Rozdział 80

Ines


Ja, Mary i Kelly siedziałyśmy na tylnym siedzeniu samochodu Tsubasy. "Heroiczny" czyn naszej drużynowej kłamczuchy na nic się nie zdał, ponieważ nie miałyśmy jak i kiedy uzgodnić zeznań.  Każdy głupi zauważyłby, że nie wszystko się zgadza o ile cokolwiek się zgadzało. Zostałyśmy zatrzymane i dokładnie przesłuchane.
Z niechęcią przyznaję, że gdyby nie Tsubasa skończyłybyśmy w więzieniu dla kobiet. Chłopak nie powiedział jak tego dokonał (osobiście uważam, że użył do tego swojej reputacji dyrektora WBBA i może wysokiej kaucji), ale za to zdał mi szczegółowy raport.
Hyoma i reszta bleyderów, których wysłałam z misją odbicia "zakładników" wrócili szczęśliwie do Kelsi, po czym cała drużyna została przetransportowana do najbliższej siedziby WBBA skąd są stopniowo odsyłani do domów. Co do siedzącej im na ogonie policji została ona zmylona i w końcu zgubiona dzięki naszej hakerce i jej zakłócaniu rozkazów radiowych.
Co do rannych. Hikaru i Ryuga trafili na oddział intensywnej terapii jak dotąd żadne z nich nie odzyskało przytomności. Kyoya otrzymał końską dawkę leków uspokajających po tym jak w pad w szał, gdy tylko Mary zniknęła za drzwiami radiowozu. Co do Alex'a to rozpłynął się w powietrzu gdzieś tak w trakcie napadu młodszego Tategamiego. Do tej pory nie wiem czy wierzę w tą historię z osobowością wieloraką. Jednak to nie jest odpowiednia pora by się nad tym teraz zastanawiać. Teraz najważniejsze jest to by dostarczyć te dwie do szpitala po pierwsze z powodu tamtych dwóch, s po drugie one same wymagają opieki lekarskiej.
Mary może i nie odniosła jakiś większych obrażeń ciała, ale podanie jej jakiś psychotropów na pewno by nie zaszkodziło.
Madoka siedząca na siedzeniu obok kierowcy odwróciła się w naszą stronę i podała nam dwa zawiniątka. Jednym z nich okazał się być plecak Kelly, który dziewczyna natychmiast postawiła sobie na kolanach i przytuliła, a drugim trzy pudełka z sushi na wynos.
-Pomyślałam, że będziecie głodne.-Powiedziała brunetka uśmiechając się fałszywie, chociaż ktoś niebędący mną pewnie nazwałby ten uśmiech miłym.-A i radziłaby ci zamienić te kostium na coś luźniejszego. Tamujesz krążenie. Poza tym w szpitalu wzbudzałabyś spore zamieszanie.
Niebieskowłosa, kiedy dotarło do niej, że ostatnie słowa były skierowane do niej wzruszyła ramionami i zaczęła się rozbierać.
Ja natomiast miałam wrażenie, że cos w tej całej historii mi umyka. Niczym biały królik Alicji. W ogrodzie mojego umysłu znajduje się czarna dziura będąca króliczą nora, w której siedzą wszystkie fakty niedające mi spokoju. Zagłębmy się wiec w nią.
Faktem jest obecność kreta w WBBA. Kogoś, kto mógłby nie wzbudzając podejrzeń włamać się do archiwum i wyciągnąć stamtąd potrzebne informacje zanim Alex wyłączył korki.
Czyżby to właśnie był on? Nie wiemy, do czego zdolne jest jego groźniejsza osobowość. Jednak jego możemy z marszu wykluczyć. Dark Nebula nie pozwoliłaby na zdemaskowanie swojego agenta tak szybko zwłaszcza, że praktycznie nie powstrzymała naszej ucieczki.
Kto mógłby w minimalny sposób mógłby nas kontrolować?
Kto wiedział gdzie jesteśmy i co robimy?
Kto nie zwracał na siebie uwagi zachowaniem ani wyglądem?
Kogo kompletnie ignorowałam przez ten cały czas, a ta osoba w jakiś magiczny sposób zdobyła mój numer i powiedziała nam, że Madoka pojechała do Komy?
Kto z tajemniczy sposób znalazł się w Dark Nebuli i stał się przedmiotem szantażu?
Kto nie powitał nas po powrocie z nieudanej akcji ratunkowej, chociaż każdy z jej wykształceniem by to zrobił?
Kto jest kretem w WBBA?
Wiecie? Ja już wiem.
-Zatrzymajcie Angel współpracowała z Dark Nebulą.-Powiedziałam i zajęłam się moją porcja sushi nie zwracając uwagi na zaskoczone spojrzenie Madoki i mówiącą ‘’wiedziałem o tym, ale chciałem żebyś sama zgadła” minę Tsubasy.
Gdy wreszcie znalazłyśmy się w szpitalu. Pierwsze, co zrobiły dziewczyny to dopadły recepcji.
-Gdzie leży Kyoya?-Walnęła Mary prosto z mostu.
-Nazwisko?-Spytała recepcjonistka nosowy głosem.
-Tategami. Kyoya Tategami. Mój brat. Przywieźli go kilka godzin temu. Gdzie teraz jest?
-Jest teraz badany, więc proszę poczekać tutaj.-Wskazała ławki stojące pośrodku korytarza.
Wszystkie trzy usiadłyśmy na ławkach i robiłyśmy ostatnią rzecz, jaka nam pozostała. Czekałyśmy na koniec obchodu. W trakcie tego czekania Tsubasie udało się namówić Kelly, żeby dała się zaprowadzić na chirurgie i tam połatać. Z tego, co udało mi się dowiedzieć. Kyoya doznał częściowego paraliżu kończyn spowodowanego którąś z tortur Celest, ale jego życiu nic nie zagraża. Gdy kończyłam rysować paznokciem wzorek na piankowym kubku po kawie przyszedł do nas pan doktor, zdał krótki raport i powiedział, że jeśli Mary chce to może go odwiedzić. Z tego, co udało mi się zrozumieć Kyoya doznał częściowego paraliżu kończyn spowodowanego którąś z tortur Celest, ale jego życiu nic nie zagraża.
Udało mi się uratować życie ponad dwudziestu ludzi przy stracie tylko jednego. Całkiem niezły bilans jak na pierwszą taką akcję w karierze…Prawda?
No to wytłumaczcie mi, dlaczego nie potrafię się z tego cieszyć.

