Druga strona medalu (R. 3)

Rozdział 3

Wykonałam zadanie. Dostarczyłam cele żywe i nieszkodliwe. Więc czemu jeszcze nie dostałam mojego wynagrodzenia? Wściekałam się chodząc w te i we wtę po mojej kwaterze. Oryginał musi mieć coś w rodzaju nadpobudliwości ruchowej skoro mi też się to udzieliło. Mniejsza z tym ja chcę moją kasę.

Wyszłam z pokoju i ruszyłam korytarzem do biura Doji'ego. Przed na korytarzu przed właściwymi drzwiami zobaczyłam pełno kotów. Rasowych dachowców młodych starych normalnie zoologiczny. Jeden z nich wyjątkowo przyciągnął moją uwagę, ponieważ był łysy. Skóra na jego ciele była pozwijana, a szyję miał długą i chudą. Obrzydliwość.

-Długo jeszcze mam czekać!?-Spytałam wchodząc do gabinetu.

-Bonsoir Betty. Właśnie miałem po ciebie kogoś posłać.-Odpowiedział spokojnie mój szef.

-Ta na pewno. Wykonałam zlecenie chce dostać to, co mi obiecałeś i chce tego teraz!- Uderzyłam pięścią w biurko strącając przy tym doniczkę z kaktusem.-Ups.- Powiedziałam, gdy doniczka rozbiła się w drobne kawałeczki.

-Uspokoiłaś się już?

-Trochę.

-Mam dla ciebie jeszcze jedno zadanie. Chce, żebyś przyniosła mi pewnego beya.

-Oczywiście! Może od razu skocze do sklepu i kupie coś na obiad?! Wiesz, co!?-Wściekłam się- Zaraz zdejmę ten durnowaty kostium i...

-Jeśli chcesz mogę ci pomóc.- Przerwał mi głos dobiegający z kanapy stojącej w pewnej odległości za mną wiem, że tam stoi, ale nigdy nie zwracałam na nią szczególnej uwagi. Powoli się odwróciłam, a tam moim oczom ukazał się chłopak o ciemnych włosach i żółtych kocich oczach.

-Co to za cudak?-Spytałam zastanawiając się, kto mu powiedział, że dobrze wygląda z tym workiem na głowie.

-Betty poznaj proszę Johannesa.-Na twarzy nowego pojawił się uśmiech- Spodziewałem się, iż to zadanie może cię przerosnąć dla tego postarałem się o....

-Pomocnika. Sorka, ale poradzę sobie sama.- Weszłam w słowo Doji'emu.

-Ja sam nazwałbym go raczej twoim wspólnikiem, ale ty rób jak chcesz.

-Dobrze, że chociaż pozwalasz mi myśleć i mówić po swojemu.-Burknęłam, chociaż tak czy siak muszę myśleć jak oryginał.

-Ojj Betty. Bądź grzeczną dziewczynką i posłuchaj, co Doji ma nam do powiedzenia.- Johannes złapał mnie w talii i przyciągnął do siebie.

-Wiesz, co?-Szepnęłam.- Dotknij mnie jeszcze raz, a obiecuje ci, że cię rodzona matka nie pozna.

Zacisnęłam dłoń uzbrojoną w pazury na szyi chłopaka-kota. Mierzyli się wzrokiem. Typowa walka kotów. Kto pierwszy odpuści przegrywa. Po dłuższej chwili chłopak puścił mnie, a ja zadowolona z wygranej zabrała pazury z jego szyi.

-Widzę, że jakoś się dogadacie, a wracając do zadania chodzi mi o VirgoED145ES. Macie mi ją przynieść.-Powiedział Doji.

-Razem z bleyderem?-Spytałam ze złością zerkając na Johannesa.

-Nie bleyder nie jest mi potrzebny. Bey znajdzie się w mieście za około dwa dni szczegóły akcji zostawiam wam. To wszystko, możecie odejść- już się odwróciłam, a wtedy -Chociaż nie. Betty.

-Czego?-Warknęłam.

-Celest chciała, żebym cię do niej posłał.

Wyszłam z gabinetu i natychmiast wpadłam na tego łysego kota. Zwierzę odbiegło kawałek i zaczęło na mnie wściekle prychać.

-Phhhhhy.-Prychnęłam na nie, a wtedy usłyszałam cichy chichot.

Poszłam za źródłem dźwięku i za rogiem znalazłam nikogo innego jak kolejną kule u nogi przydzieloną mi przez Doji'ego.

-Zabawna jest.-Powiedział Johannes głaszcząc siedzącego mu na ramieniu ładnego rudego kota.

