Rozdział 57

Ines

Deszcz bębni o szyby pociągu który sunie po szynach do celu naszej podróży. Co trochę burza daje o sobie znać donośnym grzmotem lub błyskiem światła.

Mimo to Mary najspokojniej w świecie śpi oparta  moje ramie. Ufa Kelly czy jest pewna, że ja obronie ją w razie konieczności…a może jedno i drugie. Spojrzałam na moją drugą towarzyszkę podróży łamane przez zło konieczne. Nie zachowuje się tak jak zwykle. O ile mogę się pokusić o nazwanie ostatnich dni mianem zwykłych. Na pierwszy rzut oka nic szczególnego Kelly jak Kelly, ale kiedy przyjrzałam się jej troszeczkę dokładniej oprócz długich paznokci z których miejscami odprysk pomarańczowy lakier, wyblakłej jeansowej kurtki zauważyłam, że niebiesko-włosa siedzi jak na szpilkach w każdej chwili gotowa by zareagować. Przypomniałam sobie reakcje Kelly kiedy ta zamaskowana dziewczyna wyciągnęła bat oraz kiedy dowiedziała się, że to Madoka ją poraziła doprowadzając do jej schwytania.

-Ten pociąg jest zabezpieczony przed uderzeniem pioruna.-powiedziałam przekręcając stronę w mandze która akurat czytałam.

-Wiem.-odparła krótko.

Dobrze. Czyli nie oto chodzi. Kelly z jakiegoś powodu boi się prądu. Boi się, ale to nie dlatego zachowuje się dziwnie. Zaczęła zachowywać się podejrzanie już wczorajszej nocy. Od momentu w którym wspomniałam o wyjeździe do tej całej wioski.

-Czy w wiosce Koma jest coś na co powinnyśmy uważać?-spytałam pozornie znudzonym głosem.

-„My”?-spytała z udawanym zdziwieniem.

-Tak.-odparłam niezbyt dając po sobie poznać, że w ogóle interesują mnie jej reakcje na to co mówię chociaż w rzeczywistości monitorowałam wszystko każdą nawet najmniejsza zmianę.

-Najpierw mi rozkazujesz, a teraz mówisz o naszej trójce jak o jednym.

-I co w związku z tym?-spytałam notując w pamięci jej zgrabną zmianę tematu.

-Nic szczególnego.-uśmiechnęła się fałszywie i dodała-Po prostu stwierdzam fakty.

Odpowiedziałam uśmiechem i wróciłam do czytania mangi. Zapadła bardzo nieprzyjemna cisza. Atmosfera w przedziale była tak gęsta, że dało się ją kroić nożem. Przebiegłam wzrokiem kilka obrazków, ale zrozumienie o co w nich chodziło to już inna sprawa. Mary poruszyła się niespokojnie po czym wydała z siebie długie westchnienie i zsunęła się z mojego ramienia na kolana. Kelly postanowiła wykorzystać tę delikatną zmianę sytuacji.

-Kiedy już dotrzemy na miejsce powinnyśmy z naleźć chłopaka o imieniu Hyoma. On zaprowadzi nas do wioski.-umilkła na chwile.- O ile go do tego przekonasz.

Styl Kelly powiedzieć to co trzeba, a potem dodać coś po czym człowiekowi osuwa się grunt pod nogami. No chyba, że akurat rozmawia zemną.

-Możesz być spokojna ten cały Hyoma nie będzie miał wyboru.-na twarz Kelly wpełzł podstępny uśmiech.

-Zaczynam doceniać to, że jesteś po mojej stronie.-odpowiedziałam uśmiechem i powoli przeniosłam wzrok z Kelly z powrotem na mange

-To dobrze, że to doceniasz nie wiem jak długo będziesz mgła się tym cieszyć.

Burza ustała, ale chmury nie znikły świat w dalszym ciągu był szary i ponury. Krajobraz za oknem stopniowo się zmieniał stając się coraz bardziej górzysty. Momentami kiedy jechaliśmy mostami miałam wrażenie, że zaraz cały pociąg runie w dół i roztrzaska się o skały. Wesoła wizja prawda. Mniejsza z tym kiedy pociąg zatrzymał się na czymś co przystankiem było tylko z nazwy Kelly stwierdziła, że to nasz przystanek po czym wstała i ruszyła w stronę wyjścia. Mary która obudziła się kilka przystanków temu wzruszyła ramionami i poszła za niebiesko-włosom.

