Druga strona medalu (R.8)

Rozdział 8

Słyszałam miałczenie. Ciche odległe, ale na pewno miałczenie. Nad moją głową zafalował puszysty ogon tylko po to by zaraz zniknąć. Wokół mnie pojawiało się coraz więcej kotów, a ja z przerażeniem odkryłam, że te małe bestie rodem z piekła mnie próbują.

Słyszałam o przypadkach, w których stara kociara zmarła i została zjedzona przez swoje pupilki, ale zostać zjedzona żywcem przez te pierdolone szkodniki! Proszę nie. To najbardziej upokarzająca śmierć, jaką mogłabym sobie wyobrazić.

Może tylko na taką zasługuje. Pokonana przez oryginał usmażona przez własną broń, a na koniec zeżarta przez koty wspólnika.

Oho o skurwielu mowa. Johannes stał teraz nade mną nie widziałam dokładnie jego twarzy, ale mogłabym przysiąc, że się uśmiechał. Na pewno to robił. On zawsze się szczerzy.

Pochylił się nade mną i w tym momencie świat powiła ciemność. Cokolwiek chciał zrobić było zdecydowanie za późno bym to poczuła.

Chujowy koniec chujowego życia.

If I die young bury me in satin

Lay me down on a bed of roses

Sink me in the river at dawn

Send me away with the words of a love song

-No i co ja mam z tobą kotku zrobić?-Powiedział obcy lekko chrapliwy głos.

Powoli nie będąc do końca pewna czy jestem w stanie to zrobić otworzyłam oczy. Nade mną wisiała ciemność. Podniosłam się na przedramiona i spróbowałam namierzyć skąd przybiegło do mnie to retoryczne pytanie niestety poza czarnym kotem nikogo nie zobaczyłam.

Siedziałam na posadzce ułożonej z prostokątnych czarnych i białych płytek ułożonych w tak zwaną szachownice, ubrana w białą przewiewną sukienkę sięgającą mi do kolan. Czułam się…dobrze i właśnie to mnie najbardziej zaniepokoiło.

-Dlaczego wy zawsze mnie ignorujecie?-Odezwała się kotka machając nerwowo ogonem. Spojrzałam na nią szeroko otwartymi oczami.

-Dobra. Co jest grane?-Zapytałam w końcu.

-Zdechłaś.-Walnęła prosto z mostu.-Chociaż nie. Nie zdechłaś, bo tak naprawdę nigdy nie żyłaś. Zwykle mówię to ludziom, który zmarnowali swoje życie, ale ty naprawdę nie żyłaś.  Nie byłaś sobą nawet przez jedną dziesiąta tego, co spędziłaś na ziemi nawet, jako pieprzone dziecko, a o tym, co robiłaś odkąd skończyłaś trzynaście lat nawet nie wspomnę.

-No to, co robimy? Odeślesz mnie tam.-Wskazałam podłogę.-Czy może jednak na górę?-Kotka spojrzała na mnie jakby chciała mnie zabić.

-O nie kotku tak łatwo się z tego nie wywiniesz. Przespacerujesz się zemną.

Zwierzątko wstało z ziemi i podreptało gdzieś przed siebie, a ja chcąc nie chcąc poszłam za nią. Znalazłyśmy się w identycznej sali jak ta, w której się obudziłam z tą różnicą, że teraz przede mną na lekkim podwyższeniu stało dziewięć trumien.

-Dziewięć trumien, dziewięć istniej, dziewięć kobiet, ani jednej Glimer.

Pierwsza z brzegu trumna podniosła się, przeleciała do mnie i otworzyła się przede mną niczym drzwi. W środku wisiała młoda dziewczynka ubrana w szkolny mundurze.

-Narumi Takahashi – przedstawiła ją kotka.- Chodziła za ciebie do szkoły.- Kotka machnęła łapką tak jakby odpychała niechcianą zabawkę, a w tedy drewniana skrzynia poszybowała w stronę ściany, na której rozbiła się na drobne kawałeczki, spomiędzy których wystawiało martwe ciało. – Kogo tu jeszcze mamy?  Beverly Allit zabiła za ciebie po raz pierwszy.- Ta trumna tak samo jak poprzednia rozbiła się o ścianę tym razem trup upadł twarzą do mnie tak, że seryjna morderczyni, którą pomogła zdemaskować mogła do woli patrzeć na tą, która wpakowała ją za kratki.- Bianca Martinez kochała za ciebie.