-Słyszę cię.-Powiedziałam zaplatając ręce na piersiach.

Spojrzał na mnie dziwnie.

-Ale niepotrzebnie podsłuchuje.-Powiedział poświęcając kotu więcej uwagi niż mi.

-Do, kogo mówisz?-Spytałam rozglądając się.-Do kota?

-One rozumieją więcej niż myślisz.

Właśnie, gdy próbowałam się domyślić, do kogo to powiedział na ekranie pojawiła się Celest.

-Betty chodź szybko!-Pisnęła wyraźnie czymś podekscytowana.

Zignorowałam Johannesa i ruszyłam korytarzem w stronę laboratorium. Kiedy już dotarłam na miejsce stanęłam w drzwiach oparta o framugę.

-Wołałaś?-Spytałam kobiety w białym kilcie z ciemno brązowymi włosami spiętymi w niedbałego koka.

-Tak mam coś dla ciebie. Choć za mną.-Odpowiedziała i ruszyła w głąb laboratorium. Wzruszyłam ramionami i poszła za nią. Zatrzymałyśmy się przy ścianie obwieszonej wszelakimi rodzajami wyrzutni jak również broni palnej. Pośród tych narzędzi zagłady wisiał sobie bat.

Celest zdjęła go z haczyka i podała mi.

-Ładna zabawka, ale już mam taki jeden-powiedziałam obracając w dłoniach rączkę.

-Ten jest dużo lepszy. Widzisz ten wystający z tyłu rączki kamień.- Pokiwałam głową bez słowa -To diament.

-Ładna błyskotka tylko, co mi niej?

-Diament to najtwardszy materiał znany człowiekowi. Jestem pewna, że w trakcie walki znajdziesz jakieś pożyteczne zastosowanie, a teraz chciałabym żebyś wypróbowała resztę tej "zabaweczki".-Celest nacisnęła jeden z wielu przycisków na pilocie, z którym swoją drogą się nie rozstawała. W podłodze pojawiły się otwory, z których powoli wyjechały kształtem przypominające ludzi manekiny zrobione z zielonego gluta.-Ten materiał reaguje podobnie do ciała ludzkiego.

-No dobra zobaczmy, co to potrafi.

Rozwinęłam bat, poruszyłam palcami poprawiając go w dłoni, a potem jednym szybkim ruchem zamachnęłam się i skierowałam broń na przeciwnika. Koniec batu owinął się wokół szyj manekina rozcinając zieloną masę.

-Phi. To samo mogę zrobić swoim sprzętem.

-Teraz naciśnij ten przycisk na rączce.

-Hym.-Zdziwiona przyjrzałam się uważnie rączce broni. Faktycznie schowany w spotach skóry na rączce siedział sobie spokojnie przycisk. Długo nie myśląc użyłam go. Po bacie przebiegł błysk, a ja natychmiast cofnęła bat i cisnęła go na podłogę.

-I jak podoba się?-Spytała z triumfalnym uśmiechem Celest splatając ręce na klatce piersiowej.

-Najpierw sprawdźmy czy te światełka cokolwiek zmieniły.-Burknęłam.

Podeszliśmy do manekina. Na szyj miał on głęboką bruzdę, która na całej długości nosiła ślady nadpalenia. Gdyby to był prawdziwy człowiek mogłabym zobaczyć jego krtań.

-Więc jak?

-Powiedzmy tak: od dzisiaj spotkanie ze mną będzie bardzo elektryzującym przeżyciem.-Odpowiedziałam uśmiechając się chytrze.

Zabawka faktycznie całkiem ładna, ale nie powinni zbroić mnie w coś tak skrajnie różnego od broni Betty. Szłam spokojnie korytarzem dokładnie przyglądając się rączce batu, gdy nagle z zza zakrętu wypadła dziewczyna. W ostatniej chwili udało mi się zejść jej z drogi, a gdy to już zrobiłam odwróciłam się i chciałam na nią prychnąć, ale zanim zdążyłam to zrobić rudowłosa zdążyła zalać mnie potokiem słów, które opuszczały jej usta z prędkością pocisków z karabinu maszynowego.

-O mamusiu. Wszystko w porządku? Przepraszam, że prawie na ciebie wpadłam, ale jak słucham muzyki to świat przestaje dla mnie istnieć. W ogóle to nieźle się ruszasz. Tańczysz czy uprawiasz akrobatykę? Chyba jednak akrobatyka sadząc po mięśniach. Paplam od rzeczy, a nawet się nie przedstawiłam. Mów mi Foxi, albo Ruda jak wolisz.-Umilkła i uśmiechając się od ucha do ucha wyciągnęła do mnie rękę.