Kelly

Zszywaliście coś kiedyś? Ja często łatałam swoje Przytulanki. Wiecie tu się przetarły szwy tam okazało się, że pluszowe koty nie spadają na cztery łapy tylko prosto w pysk psa sąsiada mniejsza o powód szycia teraz wiem jak się wtedy czuły. Szczerze? Bywało gorzej. Bardziej niż igła w ciele przeszkadza mi fakt, że Ryuga jest gdzieś w tym budynku, a ja nie mogę do niego pójść, ponieważ o ironio ludzie w identycznych kostiumach mi na to nie pozwalają.
Chwila ten gość mówił do mnie? Gapi się jakbym czegoś chciał.
-Mógłby pan powtórzyć?-Spytałam starając się nie brzmieć bardzo źle.
Mężczyzna westchnął przeciągle. Pewnie miał nocny dyżur, a teraz jeszcze musi mnie łatać i męczyć się z moim brakiem zainteresowania jego osobą.
-Pytałem czy to oparzenie panią boli.
-Oparzenie?-Zdziwiłam się, a widząc delikatny ruch głowy mojego rozmówcy w kierunku mojej lewej ręki spojrzałam we wskazanym kierunku. Mogłam tego nie robić.
Czerwone pręgi biegnące przez stare blizny i jeszcze nie do końca zasklepione rany wyglądały, co najmniej źle, ale to nic w porównaniu z wielkim szkarłatnym pokrytym białymi bąblami wizerunkiem L-Drago na moim przedramieniu.
-Nie bardziej niż reszta.-Mruknęłam patrząc jak zaczarowana na dobrze mi znane i szczerze znienawidzone kształty widniejące na moim ramieniu.
-To znaczy, że nerwy nie zostały uszkodzone...-Lekarz gadał swoje, ale znowu dokądś odpłynęłam. Adrenalina trzymająca mnie dotąd w stanie najwyższej gotowości wyczerpała się już jakiś czas temu.
W głowie pływała mi jedna sentencja, którą kiedyś gdzieś usłyszałam.
Blizny to nie powód do wstydu tylko dowód, że było się silniejszym od tego, co chciało nas zabić.
Szkoda, że świat nie wymyślił takiej krzepiącej myśli odnośnie wypalania piętna.

