Rozdział 41

Ines



Ja i Mary szłyśmy skrótem przez park. Lampy oświetlały ścieżkę i niewielki skrawek parku. Niestety im głębiej w park robiło się coraz ciemniej. Przez cały czas zadawało mi się, że w ciemności ktoś siedzi i mnie obserwuje.
-Mary mogła bym dzisiaj u ciebie nocować?-spytałam przerywając ciszę która zaczęła dzwonić mi w uszach.
-Jasne. Denerwujesz się przed akcją?
-Nie. To jak kolejny występ. Pełen luz i wszystko pójdzie zgodnie z planem.
-Ja nie mogę się doczekać. Pojutrze będę mogła zapomnieć, że ktoś taki jak ta niebieska suka kiedykolwiek istniał.
-Przesadzasz.
-Nie przesadzam.
-Znamy ją tylko ze złej strony.
-Może nie ma dobrej.-Mary strzeliła z karku.-nazywa Tsubase zdrajcą.
-To już nie mój problem.
-Ines... chyba mi nie powiesz, że...
-Zerwałam z nim.
-Zgrywasz się. Powiedz, że tak.- czy ona musi dramatyzować za każdym razem jak coś się stanie?
-Co miałam czekać, aż historia się powtórzy? Z moim szczęściem za kilka dni przyłapałabym go w łóżku z jego "przyjaciółką".
-Przecież Tsubasa by tego nie zrobił...
-Jesteś tego absolutnie pewna? Wiedziałaś, że był kiedyś w tej całej Dark Nebuli?
-Nie.
-Wiedziałaś o tym, że Kelly jest jego dobrą koleżanką?
-Nie.
-No widzisz. Ja nie miałam o tym wszystkim zielonego pojęcia. Jego przeszłość to dla mnie jedna wielka czarna karta. Nawet nie wiem co robi na tych jego misjach.
-I dopiero teraz zaczęło ci to przesadzać?
-Dopiero teraz dowiedziałam dlaczego nie mówi mi nic o swojej przeszłości.
-No niby czemu?-Mary zatrzymała się i splotła ręce na piersiach czekając na odpowiedz. Ciemność zaczęła się do mnie zbliżać.
-Nie ufa mi.-odpowiedziałam i ruszyłam dalej "spokojnym" krokiem.
Dziewczyna dogoniła mnie i złączając czubki palców spytała:
-Po czym to wnioskujesz?
-Mary nie udawaj psychologa bo ci to nie wychodzi.-powiedziałam i wywróciłam oczami
-Ojj weź próbuje ci pomóc nie utrudniaj mi tego.-jęknęła Mary.
Wyliśmy z parku na chodnik w pobliżu mieszkania Mary.
-No to skąd wiesz, że ci "nie ufa".-Mary drążyła temat.
-Tsubasa uważa, że ja go kontroluje.
-Niby czemu tak myśli.-zdziwiła się.
-Bo Angel mu tak powiedziała. Nie ufa mi i tyle.-podsumowałam kiedy wchodziliśmy po schodach.
-Ojj kłóciliście się na pewnooo....-Mary zacięła się i usilnie próbowała coś wymyślić, żeby poprawić mi humor.
-Na pewno co?- spytałam z lekkim wnerwem który wyraźnie brzmiał w moim głosie.
-Wiesz o co mi chodzi. Nie udawaj głupiej.-Mary w życiu nie zostanie dyplomatką. Gdybym nie potrafiła panować nad nerwami pewnie bym jej coś zrobiła.-Chciałam powiedzieć, że Tsubasa nie chciał cię o nic oskarżać tylko poznać twoją wersję, a że się kłóciliście to tak głupio wyszło.
-Mary nie broń go. To już zamknięty temat.
-Nie taki do końca zamknięty.-mruknęła Mary szukając kluczy w plecaku.
-No tak.-przyznałam-jeszcze tylko jutro.
Weszłyśmy do środka. Od razu było widać, że Mary nie mieszka już sama. Nie. Wcale nie chodzi o to, że Kyoya nabałaganił. Po prostu gdy człowiek wchodził do tego mieszkania czuł, że ktoś tam jest i czeka. Dobra zabrzmiałam jak narrator horroru. Spróbujmy inaczej. To mieszkanie roztaczało wokół siebie pewnego rodzaju aurę takiego rodzinnego ciepła którego nie potrafiłam dostrzec pomiędzy rodzeństwem które w nim mieszkało. Teraz z kolei brzmię jak jakiś zjarany student filozofii. Dobra więcej razy już nie próbuje wam tego tłumaczyć mam nadzieje, że większość zrozumiała o co mi chodzi.
