Beyblade po mojemu ( S.2 R.1)

Rozdział 1

Kelly

Nigdy nie łączyło mnie nic romantycznego z żadnym chłopakiem, a już na pewno nie z Ryugą. W sumie trudno się dziwić. Obydwoje byliśmy zbyt zajęci ratowaniem świata ( no dobra on był), żeby mieć jeszcze czas na poznanie kogoś wyjątkowego w ten jeden jedyny sposób. 

W czasie, gdy każdy normalny nastolatek chodził na imprezy, umawiał się na randki, przeżywał wzloty i upadki w miłości ja starałam nie dać się zabić. Gdy normalni nastolatkowie całowali się po raz pierwszy ja próbowałam przywrócić Ryuge do życia.

Tak sprawy się miały, aż do około pół roku temu wtedy właśnie ruszyła lawina. Nagle zaczęłam zachowywać się jak w miarę normalna dziewczyna. Poznałam dwie naprawdę w porządku babki, które mogę z czystym sumieniem nazwać moimi przyjaciółkami, przeżyłam (i to jest zwrot, który idealnie odzwierciedla to jak to wyglądało) mój pierwszy pocałunek, a nawet pogodziłam się z bratem, a poza tym skończyłam osiemnaście lat i dostałam z tego powodu swój pierwszy prawdziwy dowód osobisty. 

Gdy tylko wypuścili nas ze szpitala spakowaliśmy manatki i wyjechaliśmy tak jak to sobie wcześniej obiecałam. Do przecudnej słonecznej Indonezj, która słynie ze swoich pięknych plaż i aktywnych wulkanów, w których można trenować do upadłego. Podczas czasu tam spędzonego w Ryuge wstąpiły nowe siły nareszcie odżył. Smoczy Cesarz, z którym można było konie kraść nareszcie do mnie wrócił. Po około sześciu miesiącach spędzonych na jak najbardziej zasłużonych wakacjach zdaliśmy sobie sprawę z pewnego, że tak to ujmę problemu, jaki powstał w moim organizmie, więc postanowiliśmy wrócić do Japonii jeszcze przed końcem zimy.

Znów w naszym mieszkaniu.-Westchnęłam w myślach stając pośrodku salonu miejscu gdzie powinien znajdować się szklany stolik.- To całkiem zabawne mieć, dokąd wrócić. 

-Mamo jak ja tęskniłam za tą kanapą.-Powiedziałam siadając na niej ostrożnie jednocześnie trzymając mój bardzo wypukły brzuch i jego cenną zawartość. 

-W ogóle nie powinniśmy stąd odchodzić.-Stwierdził Ryuga.-, A już na pewno nie w twoim stanie. Jakoś bym sobie poradził z opanowaniem Drago bez pomocy wulkanu.

-Oj nie zrzędź już. Na Sumatrze było całkiem miło. Poza tym ‘’W twoim stanie’’-spojrzałam na niego urażona obejmując brzuch obiema rękami.-Niemów tak, bo czuje się jak niepełnosprawna.

-Bo jesteś niepełnosprawna.-Odparł spoglądając na mnie-…i wyjmij ten termofor spod bluzki, bo wyglądasz jakbyś była w ciąży.

-Ale bez niego jest mi zimno.

-Zimą jest ci zimno wielkie odkrycie…Zrobię herbaty. Jaką chcesz?

-Tą dobrą.

-Dobrą. Ech, co ja z tobą mam?

-Masz przekichane, ale mam też inne zalety. 

-Wiesz, że to niemiało sensu?

-Dla ciebie nic poza beyblade niema sensu.-Burknęłam.

-Dramatyzujesz.

-A ty nie robisz herbaty.

-Nya.-W pokoju rozległo się oburzone miauknięcie.

Obróciłam się, a tam na parapecie siedziała święcie oburzona Betty. 

-Hej kotuś.-Wyciągnęłam do niej rękę, ale gdy tylko to zrobiłam kotka prychnęła na mnie ostrzegawczo.-Oj weź chyba nie będziesz mi robiła też wyrzutów. Sama nie chciałaś jechać z nami, a poza tym spierdoliłaś od Kelsi, więc to ja powinnam tutaj strzelić focha.-Kocica patrzała na mnie przez chwile, po czym robiąc mi wieeeeeeelką łaskę pochyliła łepek bym mogła ją pogłaskać.-Ryuga Bettuś się znalazła i znowu mnie lubi!

-Mamy większy problem niż humory tego sierściucha.-Odparł mój przyjaciel z wnętrza naszej niewielkiej kuchni.-Niema herbaty…Niema nic poza zielonym chlebem.

-No to musimy iść na zakupy.

-Nieeeeeeeeeeeeee.

-Taaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaak.

Ines

W co ja się wpakowałam? On był taki sama nie wiem. Uległam jego urokowi, a teraz mam za swoje.

Ciężkie okute żelazem drzwi zaskrzypiały złowieszczo zapowiadając jego powrót.

Nie. Proszę nie! Tylko nie znowu. Ja już dłużej tak nie wytrzymam. Niech mnie zostawi. Niech mnie nie dotyka. Niech mnie już nie krzywdzi. Może mnie nawet zabić tylko niech to wszystko już się skończy. Proszę.

Jego kroki powolne i niespieszne rozlegały się coraz bliżej mnie.

Wpadłam w panikę próbowałam jakoś wyrwać się z krępujących mnie zardzewiałych pokrytych zaschniętą krwią łańcuchów jednak był one zbyt mocno zaciśnięte na moich nadgarstkach.

-Witaj.-Powiedział stając po drugiej stronie krat.

-Zostaw mnie!-Krzyknęłam zalewając się łzami, które spływały po moich umorusanych policzkach żłobiąc w brudzie coraz to nowe wzory.

-Nie pozwoliłem ci krzyczeć.-Powiedział otwierając cele i podchodząc do mnie.- Na twoim miejscu nie ryzykowałbym popsucia mi humoru.-Odwróciłam wzrok widząc jego obrzydliwy uśmiech. -Patrz na mnie, gdy do ciebie mówię.-Nawet nie drgnęłam.-Patrz na mnie!- Krzyknął, złapał moją twarz i wykręcił ją przodem do siebie.-Tak lepiej.-Dodał spokojnym głosem pocierając kciukiem mój policzek.

-Jesteś chory.-Warknęłam i naplułam mu w twarz.

-Ty dziwko!-Krzyknął, uderzył mnie i właśnie wtedy cały świat wokół mnie stał się czarny.

W pierwszej chwili krzyknęłam przerażona, ale szybko się opanowałam, położyłam scenariusz na kanapie obok siebie i wzięłam do ręki Iskrę. Gdy tylko jej dotknęłam bey rozbłysnął ciepłym światłem oświetlając przy tym sporą część salonu. Podeszłam do okna i wyjrzałam przez nie. Cudownie brak prądu na całym osiedlu. Ciekawe jak szybko to naprawią.

-Ines wszystko w porządku?-Zapytał Tsubasa wchodząc do salonu z latarką w ręku.

-Tak trochę się tylko wystraszyłam.

Że też akurat teraz musiałam czytać ten głupi scenariusz.

Tak. W dalszym ciągu mieszkam z Tsubasą, chociaż nie wróciliśmy do siebie. 

Kilka ostatnich miesięcy spędziłam na planie filmowym i dopiero niedawno wróciłam, więc to chyba oczywiste, że nie miałam czasu na szukanie nowego apartamentu. 

Nie. Nie mogłam tego nikomu zlecić. Niema jakiegoś konkretnego powodu po prostu, jeśli mam gdzieś zamieszkać wolałabym sama znaleźć to miejsce, a nie zdawać się na innych. 

-Wychodzę.-Oświadczył Otori zdejmując z wieszaka kurtkę.- Mam pilne zebranie w WBBA.

-Nie musisz mi się tłumaczyć.-Ucięłam rozmowę.

Tsubasa wyszedł i zostałam w mieszkaniu ze Snow. Wyjęłam z szuflady w kuchni świeczki zapachowe i poskładałam je na szafkach stoliku podłodze i bufecie. 

Załadowałam kuczer i strzeliłam Virgo, gdy tylko dotknęła zimnej posadzki w kuchni zapłonęła osmalając przy tym płytki.

-Przystopuj nie chce puścić mieszkania z dymem. Przynajmniej na razie.-Iskra zatrzeszczała jak ognisko, na co ja mimo woli się uśmiechnęłam.

Przeszłam do salonu, a mój bey za mną. 

-Dobrze mam tutaj 22 świeczki i tyle samo szans na ich zapalenie. Jak ich nie trafię za pierwszym razem to coś się sfajczy.-Odetchnęłam głębiej i po kolei stopniowo podkręcając tempo strzelałam kolejnymi pociskami. Kiedy ostatnia świeczka została zapalona przywołałam bey’a i z powrotem usiadłam na kanapie. Scenariusz po tym przykrym incydencie z gasnącym światłem odpychał mnie do tego stopnia, że musiałam go zakryć poduszką żebym mogła spokojnie siedzieć. 

Założyłam słuchawki i zaczęłam słuchać muzyki opierając głowę na stoliku przesuwając palcem w poprzek płomienia jednej ze świeczek. 

Hello, wherever you are

Are you dancing on the dance floor or drinking by the bar?