Mary

Od dłuższego czasu siedziałam przy łóżku mojego młodszego brata czekając, aż środki uspokajające przestaną działać na tyle, żebym miała z nim jakikolwiek kontakt. Lekarz powiedział, że w Dark Nebuli musieli go poddawać torturą jednak były one na tyle dobrze wyważone, że sprawiały duży ból, ale nie stanowiły zagrożenia dla życia pacjenta. Ciężko mi w to uwierzyć, gdy widzę jego pokryte opatrunkami ciało, wymizerowaną twarz i przypominam sobie tamten zakrwawiony skalpel.
Zrobiłam dobrze każąc tamta kobietę i nikt mi nie wmówi, że jest inaczej.
Myśli kłębiły mi się pod kopułą, a ja usilnie próbowałam poskładać jej jakoś do kupy. Układałam długie przemówienia, które trafiały sedno problemu i stopniowo przedstawiały mój pomysł na jego rozwiązanie
-O kurwa.-Zaklął Kyoya przejeżdżając dłonią po twarzy.
-Nie klnij glucie, bo powiem mamie.-Upomniałam go ciesząc się, że środki uspokajające z niego schodzą.
-Już się boję.- Powiedział i oboje krótko się zaśmialiśmy.-Czego chciały od ciebie psy?-Zapytał po chwili milczenia.
-Nie wiem.-Odparłam wzruszając ramionami.-Byłam zbyt wściekła, żeby odważyli się zadawać mi jakieś pytania.
-Przynajmniej cię nie zaćpali…-urwał jakby się nad czymś zastanawiając.-Wiesz…chwile przed tym jak przyszłaś Celest dostała jakieś wyniki…zaczęła na mnie wrzeszczeć, że ją okłamałem, że poświęciła mi tyle czasu, a ja się jej tak odwdzięczam wbiła mi skalpel w rękę, a gdy krzyknąłem powiedziała, że pokarze mi jak to jest, gdy ktoś odbierze mi to, na czym mi najbardziej zależy na początku myślałem, że chodzi jej o beyblade, ale gdy usłyszałem, że tutaj biegniesz modliłem się tylko, żeby nie rzuciła w ciebie tym skalpelem.-Poczułam się jakbym dostała pięścią w brzuch.
***
-Mamo idę do Alex’a!
-Dobrze tylko zajmij się tam Kyoyą, a nie tylko za Alex’em będziesz biegała.
-Muuuszę?
***
Wszystkie myśli, które sobie tak skrupulatnie układałam w jednej chwili rozpełzły się na wszystkie strony zostawiając mnie sam na sam z moim młodszym braciszkiem, którego tak cholernie mocno zaniedbywałam przez cale życie.
-Kyoya ja...-Wzięłam do ręki jego dłoń na początku chciał się jakoś wykręcić, ale kiedy popatrzył mi w oczy przestał.-…Przepraszam. Nie byłam wystarczająco dobrą siostrą dla ciebie…o ile w ogóle można to tak nazwać, ale chce, żebyś wiedział, że będę się starać to zmienić, bo chce mój brat wiedział, że może na mnie liczyć…
-Mary.-Chłopak zaczął mówić akurat w momencie, w którym łzy ścisnęły mi gardło.-Nie płacz. Choć tutaj.-Poklepał skrawek szpitalnego łóżka i podniósł się do pozycji siedzącej. Gdy usiadłam na wskazanym przez niego miejscu objął mnie ramieniem tak, że mogłam się skulił opierając o niego, a drugą ręką głaskał mnie uspokajająco po głowie.-Jak mogłaś pomyśleć, że nie możesz nazywać się moją siostrą?
-Jakoś…-powiedziałam pociągając nosem.
-Wyciągnęłaś mnie z Dark Nebuli. Jaka inna siostra miałaby w sobie wystarczająco dużo siły, żeby to zrobić?
-Każda…Jestem do niczego.
-Jeśli ty jesteś do niczego to jak bardzo beznadziejny jestem ja? Dałem się tym zjebom złapać, …Jeśli chodzi o to cale pocieszanie i mówienie o uczuciach to jestem kompletnie zielony (ta bum tssss) w ogóle mówienie nigdy niebyło moją dobrą stroną jestem bardziej człowiekiem czynu przechodząc do sedna:, co ty na to, żeby, gdy tylko mnie stąd wypuszczą znaleźć Kakeru i zrobić mu taki rodzinny nalot i zobaczyć, w co tym razem się wpakował?
-Zasmarkałam ci piżamę.-Odparłam bardzo na temat.
-No i kto tu jest glutem?
-W dalszym ciągu ty.-Zaśmiałam się słabo.
-A spadaj na kaktus wodoroście.
-Chyba ty.