-Nie poznaje cię Glimer! Co się stało z kobietą, która biegała po salonie w mojej bluzce i świergotała o tym, co dzisiaj czytała!?

-Siedzi w więzieniu dla kobiet za kradzież planów bazy wojskowej jej tatusia. Bianca Martinez mogę was sobie przedstawić!

-Czym ty jesteś?

-Jestem Glimer twoja była narzeczona…. Wynoś się.

- Mari Smosh. Ilu facetów ją dymało zanim znalazłaś obie kolejne zlecenie? Pięciu? Siedmiu? Chciałaś sobie w ten sposób odbić to, że Percy cię rzucił, gdy tylko ją poznał?- Jej trumna rozleciała się na kawałki tak jak wszystkie poprzednie. Annabeth Anderson krótka historia o tym jak zostać szczęśliwą rozwódką.

TRZASK

- I wreszcie. Kelly Hawana, żeby nawet umierać musiał ktoś za ciebie to trzeba wstydu nie mieć.- Ostatnia trumna roztrzaskała się i niczym wisienka na torcie dekorując stertę desek i powykręcanych w różne strony kończyn.

-Daj mi w spokoju zgnić.- Powiedziałam tylko wieszając głowę na piersiach.

Czułam się taka pusta.  Po prostu pusta.

-Czy do ciebie nie dociera, co do ciebie mówię? Nie możesz umrzeć skoro nie żyłaś. Tak łatwo to się nie skończy ooo nie. Wrócisz na ziemię i to wszystko przeżyjesz dopiero wtedy pozwolę ci na wieczny odpoczynek.- Patrzyłam na intensywnie czarny kafelek, który z każdą chwilą rósł w moich oczach. Był dziwnie hipnotyzujący. Stałam tak sama nie wiem ile, gdy nagle kadetek pękł, a przez jego środek przebiegała biała bardzo jasna linia.

Zamrugałam szybko oślepiona nagłym światłem. Chciałam zasłonić je dłonią, ale nie byłam w stanie tego zrobić. Nie miałam, żadnej władzy nad moim ciałem.

Gdy oczy przyzwyczaiły do nowych warunków udało mi się zobaczyć nieskazitelnie biały sufit.

Ktoś wszedł do pokoju. Nie mogłam zobaczyć, kto, ale z całą pewnością mogę stwierdzić, że był to ktoś kompletnie mi obcy. Mężczyzna pochylić się nade mną poświęcił mi latarka po oczach i powiedział:

-Podałem ci znieczulenie do oponowe. Będziesz sparaliżowana przez następne kilka godzin.- Musiałam wyglądać na przerażoną (i taka faktycznie byłam), bo lekarz zmienił ton ze służbowego na prawie przyjazny i dodał.- Spokojnie. Ktokolwiek cię tak urządził nie odważył się tu zaatakować. Nikt nie chce ryzykować, że nadepnie na odcisk komuś, od kogo prędzej czy później będzie zależeć jego życie.

No proszę. Kolejny bawiąc się w pana życia i śmierci.

Lekarz (mam nadzieje, że to był lekarz wyszedł, a ja zdałam sobie, że nie jestem sama w tej Sali, co gorsza wiedziałam, kto tu zemną jest i mogłam się domyślić jak bardzo wygłodniałym musi być skoro zadowoli się zniszczoną podróbką tego, czego nie dostał w zamian za wykonanie zadania.


Rozdział 8 za nami. Był to rozdział krótszy niż zwykle, a spowodowane było to tym, że musiałam się uczyć by móc poprawić moje końcowo-roczne oceny. W ramach zadość uczynienia za to karygodne niedociągnięcie wstawie wam tu kilka śmiesznych obrazków.





Ja: Ryuga mnie zabije jak to zobaczy.
Ryuga: Za późno na takie przemyślenia.



No too ja się z wami żegnam.
Do następnego posta.
Hania