Beyblade po mojemu (S.2 R.5)

Rozdział 5

Kelly

-Gdzie się szlajałaś?-Przywitało mnie tuż przy drzwiach razem z bardzo pomarszczoną miną Ryugi. –Miałaś zostać w mieszkaniu.

-Porwali mnie faceci w czerni. Zrobiłeś tą herbatę?-Spytałam zdejmując buty, kurtkę i odkładając to wszystko na właściwe miejsca.

-Czego chciał Tsubasa?- Zapytał domyślając się, że jak raz nie chodziło mi organizację zajmującą się kosmitami zamieszkującymi ziemię.

-Aniołków mu zabrakło.

-Chyba nie...

-Tak.-Rozłożyłam się na kanapie.-Patrzysz teraz na najnowszy nabytek WBBA.

-Pierdolony gnój.

-Yhym. Powiedział, że nasz szturm na Dark Nebule wyrządził wiele szkud. Straty w ludziach były wręcz kolosalne, że o szkodach, jakie wyrządziłyśmy w infrastrukturze samej Dark Nebuli jak również okolicznych budynków nawet nie wspomni. Więc albo będziemy dla niego pracować, albo wylądujemy w kiciu.

-Zabiję.

-Bez przesady i tak miałam pogrzebać trochę w ich bazie danych. Pamiętasz? Teraz będzie łatwiej.

-I zatrzymają cię w Japonii.-Warknął marszcząc się do tego stopnia, że granica pomiędzy człowiekiem, a żółwiem na chwilę znikła.

-Eeeetam.-Machnęłam ręką. - Nie takie rzeczy się robiło. Zdobędę tą listę, a potem zrobimy sobie wielkie turne dookoła świata.

-Daj se siana.- Mruknął.

-Daj mi herbaty.-Zaśmiałam się, na co z gardła Ryugi wydobyło się głuche burczenie. Chłopak wstał i ruszył do kuchni.

-Oooo ja ciebie też.-Posłał mi takie spojrzenie, od którego powinnam natychmiast stanąć w ogniu, ale jakoś się do tego nie paliłam.

Gdy tylko zniknął w kuchni dopadł mnie potężny dreszcz. Naciągnęłam rękawy bluzy na dłonie i przykryłam się kocem. Widząc to Betty, która dotąd wylegiwała się na grzejniku postanowiła wleźć mi do kaptura i zasnąć. Bo niby, czemu nie.

Czekając, aż Ryuga wróci z moją herbatą zaczęłam rozmyślać o najbliższej przyszłości. WBBA trochę wpieprzyło nam się, co prawda w plany, ale to nie było nic, z czym bym sobie nie poradziła. Dostanę plakietkę wyjadę na misję i już nie wrócę.

Martwi mnie coś innego. A właściwie ktoś inny.

***

Wsiadłam z windy. Pożegnałam się ładnie z dziewczynami, ale zamiast tak jak one grzecznie wrócić do mieszkania. Postanowiłam się jeszcze rozejrzeć po moim nowym (przymusowym) miejscu pracy. Szlajałam się po korytarzach szukając łazienki. Co chwila ktoś mnie mijał rzucając mi spojrzenie takim, jakim zawsze się wita nowych. Miałam to głęboko gdzieś dopóki nie poczułam znajomego mrowienia w okolicach karku. Nie odwróciłam się.  Jeśli to tylko złudzenie to nie ma, po co, a jeśli to jednak prawda to lepiej żebym tego nie robiła. Przyspieszyłam kroku, weszłam do pierwszej lepszej windy i wcisnęłam którykolwiek przycisk, żeby tylko drzwi się zamknęły i mnie stamtąd zabrały. Nie udało się.  Obuta w gruby skurzany but stopa zablokowała drzwi, które powoli się otworzyły ukazując moim oczom strażnika wioski Koma.

O kurwa. Co teraz?-Przemknęło mi przez myśl, kiedy wszedł do środka.- To, co zwykle. Gramy suke.

-Cześć Hyoma.-Przywitałam się, ale zagnał mnie w jednej z rogów winy i oparł się o ścianę ponad moją głową.

Spięłam wszystkie mięśnie gotowa przyjąć, odparować jak również wyprowadzić cios.

-Spierdalaj stąd, jeśli ci życie miłe.-Mówił powoli i cicho. Słowem strasznie.