Ines

Lekarz zatrzymał mnie praktycznie w drzwiach.
-Czy mogłaby pani odpowiedzieć na kilka pytań odnośnie pani przyjaciółki?-Zapytał.
-Coś nie tak z Mary?-Spytałam, co było bardzo głupie, bo niby, jakim cudem mógłby pamiętać jej imię.
-Chodzi o tę poharataną dziewczynę, która przyjechała tu z panią.-Powiedział, a gdy pokiwałam głową na znak, że wiem, o kogo chodzi kontynuował- Nie wiem, w jaki sposób się tego wszystkiego nabawiła i widząc odznakę waszego przyjaciela dochodzę do wniosku, że nie chce tego wiedzieć. Mniejsza z tym.-Mówił chaotycznie wyraźnie czymś zdenerwowany.-Chcę wiedzieć czy ostatnio zdarzały się jej częste i długotrwałe utraty przytomności.
-Nie. Raczej nie.-Odparłam po chwili zastanowienia.- Kilka godzin temu faktycznie zemdlała, ale poza tym. Wszystko w normie. Chociaż często zdarzało jej się zasnąć w ciągu dnia.
-Acha rozumiem.
-Coś z nią nie tak?-Spytałam.
-Pani przyjaciółka ma skrajnie wyniszczony organizm. Można powiedzieć, że funkcjonuje tylko z przyzwyczajenia. Bardzo dobrze się stało, że tu do nas trafiła w przeciwnym wypadku mogłoby dojść do nieodwracalnych uszkodzeń. Jednak myślę, że odpowiednia kuracja i solidny wypoczynek powinien całkowicie ją wyleczyć.
-Dziękuję za wiadomość. Gdzie ją znajdę?
-Na oddziale intensywnej terapii...
-Na oddziale intensywnej terapii!? Czemu...
-Spokojnie. Odwiedza swojego podopiecznego.- No ładnie musiała im nakłamać.
Idąc za wskazówkami lekarza udało mi się odnaleźć salę, w której leżał Ryuga. Chłopak w dalszym ciągu był nieprzytomny. Pod brudno żółtą lśniącą od potu skórą widać było ciemne żyły i zarysy kości. Jego prawa ręka owinięta była grubym białym bandażem, a w dłoń wbity miał wenflon. Cienkie kabelki podczepione do jego klatki piersiowej i monitorowały akcję serca transportując odczyt do pikającej maszyny.
-Kiedyś była złota.-Powiedziała Kelly jakby do siebie.
Spojrzałam na nią. Od pasa w górę cała pokryta była opatrunkami wystającymi z pod szarej bokserki. Jej podkrążone oczy, którymi wpatrywała się w Ryuge pozbawione były tego charakterystycznego błysku, który nie opuszczał jej odkąd tylko ją poznałam. Z pomiędzy jej palcy, co chwilę wyłaniał się papierowy żółw tylko po to by upaść na podłogę obok innych sobie podobnych.
-Była złota?-Spytałam.
-Jego skóra.-Odparła chrapliwym głosem- Miał taką ładną złotą karnacje, a teraz jest taki chorobliwie żółty.
-Ale chyba najważniejsze, że żyję prawda?
-Tak. Najważniejsze, że żyje.-W trakcie naszej krótkiej wymiany zdań na ziemie spadły już dwa żółwie, a trzeci, który widać wyjątkowo się jej spodobał wylądował na pofałdowanej pościeli obok papierowej łódki i całego stada mew.
-Idź do domu.-Poleciłam jej.
- Nie chce, żeby był sam, gdy się obudzi.-Odparła.
-Lekarz powiedział, że masz odpoczywać.
-Przecież tylko siedzę.-Powiedziała wzruszając ramionami.
-Musisz zacząć o siebie dbać. Jesteś bardzo osłabiona. Ile tak zwykle sypiasz w ciągu doby?
-Cztery godziny?-Kolejne papierowe zwierzątko wylądowało na podłodze.
-Od dzisiaj śpisz, co najmniej sześć, masz się zdrowo odżywiać i…w ogóle.
-Przesadzasz. Jakoś żyje.
-Żyjesz z przyzwyczajenia.-Odparłam z kamienna twarzą.
-Przyzwyczajenia powinno się pielęgnować.
-Jak chcesz…zaraz zacznie się cisza nocna. Każą ci wyjść.
-Jak chcą to niech przyjdą…Ja się stąd nie ruszam.
Wzruszyłam ramionami i się z nią pożegnałam. Opuściłam szpital w towarzystwie innych odwiedzających. Niczym pochód zombie kierowaliśmy się w stronę drzwi powłóczący nogami. Kiedy znalazłam się przed szpitalem dotarło do mnie, że nie mam pieniędzy na pociąg, a z Tokio do domu jest kawałek drogi.
-Podwiesić cię?-Zapytał Tsubasa stajać obok mnie.-Całkiem przypadkiem jadę w tym samym kierunku.
-Skąd możesz mieć te pewność?
-Dzisiejszej nocy objadę pół Japonii, więc to dosyć prawdopodobne.
-Jak tam chcesz.

