Druga strona medalu (R. 2)

Rozdział 2

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

Black Betty had a Child.

Bam-e-lam the damn thing gone wild

Bam-e-lam she said it weren't not of mine

Bam-e-lam the damn thing gone blind

Bam-e-lam I said: "Oh, Black Betty"

Bam-e-lam oh Black Betty, bam-e-lam.

Te pająki to straszne cieniasy. Niedawno dowiedziałam się, że mamy jednego pracodawcę. Ciekawe czy dostanę ochrzan za to, że systematycznie uszczuplam ich szeregi. Za chwilę się dowiemy. Weszłam do centrum dowodzenia drugiej siedziby Dark Nebuli. Mimo tego, że chwilę temu pogruchotałam kości kilku denerwującym mnie skurczybyką nota bene będącym ochroniarzami tegoż przybytku zostałam dość ciepło przyjęta i zaprowadzona do sali konferencyjnej.

-Za chwilę nastąpi wideo konferencja.- Oświadczyła sekretarka, po czym wyszła, a na ekranie pojawił się Doji.

-Betty całkiem nieźle sobie dzisiaj poradziłaś.

-Daruj sobie.-Burknęłam. Nie potrzebuje pochwał tylko pieniędzy.

- Musisz coś dla mnie zrobić.-Powiedział uśmiechając się.

Oho to jak nic wstęp do ochrzanu.

-Nie zabronisz mi tłuc swoich ludzi będę to robiła, kiedy tylko będę chciała.-Powiedziałam przeglądając się w metalowych pazurach.

-Nie o to chodzi.-Zaśmiał się.-Musisz po prostu złożyć propozycje odwiedzin w mojej bazie głównej kilku osobą.-Czyli nareszcie przechodzimy do konkretów. W końcu ile można czekać?

-Rozumiem, że chodzi o propozycje nie do odrzucenia.

-Si

-Gadaj, o kogo chodzi.

-O niejakiego Ryuge Kishatu i pewną Hikaru Hasama.

-Kishatu?-Zdziwiłam się.- To trup. Mam ci tutaj przytargać trumnę?

-Po pierwsze to nigdy go nie pochowano wiec nie masz, co szukać trumny. Po drugie, jeżeli mówię, że masz go przyprowadzić to masz go przyprowadzić nawet, jeżeli chce trupa!-Krzyknął uderzając pięścią w stół.

-Nekrofil.-Prychnęłam.- To gdzie mam kopać?

 -W najbliższym mieście. Znajdziesz tam obydwoje. Adresy już ci wysłałem. Chce żebyś wzięła do pomocy paru moich ludzi.

-Jedyne, co będą tam robić to nosić mi torebkę. Dobra to ja spadam. Acha jeszcze jedno porysowałam ci karoserie na tym czerwonym autku. Bonne nuit.-Odwróciłam się i skierowałam moje kroki w stronę drzwi.

-Słucham?!-Ryknął, ale nie przejęłam się tym zbytnio. Wyciągnęłam tylko rękę i pomachałam mu nawet się mnie odwracając.

Moje myśli były zajęte czymś ważniejszym. Moim celem.

Ryuga Kishatu. Czyli jednak nie wykitował.

Z nim może być niemały problem. Szczególnie, że trzeba go wsiąść żywcem.

Zabrać Steyr ACR czy Steyr Scout Tactical? Steyr ACR ma więcej naboi, ale dwa razy mniejszy zasięg niż Steyr Scout Tactical, ale ten z kolei jest cięższy… Mniejsza będą go za mną targali.

Wróciłam do pokoju, który wybrałam sobie na sypianie i uwaliłam się na łóżku. Celnym rzutem buta zgasiłam światło i wreszcie miałam spokój. Zdjęłam kostium i rzuciłam go na ziemię. Szacunek do kopiowanej postaci poziom ekspert.

Leżałam sobie spokojnie na łóżku, gdy poczułam, jak co wbija mi się w kark. Na początku nie było tak źle, ale gdy po raz kolejny zostałam wyrwana z pół snu przez głupie ukucie wściekłam się i wyrwałam kujące mnie piórko z poduszki. Było białe, ale w księżycowej poświacie wpadającej przez częściowo zasłonięte okno miało kolor błękitu.