-Wiesz chyba jednak nie skorzystam. -Zaśmiałam się.

Drzwi od windy się otworzyły, Hyoma wyszedł, a ja odetchnęłam z ulgą.

***

Obyło się bez nowego siniaka, ale jeśli Hyoma będzie mi tam bruździł to ta praca będzie dużo bardziej upierdliwa. A co mi tam przynajmniej będą mi za to płacić.

Ines

Tsubasa, jako, że akurat kończył już pracę zaproponował mi podwózkę, a ja nie mając innych opcji no może poza wracając do mieszkania na pieszo przez pół miasta zgodziłam się. Jechaliśmy w milczeniu słuchając audycji radiowej. Wyglądałam przez okno samochodu, a właściwie tempo patrzyłam się na buro brązową papkę zalegającą na drodze i chodniku. Zatrzymaliśmy się na światłach. Mrużyłam i rozszerzałam oczy podziwiając czerwone, żółte i zielone plamy, w jakie zmieniała się sygnalizacja świetlna.

W pewnym momencie spokój tej sceny został zburzony przez rumor dobiegający z półmroku, jaki tworzył kontener na śmieci. Zaintrygował mnie. Odblokowałam drzwi i wyszłam na ulicę.

-Ines czekaj! Co ty robisz!?-Zawołał za mną Tsubasa.

Światło z czerwonego zmieniło się na zielone mniej więcej w połowie mojej drogi na chodnik niektóre samochody ruszyły, a inne zaczęły na mnie trąbić.

Zeszłam z drogi i zaczęłam przesuwać worki, którymi ktoś nie trafił do kosza.

Z samochód, który zaparkował niedaleko mnie wysiadł Otori i podszedł do mnie.

-Zdajesz sobie s...-zaczął, ale nie słuchałam, co mówił dalej. W jamie między klapą kontenera, a zwałami śmierci leżał zabiedzony bury pies. Na jego grzbiecie błyszczała ciemno bordowa plama krwi.

-Musimy go zabrać do weterynarza.-Stwierdził z sensem Tsubasa wyciągając ręce by podnieść psa, ale ten obnażył kły i zaczął cicho warczeć.

-Zaczekaj. -Zaczęłam grzebać w torbie wyjęłam stamtąd moje niedojedzone bento otworzyłam je i podsunęłam nie na kawałku kartonu pod nos burka.

Zwierzę popatrzyło na nas wielkim oczami nie pewnie pochyliło głowę w kierunku pudełka, powąchało jego zawartość i zaczęło jeść.

-Miałaś świetny pomysł. -Szepnął do mnie Otori.

-Wiem.-Oparłam uśmiechając się.

Kiedy moje śniadanie odeszło już w zapomnienie dyrektor WBBA ponowił próbę podniesienia rannego i tym razem obyło się bez żadnych problemów.

-Usiądę razem z nim na tylnym siedzeniu.-Powiedziałam otwierając drzwi tak by Tsubasie było łatwiej posadzić psa na siedzeniu.

-Tylko przypilnuj, żeby się zbyt nie ruszał. To -kiwnął głową w stronę rany.- Nie wygląda zbyt dobrze.

Usiadłam na siedzeniu i obserwowałam burka. Leżał z głową opartą na łamach, co i rusz wzdychając przeciągle.

-Poopowiadaj coś. Jeśli będziesz siedziała w milczeniu pies będzie podskakiwał na każdy usłyszany dźwięk, a tak będzie spokojny.

-Niby, co?

-Cokolwiek. Byle spokojnie.

Cokolwiek. Łatwo mu powiedzieć. Zaczęłam się rozglądać po samochodzie szukając jakieś inspiracji, ale nic pokrętnego nie przyszło mi do głowy. Za to w kieszeni umieszczonej z tyłu siedzenia kierowcy dostrzegłam książkę. Wyciągnęłam ją i przeczytałam na głos tytuł:

-Poczwarka.  Nie wiedziałam, że interesują cię owady.- Przekartkowałam książkę nie zauważając w niej żadnych szkiców ani niczego w tym stylu, co mnie zaskoczyło.

-Nie interesuje się owadami.-Zaprzeczył.

-To, o czym to jest?

-O…sile, jaką może posiadać w sobie człowiek.

-Czyli?-Westchnął.