Hikaru

Obudziłam się. Wokół mnie było ciemno jednak nie tak jak przedtem. Przez okno do pokoju wdzierało się żółtawe światło ulicznych lamp. Leżałam na jakimś łóżku po obu jego stronach znajdowało się coś w rodzaju poręczy. Przenieśli mnie do jakiejś nowej celi? Usiadłam na brzegu łóżka i podciągnęłam nogi pod siebie.
Ostatnie, co pamiętam to…Ryuga chyba do niego strzeliłam.
Spojrzała na swoją dłoń zaciskałam ją na Aquario. Uśmiechnęłam się do połyskującego bey’a.
W tym momencie do pokoju wszedł ubrany w kitel mężczyzna w towarzystwie dwóch uzbrojonych w notesy kobiet. Streścili mi to gdzie jestem i jak się tu znalazłam. Zadali mi kilka pytań odnośnie mojego samopoczucia kazali łyknąć jakieś proszki. Kiedy już mieli wychodzić zatrzymałam ich i zapytałam:
-W, jakim stanie jest ten jasnowłosy chłopak, z którym przyjechałam…ten z czerwoną plamą na włosach?-Popatrzyli na siebie wyraźnie się wahając, po czym jedna z pielęgniarek niewytrzymała i powiedziała:
-Jest nieprzytomny, ale jego stan jest stabilny…Jesteśmy naprawdę dobrej myśli.-Powiedziała to uspokajającym tonem.
Pokiwałam głową na znak, że rozumiem i z powrotem się położyłam.
To przeze mnie Ryuga jest w tak złym stanie? Czy to przez te ataki, które miał jeszcze jak byliśmy w Dark Nebuli?
Oby gorączka mu już przeszła. To cud ze jeszcze żyje.
Właśnie ‘’żyje’’.
Smoczy Cesarz żyje.
Ten sam Cesarz, przez którego męczyły mnie koszmary.
Ten sam, który przedstawił się, jako Tom.
Ten sam, który nasłał na mnie Drago.
Ten sam kory pomógł mi odzyskać głos.
Ten sam, który sprawił, ze przestałam grać.
Ten sam, któremu podawałam wodę.
Ten sam, który śmiał się widząc moją przegraną.
Ten sam, który głaskał mnie po głowie, gdy płakałam.
Ten sam, który rozmawiał zemną, gdy otaczała mnie przygnębiająca cisza i ciemność.
Ten sam, który mówił, że go nienawidzę.
Ten sam, który nazwał się potworem.
Ten sam, który mnie za to wszystko przeprosił.
Ten sam, do którego…strzeliłam.
Dlaczego zrobił to wszystko? Dlaczego ja zrobiłam to wszystko?
Nie mam pojęcia. Ciekawe czy on to wie.
Powinnam go odwiedzić?
Jeśli w ogóle to lepiej zanim się obudzi. Nie wiem czy chce, żeby mnie widział.
Wcisnęłam czerwony przycisk z boku łóżka przywołując tym samym pielęgniarkę. Na całe moje szczęście przyszła ta, która wtedy nie dotrzymała tajemnicy lekarskiej może i tym razem mi pomorze.
-Niech pani mnie zaprowadzi do tego chłopaka, albo przynajmniej wskaże mi drogę do niego…proszę.-Kobieta przestąpiła z nogi na nogę i rozglądać się nerwowo, po czym powiedziała.
-Dobra. Zawiozę cię tam, ale nikomu ani słowa.-Wyszła na chwile i gdy już miałam stwierdzić, że to najgłupszy pomysł, na jaki w dałam w ciągu swojego życia wróciła prowadząc szpitalny wózek- Ech. Dlaczego jestem, aż tak niepoprawną romantyczką?-Mówiła, gdy mijałyśmy kolejne sale.
Romantyczką? Ale przecież ja i on nigdy nic…
Moim oczom u kazała się sala, w której leżał Ryuga. Przez przeszklone ściany widziałam jak spokojnie śpi. Rysy twarzy wygładziły mu się i już nie przypominał tego psychopaty, przeciwko któremu walczyłam na mistrzostwach. Odważyłabym się powiedzieć, że był całkiem przystojny. I wtedy ją zobaczyłam. Siedziała obok jego łóżka nawet na chwile nie spuszczając z niego wzroku.
To musi być Kelly. Ta dziewczyna, z którą mnie wtedy pomylił.
-Wracajmy.-Powiedziałam.
-Ale…
-Już. Źle się czuje. Chce z powrotem się położyć.
-Dobrze.-Pielęgniarka dotąd cała w skowronkach stała się nagle jakaś przygaszona, ale jakoś nie miałam ochoty się teraz tym przejmować.
Wróciłam do swojego pokoju położyłam się na łóżku i zwinęłam w kłębek pod kołdrą.
-Wiesz, co Aquario?-Powiedziałam zaciskając palce na bey’u- Chyba już wystarczająco długą przerwę sobie zrobiliśmy.  Jak nas stąd wypuszczą wznawiamy trening.
Przynajmniej tyle dobrego z tego wynikło.-Pomyślałam przełykając rosnącą w moim gardle gule.