Przez chwilę patrzyłam na nią czekając na kolejny wybuch, a potem zdjęłam rękawiczkę i uścisnęłam jej dłoń.

-Betty.-Przedstawiłam się imieniem wcielenia.

-Ta Betty? No proszę. Żywa legenda mojego miasta stoi teraz przede mną. Jestem zaszczycona.-Tempo jej mówienia trochę zmalało, ale w dalszym ciągu kipiała entuzjazmem.-Wiesz może gdzie znajdę Celest?

-Korytarzem prosto, pierwsze drzwi na lewo.

-Dzięki!-Zawołała i pobiegła korytarzem, co chwilę się odwracając i machając mi na pożegnanie.

To był pierwszy i ostatni raz, gdy ją widziałam.

Powinnam już wtedy stamtąd spierdalać...

***

-Jesteśmy na miejscu. Siedziba WBBA tutaj znajduje się nasz cel Poison Virgo.-Powiedziałam odwiązując bat.-Zaczynamy. Postaraj się nie zostać za bardzo w tyle.

-Nie docenia mnie. Prawda mój mały przyjacielu?

-Z, kim ty rozmawiasz?-Odwróciłam się i zobaczyłam, że moja kula u nogi tuż przed rozpoczęciem misji ucina sobie pogawędkę z jakimś dachowcem.

-Zostaw tego sierściucha w spokoju i skup się na tym, co Doji nam kazał.-Chłopak prychną na mnie i dalej rozmawiał z kotem.

-Nie słuchaj tej pani ma pchły i ci zazdrości.

-Czy mógłbyś przestać obgadywać mnie z kotem?

-Słyszałeś coś, bo ja nie?- Johannes całkowicie mnie olał.

-Z, kim ja muszę pracować?- Westchnęłam zrezygnowana i skoczyłam z dachu. W locie chwyciłam końcem batu mocowanie bilbordu i wskoczyłam na dach WBBA.

To chyba odpowiednia pora na wymyślenie jakiegoś planu. Balansując na krawędzi gzymsu udało mi się dojść do wąskiego i długiego okna. Zajrzałam do środka. Na czymś w rodzaju hali sportowej toczyła się bey bitwa. Nie do końca wiedziałam, kto, przeciwko komu walczy, ale to było całkiem niezłe widowisko.

Widziałam bleydera, który miał mieć potrzebnego mi bey'a jak również oryginał. No dobrze. Potrzebuję czegoś głośnego i przyciągającego uwagę.

-Jedna się od dołączyła.-Powiedział Johannes, który niespodziewanie pojawił się koło mnie.-Można by wziąć ją na zakładnika.

-Czytasz mi w myślach.-Zamruczałam ciesząc się, że wszystko idzie po mojej myśli.

Rozdzieliliśmy się. Otworzyłam szeroko okno i weszłam do środka. Wspinając się po rusztowaniu, na którym zamocowane były lampy czekałam na sygnał od mojego wspólnika jednocześnie przyglądając się zachowaniu mojego wzorcu.

-Dobra, a teraz powiedzcie mi, kto się, w kim buja.

Oho oryginał zaczął kombinować-pomyślałam kładąc się na podporze i opierając głowę na dłoniach.-Posłucham sobie troszkę.

-Że, co proszę?-Spytał wysoki muskularny chłopak z długimi do pasa kasztanowymi włosami.

-Wiesz faceci robią głupoty już tacy jesteście i nic się z tym nie da zrobić, ale jeśli powtarza tą głupotę to znaczy, że chodzi o dziewczynę. Więc, albo jesteś gejem i bujasz się w Tsubasie, albo jesteś idiotą ślepym kretynem i bujasz się w Madoce, albo bujasz się w Mei Mei, a ona buja się w Tsubasie i poprosiła cię żebyście mu pomogli.-Szkoda, że nie znam ich imion.

-Skończyłaś już?-Spytał jasnowłosy chłopak, który mimowolnie skojarzył mi się z Bastienem.

-Ja tak...

-Mam ją.-Odezwał się Johannes w moim uchu.

-Przedstawienie czas zacząć.-Zamruczałam.

-Nawet nie wiecie z jak ciężkim sercem przerywam tę rozmowę, ale macie coś, co ja chcę mieć.-Powiedziałam dosyć głośno głosem Betty, którego nie przestaje używać odkąd się go nauczyłam. Niestety chyba przez echo w sali nikt nie zwrócił na to uwagi.

