Shi o oboete imasu

Gdzie ja jestem?-Pomyślałam rozglądając się po pokoju bez ścian. Siedziałam na podłodze wyłożonej czarnymi i białymi płytkami ułożonymi na przemian w białej przewiewnej letniej sukience sięgającej mi kolan.

Okey zadajmy sobie proste pytanie. Co robiłam zanim się tu znalazłam. Film mi się urwał chwilę po wyjściu Ines. Czyli, albo mnie ktoś zaskoczył i porwał, albo to sen. Stanęłam na nogi i z zadowoleniem stwierdziłam, że nic mnie nie boli. Ani poharatana ręka ani posiniaczona noga, nic. Było mi tak dziwnie lekko na sercu. Miałam ochotę śmiać się i tańczyć.

-Kelly.-Usłyszałam swoje imię, ale nie zauważyłam, kto je wypowiedział. Zaczęłam się rozglądać.-Tu na dole.-Odruchowo spojrzałam w dół, a tam moim oczom ukazała się moja kotka przybłęda.

-Cześć Bettuś.-Powiedziałam kucając na ziemi i wyciągając rękę w stronę kota jednak ta wiedząc najwyższej, co chcę zrobić cofnęła się.-Wiesz, co tutaj robimy?

-Jesteś tutaj, ponieważ chcę ci coś pokazać i nie nazywaj mnie tak. Jestem Kasha.

-Jak chcesz.-Powiedziałam wzruszając ramionami i uśmiechając się szeroko całkowicie dając się ponieść wesołości, jaka towarzyszyła mi od początku tego dziwnego snu.

-Choć za mną.-Powiedziała Betty i podreptała dokądś na swoich małych kocich nóżkach. Chcąc nie chcąc poszłam za nią. Znalazłyśmy się w identycznej sali jak ta, w której się obudziłam z tą różnicą, że teraz przede mną na lekkim podwyższeniu stało dziewięć trumien.

No po prostu pięknie.

Nie znoszę cmentarzy, pogrzebów, trumien, smutku, procesji, a najbardziej ze wszystkiego nienawidzę słuchać o śmierci, a żeby było śmieszniej każda kobieta w mojej rodzinie od strony matki zawsze bardzo wcześnie się na nią przygotowywała.

Na przykład moja pra pra babcia trzymała na strychu swoją przyszłą trumnę, moja pra babcia zawsze na wyjazd pakowała suknie, w której życzyła sobie być pochowana moja babcia pamiętam jakby to było dzisiaj mimo końskiego zdrowia ciągle opowiadała, że wybiera się na tamten świat, a z kolei moja mama życzy sobie zostać stremowana, żeby później jakiś naukowiec jej nie odkopał.

-To, po co tu jesteśmy tak dokładnie?

-Chce, żebyś zajrzała po kolei do wszystkich znajdujących się tu trumien.-Powiedziała Kasha siadając na białym kafelku posadzki i układając swój ogon w półksiężyc.

 -To wszystko?-Zdziwiłam się. Tak w sumie jeden z moich snów ograniczał się do łażenia w górę i w dół po schodach tuż za fioletowym kotem.

-Tak. Gdy to zrobisz nie będę cię już tutaj zatrzymywać.

-Okey. No to zaczynamy.-Powiedziałam strzelając z palcy.

Zajrzałam do stojącej najbliżej mnie małej jasnej trumienki. Była wielkości sporego pudełka na buty. W środku leżało niemowlę. Miało podkulone rączki i nóżki, a całe ciało ułożyło się tak jak jakby leżało w łonie matki. Poczułam jak w gardle rośnie mi gula.

-Rodzice nie mówili ci, że prawie zeszłaś z tego śwista zaraz po narodzinach?-Ni stąd i zowąd powiedziała kotka.

-Nie.-Wydukałam nie za bardzo widząc związek pomiędzy historią mojego życia, a niemowlakiem.  

-Zaraz po narodzinach trafiłaś na stół operacyjny.

-Nic takiego nie pamiętam.-Powiedziałam coś właściwie oczywistego, bo nic innego nie przyszło mi do głowy.

-Oczywiście głuptasku. Miałaś wtedy kilka minut.-Przeszłyśmy do drugiej trumny.

Leżała w niej mała dziewczynka. Góra dziesięcioletnia. Ubrana była w białą sukieneczkę z koronkami, a jej długie niebieskie włosy związane były w dwa kucyki. Na jej cieniutkich rączkach znajdowało się pełno drobnych wypalonych kropek, które słabo upudrowane przez pracowników zakładu pogrzebowego.

-Co jej się stało?-Spytałam gładząc brzeg trumny.