-Adam i Ewa są idealnym małżeństwem z idealnym życiem i idealnymi planami na przyszłość.-Zaczął głosem lektora z filmu. Usadowiłam się wygodniej i obserwując czy z psem wszystko w porządku słuchałam jak Tsubasa opowiadał. -Do szczęścia brakuje im tylko dziecka, które ostatecznie dostali. Dziewczynkę z zespołem Downa i…innymi wadami.

-Niech zgadnę choroba dziecka zbliża ich jeszcze bardziej?-Sarknęłam.

-Nie. Ojciec nie może sobie poradzić z tym, że jego córka jest chora odsuwa się od rodziny i rzuca wychowywanie Myszki na barki Ewy.

-To o jej sile ci chodziło?

-Tak.

No przecież. Niema większej miłości niż miłość matki do jej dziecka.  Dla niego matka jest gotowa na wszystko. Na każde poświęcenie i na każdą ofiarę bez względu na to, czego lub kogo miałaby ona dotyczyć.

-No i jesteśmy na miejscu.

Przyłapałam się na mimowolnym bawieniu się obrożą psa. Wokół niej zawinięty był fragment jakiegoś cienkiego sznurka. Wściekłam się. Ktoś musiał porzucić tego psa, a wcześniej przywiązać go do czegoś pewnie żeby nie pobiegł za dotychczasowym właścicielem. Czasami żałuje, że należę do takiego gatunku. Wyskubałam ostatni fragment sznurka. Który jak się okazało sznurkiem nie był na to zbyt gładki i po starciu z niego miejskiego brudu i kurzu okazał się połyskujący dziwnym ciepłym blaskiem.

-Ines? Wszystko w…porządku? Co to?

-Nie wiem.-Odparłam zapatrzona w nić(?).-Nie za dużo tych pytań jak na jeden wieczór?-Zapytałam chowając nitkę do kieszeni, na co Otori uśmiechnął się.

-Może.-Zawiesił się na chwilę.- No dobrze. Niech weterynarz go teraz opatrzy.-Tsubasa wziął psa na ręce i ruszył w kierunku o dziwo otwartej kliniki. Zamknęłam samochód i podbiegłam za nim.

-Skąd wiedziałeś, że klinika będzie otwarta?-Zapytałam, kiedy przechodziliśmy korytarzem oświetlonym przez zimne światło świetlówek.

-Wiem więcej niż myślisz.-Za drzwiami rozległ się jakiś rumor i przytłumiony dziwnie znajomy aczkolwiek przytłumiony głos. –No i dobrze znam nowego lekarza.

Pchnięciem otworzył drzwi, za którymi czekał przygotowany stół, odkażone narzędzia chirurgiczne i Alexander Blanc.

-Dobry...O mój Boże.-Powiedział.-Połóż go tutaj.- Wskazał metalowy blat stołu.-Biedne zwierzę. Zrobiliście coś z ta raną?-Alex zmienił się na twarzy, gdy tylko zobaczył psa. Uśmiech z nikł z jego twarzy, a na jego miejsce wstąpiła maska profesjonalisty.

-Nie. Przyjechaliśmy z nim obrazu do ciebie.

-Muszę oczyścić ranę. Jezu ten pies nie jadł od dobrego tygodnia.- Nie jestem pewna czy mówił to do siebie do nas, czy może do swojego ‘’brata’’. Jego palce poruszały się szybko, gdy pesetą wyjmował z rany odłamki szkła, czyścił ranę i zakładał szwy. Tak jakby robił to całe życie. Co on w ogóle robił w WBBA? Powinien od samego początku być tutaj.

-Ines, choć tutaj pokażę ci gdzie dokładnie podasz mu zastrzyk wzmacniający, gdy będziecie już w domu.-Powiedział w pewnej chwili Blanc.

Wstałam z krzesełka i podeszłam do stołu. Rana tak samo jak cały pies wyglądała dużo lepiej. Zwłaszcza, że była przykryta opatrunkiem ochronnym.

-To piękny okaz.-Dodał.-Miał wiele szczęścia, że na was trafił.

-Że trafił na Ines ja tu robię tylko za kierowcę.-Powiedział Tsubasa opierający się o ścianę.

-I za tragarza.-Doprecyzowałam.

