrać ona tylko udaje taka milutka jak czegoś chce.- Ostrzegł mnie nieodstępujący mi na krok chłopak. Musiał się naprawdę wystraszyć mojego wczorajszego ‘‘ataku’’. Co do mnie dzisiaj było już dużo lepiej może to przez to, że tym razem wiedziałam, co zobaczę za drzwiami. Nie wiem i szczerze nie mam zamiaru się nad tym zastanawiać. Dzisiaj chcę po prostu cieszyć się kwitnącymi kwiatami wiśni.

-Wiesz jesteście do siebie bardzo podobni.-Powiedziałam uśmiechając się zadziornie.

-Pośpieszcie się! Ile mam na was jeszcze czekać?-Zawołała Motti stojąc przed bramą cmentarza Aoyama.

Szliśmy główną uliczką, po której obu stronach kwitły drzewa wiśniowe.  

-Ciała zmarłych pochowane są pod drzewami wiśni.-Zacytowałam pierwszą linijkę opowiadania, które kiedyś czytałam.

-Wszystko w porządku?-Zapytał Johannes.

-Tak. Daj mi chwile. Chciałabym coś sprawdzić.

-Dobrze.-Zgodził się po chwili wahania.- Rozłożymy koc pod tamtym drzewem.

-Zaraz do was dołączę. 

***

Już od godziny wpatrywałam się w ekran komputera nie mogąc uwierzyć w to, co widzie. W Tokio miał miejsce wypadek. Autobus zderzył się z cysterną z paliwem. Wszyscy spłonęli. Nie udało się uratować ani jednego ciała. Władze były tak zdruzgotane tym wypadkiem i brakiem możliwości pochowania ofiar ustawiła pomnik upamiętniający tę katastrofę. Taki zbiorowy grób, na którym wygrawerowane były imiona i nazwiska wszystkich ofiar między innymi widniała tam Emi Kuroda.

Moja mama.

***

Stałam pod pomnikiem jak słup soli. Wbrew pozorom wieść o jej śmierci nie przyniosła ze sobą ani smutku ani ulgi nie przyniosła absolutnie nic. Mimo, że spędziłam z tą kobieta trzynaście lat mojego życia była dla mnie kompletnie obcą osobą.

W końcu udało nam się wyjść razem na Hanami.-Pomyślałam odpalając kadzidełko i odchodząc. 

Pod umówionym drzewem przywitało mnie radosne:

-Nareszcie. Johannes nie pozwolił mi zacząć jeść dopóki nie przyjdziesz.

-Ty niedobry ty.- Powiedziałam strącając Johannesowi czapkę z głowy.-Tak siostrę męczyć.-Usiadłam na kocyku i sięgnęłam do koszyka po puszkę owocowego piwa.

-Kolejna, dla której lepsze dango od kwiatów.-Zaśmiał się również grzebiąc w koszyku.

-Dziwisz się? Tak wam się spieszyło, ze nie daliście mi nawet zjeść śniadania.

-Johannes! Jak mogłeś!?  W ogóle o nią nie dbasz.-Dołączyła się Motti.

-Teraz we dwie będziecie mi robić wyrzuty?-Zapytał ‘’oburzony’’

-Tak.-Przytaknęłam równocześnie z Motti i obie wy buchnęłyśmy śmiechem.

Mimo tego, co mówił szatyn jedzenie wcale nie było dla mnie ważniejsze od kwiatów. Piękne białe płatki pokrywające gałęzie pozbawione liści na tle nieba wyglądały jak żywcem wyjęte z bajki. Wraz z nadejściem wieczoru zaczęła grać muzyka. Gdy tylko Motti to usłyszała pobiegła dołączyć do tańczących i zostaliśmy sami.

-Chcesz cos zobaczyć?-Spytał Johannes siedzący obok mnie i również opierający się o drzewo.

-Boję się odpowiedzieć…Tak.-Powiedziałam szybko.

-No to, choć za mną.-Powiedział, po czym zaczął wspinać się na drzewo.

-Co ty robisz?-Zdziwiłam się strzepując z kapelusza paprochy, które przez wygłupy szatyna się na nim znalazły.