-Co tobie się stało.-Poprawiła mnie kotka wskakując na lekko odsuniętą pokrywę trumny.-To życie straciłaś w trakcie tamtej walki. Łowców trochę poniosło i dwóch z nich poraziło cię jednocześnie, a twoje małe serduszko nie wytrzymało takiej dawki elektryczność.

-Chwila. Przecież ja to przeżyłam.-Oderwałam wzrok od dziewczynki i spojrzałam na kota ze zdumieniem.

-Tak przeżyłaś, ale straciłaś tam jedno życie.-Potrząsnęłam głową do reszty tracąc wiarę, że cokolwiek z tego zrozumiem.

Kota zeskoczyła z pokrywy i drobnymi kroczkami podbiegła do trzeciej trumny. Niechętnie ruszyłam za nią. Czułam się tak jakbym niosła na plecach te dwie trumny.

-Przesuń pokrywę.- Rozkazała.

Drżącymi rękoma zrobiłam, co kazała. Bałam się, co tam zobaczę.

W środku leżała dziewczyna na moje oko trzynastoletnia. Blada skóra, pod którą mimo grubej warstwy pudru widoczne były jej nabrzmiałe żyły. Oczy na wpół otwarte poprzecinane były czerwonymi żyłkami.

-Co się stało?-Udało mi się wyksztusić. Widok dzieci był smutny, ale one wyglądała jak kompletnie obca mi osoby. Natomiast dziewczyna, która teraz przede mną leżała była mną. Od trzynastego roku życia moja twarz wcale się nie zmieniła.

-Drago. Spóźniłaś się z unikiem zaledwie o pół sekundy. Chodźmy dalej.

Odwróciłam wzrok ze wstrętem.

Dałam się zabić L-Drago...Moment. Przecież pamiętam ten unik. Zrobiłam go, co prawda w ostatniej chwili, ale to ch*jstwo nawet mnie nie drasnął, a poza tym żyje, więc jakim cudem mogę tu leżeć?

Przeszłyśmy dalej.

W czwartej trumnie leżała dziewczyna, której lewa ręka była przyszyta do reszty ciała. Nić chirurgiczna puściła w kilku miejscach i widać było kawałki mięsa i kości.

-Kto?-Udało mi się wyksztusić. Chociaż chyba przypominałam sobie gdzie mogło się to stać. Szczególnie, gdy doszyte ramie zaczęło mnie boleć.

-Lion na spółkę z Kyoyą. Tym razem skończyło się na kolejnej bliźnie, ale gdyby odłamek uderzył odrobinę dalej rozkruszyłby chrząstkę razem z kością i odwalił ci ramię.

-Tak myślałam.- Wykrztusiłam.

Ruszyłyśmy dalej.

Piąta trumna była zrobiona z ciemnego drewna. Ostrożnie odsunęłam wieko nie czekając, aż Kasha każe mi to zrobić. O dziwo wieko nawet nie drgnęło.

-To trumna symboliczna. Po wybuchu Dark Nebuli niebyło, co z ciebie zbierać.

Przełknęłam gule, jaka nagromadziła mi się w gardle i poszłam za kotem.

O co tu chodzi? Dlaczego miałabym zginą w którymkolwiek z tych momentów mojego życia? Przecież to się w ogóle kupy nie trzyma.

W środku szóstej skrzyni jak można się było tego spodziewać leżałam ja.

Mimo tego, że w zakładzie pogrzebowym starali się jak mogli dostrzegłam, że kości obojczyka i kręgi w szyi są poustawiane nie tak jak trzeba poza tym twarz, z której miejscami ukruszył się biały puder była widocznie zmiażdżona w okolicach czoła, chociaż próbowano to ukryć zakrywając uszkodzenie włosami.

-Jak...Umarłam?

-Na pamiętasz jak uciekłaś z kazania Ines?-Nie odpowiedziałam- Pomyślałaś, że było by dobrze gdybyś spadła i skręciła sobie kark. Powiedźmy, że dwa dachy dalej spełniło się twoje życzenie.

-Acha.-Pokiwałam głową zamykając oczy.

Ruszyliśmy dalej. Kotka zatrzymała się przy następnej siódmej już trumnie.

-Otwórz.-Poleciła.

-Najpierw powiedz jak tym razem umarłam.-Spróbowałam się targować.

-Najpierw otwórz.-Odparła głosem nieznoszącym sprzeciwu.

Odsunęłam wieko.

 Postać leżąca w trumnie ubrana w czarną suknie, a jej twarz zasłaniała czarna woalka.-Odsłoń twarz.-Rozkazała.

Ze ściśniętym gardłem nachyliłam się nad trumną i uniosłam materiał.

W popękanym oczodole bujało się szklane oko. Poszarpana powieka z nieudolnie poprzyklejanymi kawałkami lateksu (mającymi chyba zastępować brakującą skórę) i sztucznymi brwiami rozerwała się w taki sposób, że wyglądało jakby trup patrzył na mnie rozszarpanym okiem.