Zanim wysiadłam z pociągu spytałam jeszcze konduktora czy to aby na pewno dobry przystanek na co on odpowiedział:

-To ostatni przystanek na tej trasie za 15 minut zawracamy więc, albo kupi panienka nowy bilet, albo wysiądzie tutaj.-posłałam mu spojrzenie od którego powinien paść na miejscu trupem i ruszyłam w stronę moich sojuszniczek.

-No i co miły pan konduktor wskazał ci drogę do wioski?- niby czysta żałośliwość niby jadowity uśmieszek, ale o nie to samo coś ewidentnie jest na rzeczy.

-Nie.-odparłam krótko obojętnym tonem poprawiając plecak na ramionach.

-Dobra idziemy do tej całej wioski i wyciągamy stamtąd Madoke za włosy.-powiedziała Mary wchodząc do lasu.

-Powinnyśmy najpierw znaleźć Hyome.-powiedziała Kelly.

-Kogo?

-Hyome mieszka w wiosce Koma i często szlaja się  po lesie.-powiedziała Kelly odwracając wzrok w stronę lasu.-Nie powinnyśmy go długo szukać.

-W takim razie nie ma na co czekać.-stwierdziła Mary włożyła sobie słuchawki w uszy i ruszyła przed siebie.

O co ci chodzi Kelly? Kim jest dla ciebie Hyoma? I przede wszystkim co się tam stało?

Szłyśmy równym marszem patrzą w czubki swoich butów. Podziwianie widoków w tracie drogi górskim szlakiem jest niemożliwe.

Gdybym spróbowała od razu wybiła bym sobie zęby.

-Idziecie czy nie?-spytała Kelly patrząc na nas z mam nadzieje szczytu góry.

-Nie.-warknęła Mary przysiadając na jednym z ogromnych kamieni które tworzyły prowizoryczne schody.

-Tutaj jest polanka możemy zrobić na niej postój…jeśli chcecie.-ona się o nas martwi czy chce opóźnić dotarcie na miejsce.

-Chcemy.- stwierdziła Mary podnosząc się z ziemi i otrzepując się z różnych paprochów które się do niej przykleiły.

Kiwnęłam głową i przeszłam ostatnie parę kroków które dzieliły mnie od Kelly. Kiedy miałam pokonać ostatni „schodek” wysokości około pół metra niebieskowłosa bleyderka wykonała niespokojny ruch ręką po czym szybko się odwróciła i ruszyła przed siebie. Spojrzałam za siebie w nadziei, że kogoś tam zobaczę. Niestety, albo stety nikogo nie zauważyłam. Wgramoliłam się na ostatni schodek i dołączyłam do dziewczyn które siedziały sobie na kamieniach

-Dalej szlak się rozdziela.-stwierdziła Mary.-Któraś z was ma pomysł którędy dalej iść?

-Wioski Koma niema na żadnej mapie, a tych drużek nie da się nazwać szlakami.-powiedziałam i  odczekałam chwile, żeby moje towarzyszki to przyswoiły.- Mamy dwie opcje zaczekać tutaj w nadziei, że przyjaciel Kelly sam nas znajdzie.

-W takim razie- zło konieczne podniosło swoje cztery litery z ziemi-idziemy w prawo czy w lewo?

-Dlaczego nie chcesz zaczekać?-spytała Mary.

-Nie mam ochoty czekać, aż Hyoma raczy tu przyjść.-warknęła zaciskając dłoń na swoim ramieniu.

Nie mówisz nam całej prawdy. Kręcisz kotku, a ja tego nie lubię i zamierzam się dowiedzieć co przede mną ukrywasz.

Rozdział 57 za nami, a następny już się pisze. Jak możecie zauważyć nie pisanie mi nie wychodzi. Wiecie ostatnio oglądam dużo filmów z super bohaterami i tak patrze na pelerynę Ryugi i chce żebyście dopasowali postacie z tego bloga do super bohaterów i super złoczyńców. Nie muszą być wszyscy tylko ci którzy wam przyjdą do głowy, a i jeszcze jedno. Napiszcie w komentarzach jak chcieli byście (jako moi czytelnicy) być nazywani. Podajcie propozycje a ja zrobię z nich ankietę.

No to ja się z wami żegnam.

Do następnego posta.

Hania