Rozdział 50

Ines.

Tyle godzin szukania….

Tyle godzin…

zmarnowanych.

Nie wiem co mam teraz zrobić. Straciłam tyle godzin na oglądanie nagrań które nie powiedziały mi nic. Nie mogę być pewna, że Madoka coś kombinuje bo nie znalazłam na to żadnych dowodów.

Spróbujmy myśleć racjonalnie. Czy ona jest mi w ogóle potrzebna? Tak. Czemu? Bo jest jedyną osobą jaką znam która mogła by być w sanie włamać się do systemu Dark Nebuli.

Jestem na dobrej drodze. Wiem czego potrzebuje.

Pi*przonego komputerowca.

Wiem też, że musimy wyciągnąć stamtąd Hikaru, Kyoye i Tsubase…

Tylko gdzie jest to „tam”?

-Mary musimy przeszukać pogorzelisko jakie zostało po Dark Nebuli.

-A masz jakiś pomysł jak się tam dostać?- spytała Mary głosem mówiącym, że ma wszystko gdzieś.

-Pojedziemy motorem Kyoy.

-Umiesz na nim jeździć?- znowu ten sam wyj*bany na cały świat głos.

-Tak. Mary ogarnij się i zacznij zachowywać jak człowiek potrzebuje cie teraz wiec nawet nie próbuj wpadać sobie w jakieś stany depresyjne czy inne gówno.

-Spróbuje.- powiedziała chociaż nadal zachowywała się tak samo.

Wyszłyśmy z WBBA stanęłyśmy przy motorze i dopiero wtedy do nas dotarło, że nie mamy do niego kluczyków. Nawet pi*rdolonych kluczyków nie mamy.

-To co teraz?- spokojnie Ines spokojnie.

-Może raz sama byś coś wymyśliła.- warknęłam.

-Też to widziałaś?-spytała Mary(nareszcie) przytomnym głosem.

-Co?

-Taki cień… Tam jest!-krzyknęła i pobiegła gdzieś przed siebie.

Ruszyłam za nią z chwilowym opóźnieniem. W życiu nie widziałam, żeby tak szybko biegła. Mimo tego, że jestem od niej dużo szybsza udało mi się ją dogonić dopiero wtedy gdy się zatrzymała. Kiedy to zrobiłam miałam wrażenie, że ktoś rozpalił mi w płucach ognisko. Wzięłam trzy głębokie oddechy i spytałam:

-Co ci odbiło?

-Była tu. To znaczy w WBBA.- powiedziała kaskaderka rozglądając się na wszystkie strony jakby koś miał zaraz wyskoczyć za kontenera ze śmieciami.

-Kto?

-Kelly, Betty. Nie wiem miała maskę. Wybiła okno w WBBA, dachami przybiegła tutaj i zniknęła.

Jak mogłam tego nie zauważyć? Skupiłam się na tym co mamy zrobić do tego stopnia, że przestałam zauważać co się dzieje wokół mnie. Dlaczego ochrona nie wszczęła alarmu? Przecież powinna zauważyć, że uzbrojona świrusa dostała się do środka. Później teraz trzeba ja znaleźć i dowiedzieć się czego chciała.

-Gdzie widziałaś ją po raz ostatni?

-Skoczyła tutaj i rozpłynęła się w powietrzu

-To ślepy zaułek. Musiała wejść do tego budynku skoro nie widziałyśmy, żeby biegła ulicą.

-Niech ją szlak jasny trafi będzie spokojniej na świecie.- burknęła Mary i poszłyśmy w stronę jedynych drzwi jakie znajdowały się w tym ślepym zaułku.

-Masz na myśli Betty czy Kelly?-spytałam otwierając drzwi prowadzące do piwnic. Weszłam do środka ruchem ręki nakazując Mary, żeby została.

- Gdy bym miała pistolet, a w nim dwa naboje i do wyboru strzelić do tą świrniętą naukowiec, Betty i Kelly.- jej głos stopniowo zaczynał być coraz cichszy i cichszy w miarę jak wchodziłam coraz głębiej do piwnic-To Kelly dostała by dwa razy w brzuch.- uśmiechnęłam się pod nosem to było do przewidzenia.

Piwnice okazały się puste (jeśli oczywiście nie będziemy liczyć szczurów). Wyszłam ze środka zdziwiona tym, że Mary tak nagle urwała rozmowę. Normalnie torturowała by ją dalej. W kwestii znęcania się nad ludzi mi którzy zaleźli jej za skórę moja przyjaciółka to prawdziwa artystka.

-Pusto–powiedziałam wychodząc z piwnic.-Zdaje się, że nam uciekła.

-Nie była bym tego taka pewna.-powiedziała Mary patrząc w górę.