Alex dał nam ostatnie wskazówki i mogliśmy wreszcie wrócić do domu. Byłam wykończona, ale nie mogłam położyć się spać dopóki nie przygotowałam psu posłania, jedzenia i picia. Musieliśmy po to wszystko pojechać do galerii handlowej, ale kogo to obchodzi tej nocy i tak nie zdążylibyśmy się już wyspać. Posłanie i miski ustawiliśmy w rogu mojej sypialni. Siedziałam tam dopóki nie pies nie zasnął. Zadziwiające jak bardzo ufne potrafią być te zwierzęta. Wystarczy nakarmić zadbać i oddadzą za ciebie życie.

Weszłam do salonu. 

-Co u psa?-Zapytał Tsubasa dopijając kawę na kanapie przed telewizorem.

-Chyba zasnął.-Odparłam siadając obok niego. -...Tsubasa tak, co do nas to…zerwaliśmy w głupi sposób i to w dużej części z mojej winy. Nie twierdze, że możemy do siebie wrócić, ale chyba możemy spróbować zostać przyjaciółmi?

-Oczywiście. Skoro tego chcesz.-Powiedział.

-Tak. To by było dziwne gdybyśmy tak nagle zerwali naszą znajomość. W końcu znamy się już jakiś czas, a do tego będziemy razem pracować.

 -Tak to było by bardzo dziwne.-Przytaknął.

-Cieszę się, że udało nam się dojść do porozumienia.

-Skro jesteśmy przyjaciółmi to jest coś co chciałbym ci powiedzieć.-mówił ostrożnie zwracając uwagę na każde wypowiadane słowo.

-Spoko wal. Znaczy się słucham.-obróciłam się na kanapie tak by siedzieć do niego przodem.

-Chce cię przeprosić, że tak wtedy krzyczałem. Uwierzyłem w to co powiedziała Angel i się wściekłem.

-Dlaczego? To znaczy dlaczego tak bardzo cię to z równowagi wyprowadziło.

-Bo to już raz się wydarzyło…Pozwoliłem by ktoś wiedział o mnie więcej niż ja o nim.

-Chcesz mi powiedzieć, że za mało o mnie wiesz?

-Tak. Nie wiem o tobie praktycznie nic. Znam twoje imię wiem, ze lubisz donaty i jeździć konno o tym, że strzelasz z łuku dowiedziałem się dopiero dzisiaj. Nie wiem skąd pochodzisz nie znam twojej rodziny nawet nie wiem czy jakąś masz.

-Mam trzy młodsze siostry, mame ojca prawie nie pamiętam i przyjechałam z Ameryki.-wstałam z kanapy. -To tak na ‘’początek’’….Dobranoc.

-Dobranoc.-odparł.

Długo nie mogłam zasnąć. Leżałam na wznak patrząc się w sufit.

To jest jakieś wyjście z sytuacji. Zostać przyjaciółmi.


Rozdział 5 za nami. Szkoła, syntezy, testy, powtórzenia, kartkówki, sprawdziany i przeziębienie. Nie na tyle sile by sumienie i rodzice pozwolili zostać ci w domu, ale na tyle dobijające by w piątek zamiast pójść spać traci sie przytomność na 6 godzin.
Ryuga: No brawo dobij ich.
Ja: Przepraszam nie chciałam.
Alex: Musimy poprawić atmosferę.
Ja: Czekaj mam coś. 

Ja: *dumna z siebie*

Alex: *zdruzgotany*

Tsubasa: Myślę, że nie o to mu chodziło. 

Ja: Jesteś pewny? No dobrze. Co powiesz na...

Ja: Instrukcje zakładania majtek prosto z Japonii?
Tsubasa: Powiem, że to żart na poziomie przedszkola.
Ja: Żarty o majtkach i kupie zawsze śmieszą. 
Tsubasa:....
Ja: No dobra już sie ogarniam. A wiecie, ze Ines jest w 1/8 Indianinką. Nie ma to nic wspólnego z jej przodkami, porostu jednego zjadła.
Ines: *mina ala co za człowiek.*
Ja:  Kiedy Ines patrzy w niebo chmury pocą się ze strachu. Nazywamy to deszczem.
Mary: Weź Ines spójrz tak porządnie, żeby aż burza się zrobiła.
Ja: No dobra Już koniec tego dobrego. 
Ja się z wami żegnam.
Do następnego posta. 
Hania.