-Dostałaś kulkę, kiedy razem z dziewczynami po raz drugi napadłyście na Dark Nebule. Na twoim miejscu cieszyłabym się, że nie w tył głowy.-Spojrzałam na kotkę z niedowierzaniem. Jak ona może być tak spokojna?-Kula wyszłaby wtedy przodem i z twarzy zostałaby ci krwawa miazga.

-Dobrze wiedzieć.-Powiedziałam odsuwając się od trupa. Ręce oparłam na ramionach i mocno je ścisnęłam w obawie, że za chwilę rozlecę się na kawałki. Kompletnie straciłam czucie w nogach z powodu ogromnego ciężaru, jaki w tym momencie mnie przygniatał.

-Osma trumna.-Powiedziała kotka.

-Proszę sama ją otwórz.-Udało mi się powiedzieć, po czym zakryłam twarz dłońmi.

-Nie mogę. Ty musisz to zrobić.-Westchnęłam głęboko i z sercem na ramieniu uchyliłam wieko.

W środku leżała zmasakrowana dziewczyna. Spojrzałam na napis na pokrywie gdyby nie on nigdy bym nie uwierzyła, że to ja tam leżę.

Pod grubą warstwą pudru widniały szwy deformujące moją twarz, dłonie wszystko. Spod odklejającej się peruki wyłaniały się łyse placki skóry.

Poczułam jak zawartość mojego żołądka podchodzi mi do gardła. Zasłoniłam usta dłonią i odsunęłam się od trumny. Moim ciałem wstrząsały torsje. Zgięłam się w pół i upadłam na kolana.

-To była ósma trumna.-Odezwała się kotka.-Została jeszcze jedna. No dalej wstawaj. Chyba się teraz nie załamiesz? Przecież jesteś zimna suką. Kilka trupów wtę czy we te nie powinno ci robić różnicy. -Słyszałam jej głos, ale mimo jej drwiącego tonu nie mogłam się pozierać. Ciężar tych wszystkich trumien i trumienek wgniótł mnie w podłogę i nie pozwalał się ponieść.

-Dobrze dosyć tych teatrzyków. Wstawaj.-Moje ciało uniosło się do góry.-Zobaczysz, co jest w ostatniej trumnie i dopiero wtedy pozwolę ci odejść.-Podniosłam głowę i zobaczyłam ostatnią trumnę.

Była pusta.

-Od zawsze powtarzasz, że masz duszę kota. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak wiele było w tym prawdy. Tak jak kot miałaś dziewięć żyć, które stopniowo traciłaś w ciągu swojego życia. Ile pełnych trumien już widziałaś?

-Osiem.

-Więc ile ci zostało?

-Jedno.

-Brawo. Oto miejsce na twoje ostatnie dziewiąte życie. Które właśnie się skończyło.-W trumnie pojawiła się potargana owinięta w bandaże dziewczyna pokryta szronem z sinymi ustami i ściśle zamkniętymi oczami.

-Co to….-Słowa ugrzęzły mi w gardle.

-No wiem trochę to kiepsko wygląda, ale za chwilę przygotuje cię do wiecznego spoczynku.

Skończyło się moje życie? Ale to przecież….Ale to przecież….Ale to przecież znaczyłoby, że….Że…że nie żyje.  Nie. Ja nie mogę teraz umrzeć.  Nie spłaciłam swoich długów. Nie zemściłam się. Ryuga się jeszcze nie obudził. Co z nim będzie, gdy się obudzi a mnie nie już będzie.

-Nie. Nie. Ja nie mogę. Jestem mu potrzebna.

-Spokojnie.-Przemówiła do mnie kotka.- Wcale nie jesteś mu potrzebna. Po jego ciało pójdę już za chwilę.

-Czym ty jesteś?-Powiedziałam walcząc ze łzami ze ściskającym się gardłem.

-Już mówiłam. Jestem Kasha. Kot-demon, który zstępuje z nieba i zabiera zwłoki…

Tada! To się dzieje gdy nie mam pomysłu na rozdział.

Tsubasa: Miałaś do wyboru dwa opowiadania do lekkiej obróbki i dodania. Romantyczno-psychologiczną notkę i...to. Czemu wybrałaś...TO!?

Ryuga: Słuchaj mnie uważnie bo powiem to tylko raz. To Hania tego nie ogarniesz.

Tsubasa: Okey nie mam pytań.

Ja; Przesadziłam??

Ryuga: Nie. Skąd. Tylko wielokrotnie zabiłaś jedną z bardziej lubianych postaci na tym blogu.

Ja: Skoro tak mówisz.

Ja się z wami żegnam. 

Do następnego posta.

Hania.