Kelly

Pik pik pik
Wszystko jest w porządku.-Oczy same mi się zamykały.
Pik pik pik
Dopóki słyszysz ten dźwięk możesz być pewna, że jego serce bije.
Pik pik pik
Wszystko jest w porządku.-Głowa ciążyła mi tak jakby ktoś wypełnił ją ołowiem.
Pik pik pik
Więc dlaczego miałabyś nie uciąć sobie małej drzemki?
Pik pik pik
Tylko na chwilę oprzesz głowę i odpoczniesz.
Pik pik pik
W końcu, co może się stać?-Oparłam głowę na brzegu łózka, a niedokończony żółw upadł na podłogę.
PIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKK
-Co się dzieje!? Proszę tylko nie to! Ryuga żyj. Żyj! Nie umieraj! Nie zostawiaj mnie!-Krzyczałam jednocześnie próbując podnieść się z ziemi, na której niespodziewanie się znalazłam.
-Przepraszam. Nie chciałem cię budzić.-Powiedział uspokajająco Ryuga odpinając od siebie kolejne kabelki.
-Ryuga ty…-wykrztusiłam.
-Hym?-Spytał krzywiąc się jak to miał w zwyczaju.
-Ja…ja..ja. Ty idioto!-Krzyknęłam rzucając mu się na szyje.-Jak mogłeś mnie tak nastraszyć!? Wiesz jak ja się martwiłam!? Nigdy więcej nie waż się tak robić! Nigdy! Jak chociaż o tym pomyślisz to cię znajdę i zabije! Słyszysz!?  Zabije cię! Jesteś skończonym kretem i idiotom i debilem i deklem i bucem i kretynem i i i i I CIE NIENAWIDZĘ!!!-Krzyczałam z twarzą wciśniętą w poduszkę jednocześnie ściskając Ryuge z całych sił tak jakbym się bała, że ktoś mi go zaraz odbierze.
-Jestem kretynem dwa razy?-Zapytał.
-Nie.-Burknęłam w dalszym ciągu trzymając twarz w poduszce.-Jesteś kretynem do kwadratu.-Zaśmiał się.
-Jak chcesz, a teraz mi się pokaż.- Odsunął mnie od siebie i zaczął mi się uważnie przyglądać.-Wiesz-powiedział w końcu.-Już prawie zapomniałem jak wyglądasz w rozpuszczonych włosach.-Założył mi jeden z kosmyków za ucho.-Dlaczego je wiążesz? W rozpuszczonych jest ci ślicznie.
-…Głupi jesteś.-Mruknęłam, a wtedy do pokoju wpadł cały zastęp pielęgniarek i lekarzy.
W pierwszym odruchu chciałam ich wszystkich wystrzelać, ale po chwili dotarło do mnie, że oni tylko chcą nam pomóc.
Zbadali Ryuge, podali mu jakieś leki, na powrót poprzyczepiali mu te kabelki, które od siebie odczepił i kategorycznie zabronili mu ruszać się z łóżka.
Kiedy wreszcie zostawili nas samych odetchnęłam głębiej i powiedziałam:
-Mam coś dla ciebie.-Spod krzesełka, na którym spędziłam ostatnie godziny wyciągnęłam mój plecak, a z niego z kolei wyciągnęłam beżowo szare zawiniątko.-Proszę.
Ryuga spojrzał podejrzliwie na zawiniątko, a potem zaczął rwać papier.
-To tak na twój powrót do gry.-Mówiłam, kiedy oglądał po kolei białą pelerynę, koronę i to jego gigantyczne pudełko na Drago połączone z kuczerem.
-Dzięki Kell jesteś wielka. Tylko w dalszym ciągu czegoś brakuje.
-A tak.-Z szafki nocnej zgarnęłam do szczętu przepalony z jednej strony pojemnik i podałam go Ryudze, który w tym czasie zdążył już założyć swoje ulubione akcesoria teraz tyko zrobił miejsce dla L-Drago i go tam zamknął.
-Nareszcie wszystko jest na swoim miejscu.-Westchnął.
-Jesteśmy w szpitalu.-Zauważyłam.-Powinniśmy być na jakieś słonecznej plaży ewentualnie na arenie.
-Jak tylko pozwolą nam wyjść zabiorę cię na jakąś wyspę w Indonezji. Zadowolona?
-Bardzo, a teraz przesuń się pani kapitan powiedziała, że muszę dużo spać, bo inaczej umrę.-Powiedziałam kładąc się na łóżku obok Ryugi.
-Pani kapitan?-Zdziwił się.
-Później ci wszystko wyjaśnię, a teraz Gravity Destroyer.
-Wszystko już się boje.-Spojrzałam na niego ‘’obrażona’’.-Oj już dobra Gravity Destroyer.