Usiadłam na łóżku i przyciągnęłam kolana do piersi, przesuwałam po nosie piórkiem i. Kolejne polowanie. Z taką samą bronią.

***

-Ach Ananabeth.-Westchnął wymuskany mężczyzna trzymając mnie pod rękę.-Czy to nie wspaniała pogoda na polowanie?-Gdyby było prawdziwe to może.

Nigdy nie zrozumiem, co zabawnego jest w polowaniu w puszce.

To jak strzelanie do ludzi w wąskiej uliczce. Sto procent pewności, że trafisz zero adrenaliny zero frajdy, zero niebezpieczeństwa. Przy czym ludzie w uliczce mają jakąkolwiek szansę na odparcie ataku mogą na przykład mieć broń, a taki lew na przykład.

Żył całe, życie w rezerwacie dwa góra trzy dni temu go złapali i teraz wypuścili na arenę nie większą niż przeciętny korytarz. Zwierzę jest tak zdezorientowane, że nawet nie jest w stanie pomyśleć by się schować. Tylko stoi tak jakby czekał, aż...

Rozległ się huk wystrzału, a mokre od porannej rosy powietrze wypełnił zapach prochu. Ukryłam twarz w dłoniach tak jakby Ananabeth to zrobiła i z całych sił starałam się być tym wstrząśnięta.

-Kochanie przecież mówiłem, że jeśli nie chcesz nie musisz zemną jechać.-Powiedział "mój" mąż.

-I miałabym cię zostawić samego?-Oburzyłam się na tyle na ile pozwalała mi obecna sytuacja.-Tak rzadko się widujemy, że prawie zapomniałam jak wyglądasz.-Oddałam pozwalając mu się objąć.-Wracajmy już.

-Jeszcze tylko jedna bestia i wracamy. Dobrze?-Pokiwałam głową i założyłam za ucho mój nowiutki blond loczek.-No dzielna dziewczynka.

-Zaczekam w samochodzie.- Zakomunikowałam.

Gdy schodziłam z podestu usłyszałam jak bysiory pilnujące by polowanie przebiegało jak należy burczeli za mną. Teksty z cyklu: "Kobiety tak jak dzieci powinny mieć tutaj zakaz wstępu, rozkleją się nad głupim zwierzakiem psia jego mać."

A niech sobie gadają - pomyślałam.-Psioczą na oryginał, a nie na mnie.

Siedząc w klimatyzowanym land roverze i czekając na mojego mężulka ładowałam broń silnym środkami usypiającymi tymi samymi, jakich używają w tym pożal się Boże kurorcie wypoczynkowym. Jedna dawka powali słonia u człowieka na dobre zatrzyma akcje serca. Jaka szkoda, że po całych 36 godzinach szczęśliwego małżeństwa zostanę wdową. Gdy broń była już gotowa wystarczyła zaczekać, aż pojawi się mój cel.

Zobaczył mnie, pomachał do mnie i wtedy biało niebieska strzałka utkwiła w jego oku. Zanim ktokolwiek zdążył zorientować się, co się właśnie stało ja już taranowałam szlaban blokujący mi drogę. Gdy kurort zmienił się w małą ciemną plamkę za moimi plecami odważyłam się zadzwonić do mojego transportu.

-Dutch mam nadzieję, że jesteście gotowi.-Powiedziałam parkując w krzakach by przygotować samochód i siebie na wjazd do miasta.

Blond włosy ukryłam pod czarną peruką wyjęłam niebieskie szkła kontaktowe, a w zamian za nie na nos posadziłam okulary o grubych szkłach i czarnych oprawkach idiotyczny mundurek rodem z "Pustyni i w Puszczy" zmieniłam na przetarte jeansy i szary T-shirert Samochód natomiast dostał nową rejestrację.

Tak przygotowana wjechałam do miasta. Zostawiłam moje cztery kółka przy jakimś sklepie i najzwyczajniej w świecie poszłam do portu gdzie już czekała na mnie znajoma łódź.