-Złaź stamtąd i stań do walki chyba, że się boisz!-Krzyknęła wysoka jak na Azjatkę szatynka mierząc do mnie z kuczera.

-Mówiłam ci kiedyś, że jesteś mistrzynią negocjacji?-Za żartował oryginał.

-Nie boję się was za to wy powinniście się bać o nią.- Powiedziałam wskazując drzwi, które dokładnie w tym momencie otworzyły się z hukiem i do sali wszedł Johannes trzymając w rękach szarpiącą się na wszystkie strony drobną dziewczynkę.

-Ines!-Krzyknął jasnowłosy.

-Wypuść ją!-Warknęła szatynka.

-Bardzo chętnie tylko najpierw o dajcie mi to, czego chce.-Wy sobie tam gadajcie, a w tym czasie ja odwale całą czarną robotę.

-Biała Prawdziwe Lodowe Obcięcia!-Krzyknęła Kelly, gdy jej bey uderzył w rusztowanie pod sufitem, na którym chwilę temu siedziałam i zamroził jego większą część. Na moje szczęście nie spuszczałam z niej wzroku i dokładnie widziałam, co robi, więc gdy strzeliła ja bezpiecznie skoczyłam na ziemię. Właśnie wtedy po raz pierwszy stanęłam twarzą w twarz z Kelly Hawaną.

-No część.-Powiedziałam mierząc nią wzrokiem.-Wiec to ciebie mam kopiować.

-Więc to tak wygląda gówno, przez które ma kłopoty. Mam się na ciebie za to obrazić Ines? Nie jestem taka gruba.-Orz ty specjalnie schudłam dwa kilo, żeby mieć jej talię.

-Chwila to ona jest prawdziwą Betty?-Dopiero teraz to do ciebie dotarło Johannes.

-Ale masz zapłon.-Powiedziałyśmy równocześnie.-Stul dziób. Nie powtarzaj po mnie.-Przy trzecim zgraniu w słowach nie wytrzymam i wybuchłam śmiechem.

-Jesteś taka przewidywalna każdy głupi mógłby cię skopiować.

-Stul pysk i walcz.-To nie są jej słowa.

-Bey bitwa czy dwa na dwa?

-Dwa na dwa, teren gdzie tylko się da. Przedstawienie czas zacząć.-Wystrzeliła swojego bey'a, a ja stałam sobie pozornie spokojna tak naprawdę uważnie obserwując każdy jej ruch.

-Ałł!-Wrzasnął Johannes. Przynęta wyrwała się z jego uścisku i pobiegła do swoich przyjaciół.

-Długo masz zamiar tak stać? To miała być walka.-Warknęła dziewczyna, a gdy wyciągnęłam bat na jej twarzy pojawiło się zmieszanie.

-Biała Prawdziwe Lodowe Obcięcia.-Rozkazała, a bey rozpędził się z oczywistym zamiarem uderzyć w moją osobę. Przyglądałam się formie ataku i w ostatniej chwili wykonała unik. Bey uderzył w ścianie pokrywając ją lodem.

-Cholera.-Zaklęła pod nosem.

-Jak zwykle rozbudowany komentarz.- Burknęła szatynka.

-Jesteś dla mnie za wolna.- Zaśmiałam się.

-Biała jeszcze raz.-Pudło-jeszcze raz- znowu pudło.

-Haha w życiu nie trafisz.- Bawiłam się wyśmienicie.

-Grrrrryyy!!! Biała-zawahałam się-odetnij jej drogę!-Uderzyłam w ścianę zrobioną z lodu tak mocno, że przez chwilę zrobiło mi się ciemno przed oczami zachwiałam się i złapałam za głowę. Zanim zdążyłam się ogarnąć poczułam silny ból w całej szczęce i poleciałam na podłogę kilka metrów dalej.

-To koniec. Wygrałam.-Powiedziała podchodząc do mnie mówiąc z wyraźną kpiną w głosie.

-To jeszcze nie koniec.- Powiedziałam robiąc wymach i stając z powrotem na nogach.  Moja przeciwniczka w przerażeniu cofnęła się o krok.

-Myślisz, że tak łatwo mnie załatwisz.- Splunęłam krwią.-Ja się dopiero rozkręcam.- Ścisnęłam mocniej bat, który rozbłysnął obróciłam go wokół siebie. Jasne błyski oświetlały czarny kostium Betty tworząc przy tym przerażający efekt.

-Biała- powiedziała drżącym głosem, gdy zbliżałam się do niej strzelając batem-Obrona!-W ostatniej chwili zdążyła zamknąć się w lodowej kopule, w którą z rozpędu uderzyłam.