Tonight we do it big, and shine like stars

We don't give a fuck cause that's just who we are

-And we are, we are we are, we are we are. LajThe crazy kids, them crazy, them crazy kids. And we are, we are we are, we are we are. The crazy kids, we are the. We are the crazy people.- Foxi dokończyła za mnie refren i zalała się łzami.-Przepraszam ja nie chciałam wam tego zrobić. Po prostu zapomniałam, kim jestem i co powinnam.

Żadnych wieści o Foxi. W Internecie, w telewizji, w gazetach nigdzie, a można by pomyśleć, że hybrydzie żarówki, kobiety i lisa będzie trudno wtopić się w tłum. 

***

Drzwi powoli się otworzyły. Piegowaty chłopak z duszą na ramieniu wszedł do ciemnego korytarza. Głośno przełknął ślinę widząc ciemne plamki na posadzce zaczynające się przy zamkniętych drzwiach i prowadzących w głąb mieszkania. Przechodząc przez salon wstrzymał oddech jakby samym oddychaniem mógł sprawić, że wielkie wierzę z książek ustawione wokół kanapy i obok stołu runą z głośnym łoskotem na ziemię.

Z pokoju po drugiej stronie salonu dobiegało ciche gardłowe wycie. Szatyn przeszedł kilka kroków dzielących go od drzwi i zamarł w progu. Pokój ciemniejszy niż reszta mieszkania. Tutaj też poustawiane były wierzę z książek pomiędzy nimi walały się puste pudełka po jedzeniu na wynos, ubrania, a gdzie nie gdzie stały niektóre dymiące a niektóre już wypalone kadzidła. Pod wielkim oknem obecnie zasłoniętym ciężkimi grubymi zasłonami na niewielkim podwyższeniu przy największym stężeniu książek i kadzideł medytowała Mary.

Mary

Siedziałam na niewielkiej polanie w samym środku gęstego lasu. Las, mimo, że ciemny i mroczny bez wątpienia był żywy. Mokra ziemia była czarna i żyzna. Wyrastały z niej zielone niskie krzewy, paprocie i wysokie drzewa o bujnych koronach przysłaniających niebo. Nie byłam tam sama. Towarzyszył mi Wolf. Tak właściwie, jak co dzień przyszłam go odwiedzić. Niestety niezbyt się z tego cieszył.

-Po, co tu jesteś?-Zapytał swoim niskim grubym dudniącym i przeszywającym człowieka do samych kości głosem. 

-Ponieważ szukam odpowiedzi na moje pytania.

-Więc pytaj. 

-Jaka jest twoja historia?-Słyszałam ją już setki razy w ciągu ostatnich kilku miesięcy, ale to była jedyna konkretna rzecz, jaką mogłam od niego wyciągnąć.

-Kiedyś miałem rodzinę.-Mówił spokojnym i opanowanym głosem zawsze tak samo.- Jednak obawiała się ona mojej siły i tego, w jaki sposób mógłbym jej użyć. Wiele razy próbowali mnie uwięzić jednak bezskutecznie, aż raz któryś postanowili użyć postępu.-Tak samo jak zawsze w jego zielonych ozach pojawił się złowieszczy blask tak jakby jednej chwili zapłonęły w nich tysiące ognisk by w następnej sekundzie zgasnąć.- Mój przyjaciel, który był dla mnie niemal jak ojciec zaprowadził mnie w pewne miejsce na granicy lasu gdzie była zastawiona na mnie zasadzka, pomimo, że czułem, że coś wisi w powietrzu nie chciałem do siebie dopuścić myśli o jego zdradzie jednak, kiedy reszcie zdałem sobie z tego sprawę boleśnie okaleczyłem zdrajcę jednak to było jedyne, co byłem w stanie zrobić.

Zwykle po tych słowach następowała cisza, w którą obydwoje się wsłuchiwaliśmy, jednak tym razem zobaczyłam jasny blask zamrugałam szubko i moim oczom ukazał się zmartwiony Alex i mój zagracony pokój.

-Alex, co ty tu robisz?-Zapytałam zdziwiona. 

-Boże nic ci nie jest. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak mnie wystraszyłaś?-Jego torba spadła mu z ramienia i z głośnym brzdękiem uderzyła w podłogę.

-Czemu?-Spytałam dalej nie rozumiejąc, o co mu chodzi.

-Od miesiąca nie dawałaś znaku życia.- Powiedział z wyrzutem

O kurwa. Spieprzyłam sprawę. Nie odzywałam się przez miesiąc do mojego najlepszego przyjaciela. Cały miesiąc. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się zapuścić na tak długo.