-Hej Dutch. Możemy już startować?-Wysoki muskularny mężczyzna zsunął ciemne okulary przeciwsłoneczne z nosa i spojrzał na mnie tak jakby pierwszy raz w życiu mnie widział. Wywróciłam oczami i również zdjęłam swoje szkła.-Wiesz, że to nie miłe się tak gapić.

-Wiesz, że zmieniasz twarz częściej niż ubrania.

-Wiem. Miałeś dostać zdjęcie.-Burknęłam wchodząc na pokład.

-Miałem odebrać uroczą blondyneczkę nie ślepego kruka.

-Mniejsza płyńmy już zanim asy policji dodadzą dwa do dwóch.-Mruknęłam schodząc pod pokład gdzie zamierzałam przeczekać drogę powrotną.

Słyszałam, że oczy są zwierciadłem duszy. Moje są puste. To jedyna rzecz, po której można mnie poznać, jeśli tego chcę oczywiście.

***

W pokoju rozległ się dzwonek przydzielonego mi telefonu.

-Czego?-Spytałam zła na Doji'ego, że mnie obudził.

-Broń i twoi pomocniczy czekają już na parkingu.-Powiedział, po czym się rozłączył.

Ani Dzień dobry, ani pocałuj mnie w dupę. Zwlekłam się z łóżka wzięłam szybki prysznic, ubrałam się w kostium założyłam brązowe soczewki i dopiero poszłam na parking. No, co? Uparli się, żeby ze mną iść to niech cierpią.

Wyszłam na parking spokojnym krokiem i zostałam tam przywitana przez dwóch niezbyt zadowolonych mężczyzn. Jeden z nich miał bardzo jasną karnacje. Jasne włosy niebieskie oczy brwi praktycznie niebyło u niego widać. Włosy długie do ramion i jasne spiął z tyłu głowy. Szczerze im dłużej mu się przyglądałam tym większą miałam ochotę pójść poprawić makijaż. Co do drugiego. To był on typowym Azjatą. Czarne krótkie włosy żółta skóra, czarne oczy spoglądające na mnie spod tak zwanych mongolskich powiek. Miałam kiedyś takie, ale musiałam się ich pozbyć przy już przy drugim specjalnym zleceniu.

-Na, co czekacie?-Spytałam opierając dłonie na biodrach.-Nie mamy całej nocny.

Żaden z nich nie odpowiedział tylko bez słowa wsiedli do samochodu. Wzruszyłam ramionami na to ciepłe przyjęcie i również znalazłam się z samochodzie.

Ludzie śmiesznie reagują na te całą Betty. Prowokujący strój w połączeniu z jej ciągłym paszczeniem dezorientuje przeciwnika jeszcze przed rozpoczęciem walki.

Położyłam na swoich kolanach pistolet i zaczęłam go gładzić.

Nie będę od razu strzelać. Najpierw spróbuję użyć chloroformu. Tak będzie zabawniej. Podziurawię ich dopiero w ostateczności...Albo jak będzie mi się nudzić.

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

She really gets me high

Bam-e-lam you know that's no lie

Bam-e-lam she's so rock steady

Bam-e-lam and she's always ready

Bam-e-lam oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

-Zaczekajcie tu.-Powiedziałam do dwu osobowej kuli u nogi wychodząc z samochodu.

-Co to to nie kotku. Mamy ci siedzieć na ogonie.-Po raz pierwszy usłyszałam głos mojego jasnowłosego towarzysza.

-Czyli jednak potrafisz mówić.-Zaśmiałam się krótko, po czym twarz Betty przybrała śmiertelnie poważny wyraz.-Wejdzie i w drogę, a zestrzelę jak zwykłe kundle.

Idę po ciebie Kishatu.

Ostrzenie podważyłam pazurami framugę okna, otworzyłam je i wślizgnęłam się do środka. Kule były tuż za mną, ale ich umiejętności skradania się były na tyle zadowalające, że klęłam na nich tylko trochę i to w dodatku w myślach.

Za uchylonymi drzwiami wyraźnie słyszałam czyjś równy oddech. Ruchem dłoni nakazałam zatrzymać się reszcie a sama ruszyłam do sąsiedniego pokoju. Podeszłam do łóżka.