Tydzień później

Wybrać czekoladę słodką, bardzo słodką, czy słodką w cholerę?-Zastanawiałam się stojąc przed automatem. Można spokojnie powiedzieć, że przez ostatni tydzień mieszkałam w szpitalu. Ryuga po około trzech dniach został przeniesiony z oddziału intensywnej terapii na zwykłą po urazówkę, dzięki czemu mogłam często rozmawiać z Mary. Dzięki czemu dowiedziałam się, że nie tylko ja uważam, że tej suce Maizono trzeba ukręcić łeb, a Amaimon jest słodki.
Jednak mieszkanie na tym oddziale wiązało się też z tym, że często widywałam Kyoye. Tak jak na przykład teraz.
-Jak tam ręka?-Zagadnęłam podchodząc do chłopaka, który od jakiś dwóch dni nie musi używać kul, żeby iść do ubikacji.
-Mógłbym zapytać cię o to samo.-Odparł.
-Dziesięć szwów, ale bywało gorzej.-Powiedziałam ściskając trochę mocniej kubek.
-Nerwy nie są uszkodzone...Kiedy go wypisują?-Zapytał.
-Jeszcze z tydzień....A ty?
-Jutro wychodzę.
-Zazdroszczę...-Nasza rozmowa była tak strasznie sztuczna i wymuszona, że aż bolało.
-Na całe szczęście wychodzę. Za każdym razem jak przychodzi lekarz, żeby sprawdzić czy żyje mam ochotę do niego strzelić.
-Znam to. Ja mam wrażenie, że każdy lekarz i każda pielęgniarka to seryjny morderca nasłany przez Doji'ego.
Nie odzywaliśmy się dłuższą chwilę, a gdy wreszcie znalazłam odpowiednie słowa by zacząć mój monolog Kyoya wszedł mi w słowo.
-Ja...
-Bo...Ty pierwsza.
-Nie ty.-Broniłam się.
-Kobiety mają pierwszeństwo.-Dżentelmen się znalazł.
-Dobra...Ja jestem ci wdzięczna za to, że mi pomogłeś. Nie bezpośrednio mi, ale zważywszy, że to nie miało nic wspólnego z Gingą, a mimo to brałeś w tym udział i w dodatku solidnie przez to oberwałeś mogłeś nawet przez to nie móc więcej grać...
-Dobra. Dotarło.-Oburzyłam się, bo przerwał mi mój monolog.-Nie masz, za co dziękować. Jesteśmy kwita.-Spojrzałam na niego jak na wariata.- Mniejsza. Teraz się zamknij i słuchaj.-Nie podnosił głosu, ale mówił bardzo stanowczo.-Benkei bez względu na to, co o nim myślisz jest równym gościem. Był pierwszym bleyderem, jaki wyłamał się z gangu po to by pomóc Kencie i innym dzieciakom z twojego miasta w treningach. Poza tym Łowcy Twarzy już od dawna nie istnieją, bo ich rozwiązałem. Jeśli dalej nienawidzisz swojego brata to trudno twoja sprawa, ale jemu z niewiadomych przyczyn na tobie w cholerę zależy.-Odsząkną- Powiedziałem, co miałem...Cześć.-Odwrócił się i poszedł do swojego pokoju.
-Cześć.-Odparłam i dopiłam czekoladę. Była obrzydliwie zimna.
***
Mary