Na poręczy schodów przeciw pożarowych uśmiechnięta od ucha do ucha siedziała Betty machając nogami jak mała dziewczynka.

-Oooo Betty czy może jednak Kelly. Czego szukałaś w WBBA?-spytałam patrząc podejrzliwie na dziwne uśmiechające się niczym kot z Alicji w krainie czarów zjawisko.

-Może was, może informacji…-zaczęła Beti powoli schodząc po schodach.

-Może guza.-przerwała jej Mary.

-Może. Aktualnie zastanawiam się po kiego grzyba za mną pobiegłyście?- ona na serio?

-Yyyy.- Mary jak zwykle wygadana.- Mniejsza z tym złaź i walcz.

-Dobra.-zeskoczyła z ostatniego pietra schodów.

-A gdzie twoje „Nie bije się z przeciwnikami Ryugi!”?- spytałam- Już cię nie obchodzi twój przyjaciel?

-Zamknij się.-warknęła.

Już się nie  uśmiecha. Obraziła się dzidzia bo ktoś trafił w czuły punkt.

Żałosne.

-Gdyby było inaczej została byś w WBBA.-odparłam na te jej pożal się Boże próbę zachowania twarzy.

-Nie potrzebuje waszej pomocy. Walczcie, albo spi*rdalajcie stąd.

-Nareszcie.- powiedziała Mary uśmiechając się groźnie i ładując kuczer.- Załatwię cię raz na zawsze.

-Za Alex’a. Tak? Niewinnego, dobrego, uroczego chłopaka który okręci cię sobie wokół małego palca do tego stopnia, ze nie ogarniasz co się wokół ciebie dzieje.

-Zamknij się i walcz. Trzy.

- Jak sobie życzysz. Dwa.

-Jeden.

- Blue!-krzyknęła jakaś dziewczyna wystawiając głowę za okno.

-Nie teraz zajęta jestem!-odparła dziewczyna-kot nie spuszczając wzroku z przeciwnika.

-Gówno mnie to obchodzi. Chodź tutaj. Ty, Mary i ta mała blądi.-mała?

-Chwila skąd wiesz jak mam na imię?-Mary opuściła kuczer i patrzyła pytająco na dziewczynę z okna.

- No co ty Mary nie poznajesz mnie? To ja Kelsi.

-Kelsi? Kelsi…KELSI!? Ta Kelsi!?

-A znasz inną?-spytała wesoło dziewczyna.

-Wszystko pięknie ładnie, ale ktoś tutaj chciał ze mną walczyć.-powiedziała Kelly również opuszczając kuczer i patrząc z nienawiścią na dziwną dziewczynę.

-Pobijecie się później. Teraz muszę wam cos pokazać.

Kelly wróciła oczami i odbijając się od kosza na śmieci z powrotem wskoczyła na schody przeciw pożarowe. Podeszła do metalowej drabiny która była częścią schodów i kopniakiem sprowadziła ją na ziemię.

-Idziecie czy nie?- burknęła odwracając się i wchodząc po schodach.

-Mary kto to był?-spytałam szeptem.

-To Kelsi.-powiedziała po czym widząc moje niezbyt przekonane spojrzenie dodała- spokojnie jest w porządku.

-Jesteś pewna? To może być pułapka.

-Tak jestem pewna. Poza tym już raz nam pomogła pamiętasz?

-Pamiętam i co z tego wyszło?

-Daj spokój gorzej być już chyba nie może.

-Chyba- uśmiechnęłam się i dodałam w myślach- Chociaż z twoimi znajomymi nic nie wiadomo...

Rozdział 50 za nami. Gdyby to był serial beyblade, a nie blog to właśnie by się kończył. :( Ale nie jest więc sie ciesze. Mam nadzieje, że wy też bo wiecie jak was nie będzie to nie będę pisać. A propo  chciała bym się dowiedzieć ile was tak naprawdę jest. Dlatego proszę wszystkich którzy czytają mojego bloga o zostawienie komentarza pod tym postem. Jeśli nie macie konta na gmailu, albo boicie się ujawnić to jest coś takiego jak komentarze anonimowe. Jeśli nie wiecie co napisać, albo boicie się, że to co napiszecie będzie głupie to możecie użyć tego hasła. "Jestem. Czytam.". Bardzo proszę, żebyście zostawili ten jeden mały komentarz bo bardzo ciekawi mnie ile was tam jest, a tak z innej beczki.

Przepraszam tych którzy przez ostatnie trzy tygodnie czekali na rozdział, a ja wrzucałam tamtą głupawkę. Miałam lekkie problemy z tym, żeby zabrać się za rozdział bez telefonika to nie to samo :'(

To ja się z wami żegnam.

Do następnego posta.

Hania.