No to teraz sobie naprawdę solidnie zaśniesz kotku.-Pomyślałam wyciągając chusteczkę przesiąkniętą chemikaliami. Wtedy otworzył gwałtownie oczy, a jego żółte źrenicę skierowały się na mnie, kołdra zapłonęła i rzuciła się na mnie. Wszystko to działo się w ułamku sekundy i zanim udało mi się ogarnąć mój cel zdążył już wybiec z sypialni (jakkolwiek to nie brzmi) i znalazł się w salonie mało tego załatwił 50% moich gorylowych zapasów i rozwalił stolik. Nie zastanawiając się długo chwyciłam na szczęście wcześniej nabity karabin i strzeliłam. Pierwszy strzał chybił. Ryuga z furia w oczach odwrócił się przodem do mnie i wtedy oberwał drugą strzałką. Zapal w jego oczach przygasł i zaczął się chwiać jednak udało mu się załadować kuczer jednak strzelić już nie zdążył. Dwóch dawek nikt z jego masą by nie zniósł.

-Niezły strzał.-Pochwalił mnie jasnowłosy podnosząc się ze szklanego stolika.

-Wiem.-Odparłam.-Lepiej go zwiążmy. Mam nie jasne przeczucie, że to nie koniec problemów z tym typem.

-Bastien.-Powiedział.

-Na zdrowie.-  Odparłam, na co zaśmiał się cicho.

-To moje imię.

-Miło. Ja w dalszym ciągu jestem Betty. A ten drugi niemowa czy ślubował milczenie?

-Jestem Hisoka.-Powiedział mężczyzna robiąc przy tym ukłon.-I nie mówię, jeśli nie mam nic ważnego do powiedzenia.

-Jak chcesz. Zabieramy zdechlaka do auta, łatamy Bastiena, a potem do WBBA po dziewczynkę do kompletu.

Wyszliśmy tak samo jak się tam dostaliśmy-oknem- z nieprzytomnym było, co prawda trochę trudniej, ale dla chcącego niema rzeczy niemożliwych…czy jakoś tak.

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

She's from Birmingham

Bam-e-lam way down in Alabam

Bam-e-lam well she's shaking that thing

Bam-e-lam boy she makes me sing

Bam-e-lam oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

-Hikaru mogłabyś mi powiedzieć coś więcej na temat tej misji Tsubasy? –  O tutaj jesteś słonko.-Chociaż kiedy wróci.-Wychyliłam się zza węgła, przygotowałam się do strzału...

-Wiesz sytuacja jest taka, że…- i strzeliłam trafiłam za pierwszym razem prosto w kark.

-Boom head shot!-Ucieszyłam się tak jakby Betty to zrobiła.

Blondyneczka do tej pory towarzysząca mojemu celu załadowała kuczer i przygotowała się do walki. Ciekawe jak zamierza ze mną walczyć z bronią palną bey’e nie mają szans. Widząc jej niededukowanie uśmiechnęłam się kpiąco.

-Ooo, a miało być bez światków no, ale cóż skoro się nie udało to trudno. Chłopcy zabierzcie naszą nową znajomą, a ja zajmę się jej koleżanką.-Powiedziałam i strzeliłam po raz drugi.

Polowania są fajne. O ile zwierzyna nie jest bezbronna. 

Rozdział 2 za nami.
Ryuga: Cieszcie się, że miał go kto dodać.
Ja:....No o tak niespodziewanie wyskoczył.
Ryuga: Prawie wpakowałaś się pod tir!
Ja: To nie moja wina. tylko tego idioty który ustawił pasy tuż za zakrętem. :(
Ryuga: Grrrrrrrrrry.
Tsubasa:  No już spokój. Nic się ostatecznie nie stało więc zapomnijmy o tym.
Ja:Dobra skoro odzyskałam kontrole nad podsumowaniem. Powie tylko tyle, że bardzo dobrze współpracuje mi się z Glimer i, że wyrosłam już z żartów o treści kończę z Blogusiem....
.
.
.
HA! Pryma Aprilis.
Ines: To było tak suche, że aż mi pranie wyschło.
Ja:...Z hejcona przez własne dziecko. :( Ale niema tego złego co by na dobre nie wyszło.
ja się z wami żegnam.
Do następnego posta.
Hania.