-Mała kotka się boi.- Powiedziałam smutnym głosem.-Smutne.

Korzystając z chwili wolnego rozejrzałam się za szukanym przeze mnie bey'em. Bestia, którą obracał Johannes Virgo zdecydowanie nie była, ale przyznać trzeba, że ten zoofil całkiem nieźle walczy. Powiedziałaby nawet, że daje radę.

Bleyder, który jest obecnie (do czasu) w posiadaniu VirgoED145ES to ten pseudo gwiazdor Chao Xin. Obejrzałam go od stóp do głów, ale bey'a nie zobaczyłam.

Rzesz kurwa mać. Zamachnęłam się i z całej siły cisnęłam batem w kopułę.

ŁUB TRZASK!!!

-Kelly zakończ to z klasą i wyjdź stamtąd.-

-Zamknij się!-Krzyknęła a w jej głosie słyszałam panikę.

Żałosne.

Zaczęłam powoli krążyć wokół kopuły zastanawiając się jak to rozwalić, gdy naglę kawał lodu samoistne się od niej oderwał i mnie przygniótł.

-Biała Lodowe Więzienie!-Usłyszałam a potem ze wszystkich stron otoczył mnie lód. -Chciałaś zakończenia z klasą to je dostałaś.

Kurwa mać.- Pomyślałam zrzucając z siebie przeszkodę.- I co teraz? Spokojnie Betty. Take it easy.-Wbiłam pazury w ścianę i mocno szarpnęłam. Kilka drobinek, co prawda odpadło, ale wieki mi zajmie zanim wydrapię w tym wystarczająco dużą dziurę by uciec.

Chwilka, co oni tam mówią? Czy ten sukinkot mnie tu zostawi? No po prostu cudnie. Myśl idiotko. MYŚL! Zacisnęłam dłoń w pięść i uderzyłam się nią kilka razy w czoło. Wtedy zobaczyłam wystający z rączki kamień.

Bingo. Obróciłam bat, ścisnęłam mocniej rączkę i uderzyłam w ścianę natychmiast pojawiły się na niej liczne pęknięcia. Gdy uderzyłam po raz drugi. Lód posypał się na ziemię tworząc tym samym przejście dla mnie.

Oby tylko zmieściły mi się tam biodra.-Pomyślałam i skoczyłam tak jak koty w cyrku skaczą przez obręcz. Po drugiej stronie przeturlałam się z rozpędu i natychmiast wspięłam się po kolumnie na rusztowanie, a stamtąd przez okno na dach.

***

Gdy znalazłam tego skukinkota rzuciłam się na niego i przygwoździłam za szyję do ściany.

-Jak mogłeś mnie tam zostawić?-Wysyczałam podnosząc rękę na wysokość jego oczu tak żeby mógł się przyjrzeć metalowym pazurom Betty.

-Robisz wielką aferę o nic. Przecież się stamtąd wydostałaś.- Powiedział jakby nic się nie stało.

Bo tak właściwie nic się nie stało.

-Gdyby nie to- zabrałam rękę z jego szyi cofnęłam się o krok i wyciągnęłam bat-musiał byś się tłumaczyć Doji'emu gdzie jestem i dlaczego nie masz tego jebanego beya.

-A skoro już o tym mowa. Co zrobimy?

-Teraz my tak!?

-Mówiłem, żebyś nie robiła afery.- Głośno wypuściłam powietrze nosem.

-Dobra już jestem spokojna.

-To, co teraz? Ten kretyn nie miał przy sobie beya.

-Spokojnie. Betty ma plan

Rozdział 3 za nami.Akcja się rozwija, a Glimer coraz bardziej staje się Betty. Z mojej strony powiem tylko tyle, że zawitała do mnie wiosna świat jest piękny sypiam przy otwartym oknie i sie smarkam bo to ostatnie to nie był najlepszy pomysł...
Ryuga: I to ona kieruje naszymi losami...
Tsubasa: Boże ratuj nas.
Ryuga: I własnie w tym jest problem. Bo tutaj ona jest bogiem.
Ja: I am a god you dull creature. *.*
Okey jestem nie zbyt normalna, ale chyba za to mnie lubicie...o ile w ogóle mnie lubicie.
Napiszcie mi w komentarzach swoje ulubione bajki z dzieciństwa. Naszło mnie na to bo ja sama ostatnio oglądałam Potwory i spółka i tak mnie wzięło na wspomnienia.
No to ja sie z wami żegnam.
Do następnego posta.
Hania.