- Wróciłam!-wrzasnęła Mary jeszcze w sieni.
-A mogła byś to robić ciszej!?-spytał Kyoya drąc mordę jeszcze głośniej niż jego siostra. Zdjęłam buty, weszłam do salonu i usiadłam wygodnie w fotelu.
-Cześć.-przywitałam się.
-Cześć.-odpowiedział mi jeszcze nie do końca obudzony chłopak przecierając oczy.
-Wyspało się nasze bobo?-spytała Mary grzebiąc w lodówce.
-Haha bardzo. Nie wiem skąd Madoka ma mój numer, ale jeśli zadzwoni do mnie jeszcze raz to rozwalę jej ten telefon.-Madoka cała we łzach klęcząca przed jej rozwalonym w drobny mak telefonem. No kto by się nie uśmiechnął widząc coś takiego?
-Żałuj, że cie nie było. Ominęła cie świetna zabawa.-powiedziała Mary wyjmując głowę z lodówki.- ogólny mordor i samo okaleczanie. Twoje klimaty.- kopnięciem zamknęła lodówkę.
-Chyba twoje.-odparł chłopak.
-Faktycznie.-przyznała mu rację.
Ciekawe co ją wprawia w taki dobry humor? Przegrała walkę, jest ogóle poobijana, a jutrzejszy dzień w kwestii zagrożenia ostrym łomotem nie zapowiadał się lepiej. Skąd u mnie tyle pesymizmu? Niech się dziewczyna cieszy jak ma ochotę bez względu na powód.
-A ja znowu coś żre.-powiedziała Mary ciężko opadając na kanapę o mały włos nie miażdżąc przy tym ręki Kyoy.
Kiedy siedzieli obok siebie mogłam się wreszcie dokładnie im przyjrzeć. Nie byli do siebie zbyt podobni z wyglądu jeśli miała bym być szczera Mary wyglądała bardziej na siostrę Alex'a. Gdyby nie te same niebieskie oczy i ten ich porywczy charakterek w życiu bym ich nie posądziła o bycie rodziną.
Noc przeleżałam na kanapie w salonie zastanawiając się jak to się wszystko dalej potoczy. Pod wielkim znakiem zapytania stanęło powodzenie jutrzejszej akcji z partnerem który mi nie ufa, tak samo jak moje mieszkanie w centrum miasta i dalsza praca w siedzibie WBBA. Usnęłam dopiero około 3 nad ranem kiedy słońce powoli zaczynało się przebijać przez warstwę chmur i smogu.
Do siedziby WBBA przyszliśmy całą trójką dopiero w godzinach popołudniowych kiedy najgorszy upał mieliśmy już za sobą. Wszystko miało się zacząć dopiero późnym wieczorem. Do tamtej pory szlajałam się po korytarzach starając się uniknąć spotkania z Madoką, Tsubasą lub kłamliwą Angel. Około jakąś godzinę przed startem spotkaliśmy się w biurze dyrektora Otori gdzie po raz ostatni powtórzyliśmy plan który ograniczał się do sprawdzenia swojej części tego pokręconego budynku, załatwienia wszystkiego co będzie chciało nam w tym przeszkodzić i stałego kontaktu z resztą grupy w razie gdyby coś poszło nie tak lub wręcz przeciwnie ( np: zaleźlibyśmy kogoś z porwanych.)
 Lecieliśmy uzbrojonym helikopterem na spotkanie zna spotkanie z przeciwnikiem zakończyć tą całą chorą historię. Już jutro, będę mogła zapomnieć o wszystkim.
Helikopter rozwalił w drobny mak ogromne frontowe drzwi Dark Nebuli.
Przedstawienie czas zacząć.



Rozdział 41 za nami. Ech niema to jak przerwać rozdział w najlepszym momencie. :D Przypominam o ankiecie. To dla mnie bardzo ważne ponieważ chcę, żeby ten blog był jak najlepszy. To ja cie z wami żegnam. Do następnego posta. Lece na korki.
Hania.