-Nie zadawaj głupich pytań tylko daj mi rękę.-Odparł, po czym złapał moją wyciągniętą dłoń podciągną mnie cała do góry i posadził koło siebie.

-Łał nie spodziewałam się, że z ciebie taki siłacz. –Powiedziałam sadowiąc się wygodniej na gałęzi.  

-Nie gadaj tylko patrz.-Delikatnie nakierował moja głowę na nocne niebo, na które powoli jeden po drugim wpływały lampiony. Patrzyłam na nieoczarowana i otoczona zapachem wiśni, który przywołał tyle złych wspomnień ciesząc się, że jestem właśnie tutaj.

-Lubię twoje oczy.- Powiedział Johannes, gdy ostatni lampion zniknął z pola mojego widzenia.

***

Śmiejesz się do świecącego słońca, tańczysz w deszczu, a jak coś opowiadasz to oczy błyszczą ci tak jakbyś zmieściła w nich wszystkie gwiazdy.

***

-Bo błyszczą jak gwiazdy?-Spróbowałam zażartować mimo ściskającego się gardła.

-Bo, gdy teraz tak na nie patrzę są fioletowe, a zawsze mi się wydawało, że są czarne. Skąd ci ten banał w ogóle do głowy przyszedł? Brakuje tylko: Ej bejbe bolało jak spadłaś z nieba?

-Hah. No fakt to było głupie.-Zaśmiałam się lekko łamiącym się głosem.

-Czekaj mam jeszcze jeden. Masz może mapę? Bo zgubiłem się w twoich oczach, albo gdybyś była kanapką w MacDonaldzie nazywałabyś się Mac. Beauty.  No, co ty Glimer. Ty płaczesz?-

-Co? Nie…tylko coś mi wpadło do oka.-Przetarłam policzki rozmazując przy tym lekko makijaż.

-Powiedź mi, co ja z tobą mam?-Westchnął ścierając ostatnią zbłąkaną łezkę rękawem swojej koszuli.

-Kupę kłopotów.

-Johannes.-Zagadnęłam po dłuższej chwili milczenia.

-Hym?

-Dlaczego tak właściwie mi pomogłeś?

-Dlaczego ci pomogłem? Wiesz…przypominasz mi kogoś.

-Kelly?

-Nie, nie ją.-Zaśmiał się kręcąc głową.-Wiesz pewnie mi nie uwierzysz, ale już w Dark Nebuli zaczęłaś odchodzić od zachowania oryginału.-Spojrzał na mnie.- I to właśnie na tej malutkiej części ciebie zaczęło mi zależeć.

-Głupi jesteś.-Poczułam na policzku jego chłodną dłoń.

-Ty też.- Nasze usta zbliżyły się do siebie powoli.

Johannes delikatnie dotknął moich ust swoimi własnymi nie wiedząc czy może sobie na to pozwolić. Był na swój sposób uroczy, a z drugiej strony był dla mnie większą tajemnicą niż mój własny charakter. Odpowiedziałam, ostrożnie obejmując przy tym usta szatyna swoimi własnymi. Czułam na skórze jego ciepły oddech i smak dango, które przed chwilą razem jedliśmy. W końcu po tym wszystkim było po prostu dobrze.

Miłość jest kotem. Przychodzi, kiedy ma na to ochotę. Nie pytając o zdanie siada na kolanach i ogrzewa cię samą swoja obecnością. Ma pazury, ale i tak wiesz, że fajnie jest mieć kota.

KONIEC ❤

Widzicie jak chcę to umiem napisać szczęśliwe zakończenie historii miłosnej. :)

Ines: Ale co ta biedna dziewczyna musiała się wycierpieć to jej.

Ja: Oj tam szczegóły.

Kelly: Tak samo jak to, ze nota bene oboje są źli?

Mary: I jedno z nich chciało zniszczyć świat?

Ja: Tak. Nie marudzić! Cieszyć się!

Ryuga: Jedyny powód do radości jaki widzę to taki, że zaczniesz wstawiać drugi sezon Beyblade po mojemu.

Ja: Jesteście wstrętni, okropni, albo Ines.

Tym optymistycznym akcentem ja się z wami żegnam.

Do następnego posta.

Hania.