-Cześć mamo... Nieeee. Wszystko w porządku....Tak jestem pewna....Czy musi się coś dziać, żeby do ciebie zadzwonić? No...no...no. Kyoya mnie dowiedził. No może wpadniemy
***
Kelly

Następnego dnia na szpitalnym korytarzu pojawił się nie, kto inny jak Benkei. Gdy tylko go zobaczyłam krew się we mnie zagotowała.
-Kyoya po ciebie zadzwonił?-Spytałam oskarżycielsko.
-Powiedział, że cię tu znajdę.-Odparł.
-Wierzysz we wszystko, co powie?-Warknęłam zaplatając ręce na piersiach.
-Kyoya nie jest kłamcą. Powie prawdę nawet, jeśli to zaboli.-Mówił z kamienną miną.
-A, co jeśli Kyoya powiedział, że jesteś nic nie wartym śmieciem i powinnam trzymać się od ciebie z daleka?-Chłopak nic nie odpowiedział tylko patrzył na mnie zszokowany.-Tak myślałam...-Podeszłam bliżej i wymierzyłam mu niezbyt bolesny cios w bok- Nie maż się. Nic takiego nie powiedział. Za to Kenta dużo mówił, o tobie, o Łowcach Twarzy, o treningu, jaki mu zafundowałeś...
-Przepraszam...Nie wiedziałam, że zabrali ci Białą...-Zaczął się rozklejać.
-Było minęło..., Ale obiecaj mi, że już nigdy nie wpakujesz się w takie bagno.
-Obiecuje.-Łzy spływały po jego policzkach całą kaskadą.
-Na mały palec?-Wyciągnęłam przed siebie rękę z wystawionym najmniejszym palcem.
-Na mały palec.- Na twarzy Benkeia walczyły emocje ostateczne wygrała przyozdobiona rzęsistymi łzami ulga.-Keeeeeeeelllllllly!-Chłopak złapał mnie i mocno przytulił.-Już nigdy nigdy nigdy nie pozwolę cię nikomu skrzywdzić! Nigdy!
-Wiem.-Mówiąc to ścisnęłam mojego brata tak mocno, że aż stęknął z bólu. (No, co? Takie tulenie, aż do bólu jest u nas rodzinne.)
Nie udowodniłam światu, że jestem lepsza od Kyoy. Nie rozbiłam gangu pająków. Prawie straciłam najlepszego przyjaciela. Gliny już wiedzą, że to ja sprawiałam im tyle problemów...Więc czemu się tak cieszę jak głupia?

Koniec...

Rozdział 80 za nami. Tak samo jak 79 wcześniejszych. Ta historia zajęła mi 207 stron zapinanych od góry do doły czcionką Calibri w rozmiarze 11 i zawierała dokładnie 102252 wyrazy. Pisałam ja przez dokładnie 20 miesięcy i 12 dni. Bardzo miło wspominam ten czas prawdopodobnie gdyby nie Bloguś i wy oszalałabym. W trakcie mojej pisaniny pojawiło się wiele wątków których na początku nie miało być jak również nie pojawiły się te które sobie zaplanowałam. Jestem wdzięczna, że wytrzymaliście zemną cały ten czas, aktywnie komentując bądź nie. To chyba wszystko co chciałam wam powiedzieć.
No to ja sie z wami żegnam.
Do następnego...sorka nie aktualne.
Cześć
Hania





Żartuje! Tak łatwo się mnie nie pozbędziecie. Faktycznie to jest już koniec, ALE pierwszego sezonu. Planuje pisać kolejny, ale, żeby to zrobić potrzebuje chwili przerwy w trakcie której będę wstawiać na bloga opowiadania poboczne, albo jakieś One shoty. Doskonale pamiętam o wszystkich złożonych przeze mnie obietnicach i zamierzam ich dotrzymać więc nie martwcie się cokolwiek wam obiecałam ja to prędzej czy później załatwię.
No to teraz na serio.
Ja się z wami żegnam, ale nie na dobre. :)
Do następnego posta.
Wasza (mam nadzieje) ulubiona posiadająca tendencje do strojenia sobie z was głupich żartów. Hania.

Dedykacja dla Oleczki nowej w świecie blogerek. ^^  Mam nadzieje, że gorąco ją przyjmiecie.