Musiałam wyglądać na bardzo zdziwiona, bo oburzenie na twarzy Alex’a stopniowo malałoby w końcu zmienić się w troskę.

-Chcesz może herbaty?-Spytałam powoli podnosząc się z ziemi. Doświadczenie nauczyło mnie, że po długiej medytacji mogę niemieć pełniej władzy w nogach, więc lepiej z tym uważać. Któregoś razu poniosłam się niemal natychmiast i tak szybko jak wstałam tak samo szybko upadłam z powrotem na ziemię.  Tym razem jednak skończyło się tylko na lekkich zawrotach głowy. 

-Wszystko w porządku?-Spytał podtrzymując mnie za ramię. 

-Nooo. Tylko trochę mi się zakręciło w głowię wiesz zmiana ciśnienia te sprawy. To, co z tą herbatą?  

-Hah. Jesteś pewna? Może ja ją zrobię?

-Pfff. Co, ze ja niby herbaty nie umiem zrobić? Jeszcze tak ułomna nie jestem.-Powiedziałam wychodząc z mojego pokoju i idąc do kuchni. Po drodze przez salon dopadła mnie alergia na kurz, więc zaczęłam się smarkać. 

Zostawiłam Alex’a w kuchni, a sama poleciałam do łazienki szybko wykąpałam się w zimnej wodzie, ubrałam się w szlafrok i wróciłam do mojego przyjaciela.

-Co ty tam właściwe spakowałeś?-Spytałam wstawiając czajnik z wodą na gaz.

-Apteczkę, mangi, łom, sushi, twoją ulubioną czekoladę, gumę do żucia, chusteczki, mentolowe krople do inhalacji, maseczkę higieniczną…

-Hahaha! Po co ci był łom?-Przerwałam mu wybuchając śmiechem.

-Zapomniałem, że mam klucze do twojego mieszkania. W ogóle to się ciesz, że nie zabrałem siekiery.- Powiedział udając obrażonego. 

-Hahaha. Był byś jak ten koleś z Lśnienia. HEEEEEEAAAAAAARRRRRSSSS ALEX!

-Hah. O ile w ogóle trafiłbym nią w drzwi.

-Oj bez przesady dałbyś radę.-Ten drugi na pewno, a potem odrąbałby mi głowę. 

-, Co ty tak właściwie tutaj robisz?-Zapytał nalewając mi i sobie herbaty.

-Medytuje.-Powiedziałam wysmarkując nos w chusteczkę.-Nie daje mi spokoju to, że wszyscy w koło wiedzą o Wolf'e więcej niż ja.

-Dowiedziałaś się czegoś?

-Nic konkretnego. Jak na razie wiem tyle, że świat nie może się zdecydować czy wilki są dobre czy złe...I Wolf ma mi chyba za złe to, że tyle nie grałam.

-Przepraszam.-Powiedział Alex po dłuższej chwili milczenia.

-Za, co ty mnie przepraszasz głąbie jeden?!-Wściekłam się.

-Bo to przeze mnie.

-Jesteś głupi.-Minimalnie skulił się na krześle i spuścił wzrok -Sorry.-Wydukałam.

-Nic nie szkodzi.-Odparł.

Nie odzywaliśmy się do siebie przez dłuższy moment, co chwila popijając po pijając herbatę 

-Ale mam syf.-Powiedziałam przerywając ciszę. 

-Jak chcesz pomogę ci jutro sprzątać tylko dzisiaj zajmij się sobą. Wyśpij się, zjedz coś ciepłego, a właśnie my tu gadu-gadu, a sushi się marnuje. –Powiedział grzebiąc w torbie i wyjmując z niej dwie plastikowe tacki.

-Masz sushi i nic nie mówisz?

-No widzisz taki zemnie głupi ja.-Powiedział uśmiechając się. Brzmiało to jak niewinny żart, ale ja słyszałam jak gdzieś między wierszami Ten Drugi wypomina mi każde złe słowo.


Rozdział 1 za nami. I jak? Nie wyszłam z wprawy?
Jestem teraz sobie na wakacjach pogodę mam trochę schrzanioną, ale i tak jest fajnie. Całą rodzinka od pięciu dni mieszkam w jednym pokoju i żyjemy.
Kelly:*podchodzi bardzo blisko do Mary  uśmiecha się i  na nią patrzy*
Mary: Co jest ?
Kelly: Mam kamień.
Mary: Ciesze się twoim szczęściem.
Kelly: Jest gładki.
Mary:...
Kelly: Chcesz zobaczyć?
Ines: Kto podpuścił Kelly, żeby napiła się morskiej wody? Kyoya patrze na ciebie.
Kyoya: To nie ja.
No to ja sie z wami żegnam.
Do następnego posta
Hania.