Rozdział 48

Tymczasem w Dark Nebuli


Nieprzytomny Kyoya leżał przykuty do jakiegoś dziwnego stołu (bo do jakiego normalnego stołu da się przykuć). Jego świadomość pływała w ciemności próbując ze wszystkich sił obudzić swojego właściciela.
Niestety bezskutecznie.
Do pokoju weszła kobieta ubrana w biały kilt. We włosach tak dla odmiany oprócz spinki było kolorowe strusie piórko. Podeszła do stołu i usiadła na jego brzegu. Popatrzyła na nieprzytomnego chłopaka i wyjmując piórko uśmiechnęła się.
-Hej śpiochu- powiedziała śpiewnym głosem jednocześnie drażniąc piórkiem nos Kyoy.- pora wstawać.Czeka nas dzisiaj dużo pracy.-brak reakcji ze strony zielonowłosego wielce ją zasmucił.
Nogą przyciągnęła do siebie mniejszy stolik na kółkach na którym stał sprzęt laboratoryjny. Przez chwilę przyglądała się leżącym tam sprzętom po czym wybrała strzykawkę z przeźroczystym płynem w środku. Opukała strzykawkę chcąc się upewnić, że w środku nie ma powietrza i wstrzyknęła jej zawartość przez wenflon prosto do krwiobiegu chłopaka. Płyn rozszedł się po całym jego organizmie przyspieszając bicie serca.
 Chłopak gwałtownie otworzył oczy.
 Od razu gdy tylko to zrobił światła lamp oślepiły go chciał zasłonić oczy ręką, ale zorientował się, że wszystkie jego kończyny są unieruchomione. Szarpnął się raz drugi, ale jedyne co udało mu się w ten sposób wywołać to uśmiech u pani "doktor" którego niestety nie mógł zobaczyć z powodu tych pi*przonych laboratoryjnych lamp
 -Siedź spokojnie Kyoya właśnie czytam twoją kartę, a twoja szarpanina mi nie pomaga.
-Gdzie ja jestem? Czego ode mnie chcesz?- w głowie chłopaka panował mętlik urywki wspomnień pływały gdzieś w jego głowie.
 Skup się Kyoya skup się przypomnij sobie co tylko się da-myślał chłopak zaciskając mocno powieki jakby to miało mu pomóc-Betty. NIE to Kelly tylko w tym głupim kocim kostiumie. Odchodzi. Czemu? A tak idzie sprawdzić cele bo szuka tego łajdaka Ryugi, ale dlaczego ja z nią nie idę. Bo mam załatwić Johannes'a. To czemu leże tutaj zamiast być gdziekolwiek indziej? Pokonał mnie? NIE. Nie w beyblade. Strzelił do mnie.-kawałki wspomnień skrystalizowały się w całą sytuację.
-Po kolei po kolei.-kobieta zgasiła lampy wiszące nad stołem i chłopak mógł wreszcie zobaczyć co się wokół niego dzieje.-Jestem Celest. Jesteś w moim laboratorium. Jesteś mi bardzo potrzebny, ale o tym za chwilę.
-Gadaj teraz!-warknął szarpiąc się po raz kolejny.
-Prosiłam żebyś siedział spokojnie.- dziewczyna powiedziała to takim tonem jakby karciła małe dziecko. To tylko bardziej rozwścieczyło Kyoye. Żyłka na jego skroni zaczęła niebezpieczne pulsować.
-Ojj nie denerwuj się tak.-dziewczyna podniosła jakąś strzykawkę-Dam ci coś na uspokojenie, a potem obejrzymy razem film. Co ty na to?-nie czekając na odpowiedź wstrzyknęła substancje w ciało chłopaka. Powodując tym samym paraliż jego mięśni od szyji w dół.
-Coś ty mi zrobiła?-warknął chłopak czując wszechogarniająca go niemoc.
-Spokojnie to tylko tak dla pewności, że nic sobie nie zrobisz takim szarpaniem się na wszystkie strony.-powiedziała uspokajająco dziewczyna. Wyciągnęła pilot z kieszeni kitla. Nacisnęła parę przycisków co skutkowało serią zdarzeń. Najpierw stół złamał się w połowie podnosząc zielonowłosego do pozycji siedzącej potem ze ściany wysunął się ogromny ekran na którym pojawiła się jedna z walk o tytuł najlepszego bleydera Japonii.
Chyba nie muszę mówić którą walkę wybrała nasza znajoma.
Celest usiadła obok Kyoy wyciągnęła nogi i opierając głowę o jego ramię splotła swoje palce z palcami chłopaka.
Walka rozpoczęła się na dobre
-To jest moja ulubiona walka całych mistrzostw.
-Wyłącz to.-warknął chłopak.
-A wiesz czemu?
-Wyłącz to!-powtórzył tym razem znacznie głośniej. Celest zdawała się nie słyszeć co mówił jej nowy "pacjent".
-Ponieważ oboje walczycie z całych sił dajecie z siebie wszystko, podczas właśnie tej walki obudziłeś drzemiący w Ryudze potencjał i właśnie podczas tej walki- na ekranie Kyoya został na wylot przebity przez L-Drogo- los sprawił, że stałeś się dla mnie najcenniejszą osobą na całym świecie.-mówiąc te słowa dziewczyna ścisnęła mocniej jego ramię.
-O czym ty pi*przysz?- "grzecznie" zapytał.
-O adaptacji drugiego stopnia.- dziewczyna (wreszcie) odczepiła się od Kyoy i zaczęła przechadzać się po laboratorium.
-Adaptacja? To gówno którym Zikurat faszerował swoich ludzi?
-Nie. Coś o niebo lepszego. Sprawi, że staniesz się tak silny jak jeszcze nigdy.-Celest stanęła za tym dziwnym stoło-fotelem i wyszeptała Kyoy prosto do ucha-Mógłbyś wreszcie pokonać Ginge.
-Pokonać Ginge.- chłopak powtórzył jak echo.
-Właśnie-ucieszyła się Celest.-Będziesz tak silny, że zmieciesz Ginge i Pegazusa z powierzchni ziemi.
-I w najlepszym wypadku zeschizuje tak jak Damian?-Kyoya zaśmiał się pod nosem-Nie dzięki. Nie będę robił za twojego królika doświadczalnego.-twarz pani doktor spochmurniała.
-Ojj, a myślałam, że się bez tego obejdzie. Szkoda- stoło-fotel na powrót stał się stołem- skoro nie chcesz po dobroci to załatwimy to inaczej. Na świecie jest zbyt mało osób podatnych na adaptacje wiec nie mogę sobie pozwolić na utratę chociaż by jednej.- Celest wciągnęła pilot z kieszeni.- Najpierw poczujesz lekki dyskomfort i mrowienie w okolicach karku, a potem będziesz miał wrażenie, że jesteś rozrywany na strzępy.-dodała po czym nacisnęła przycisk na pilocie.
Prąd wydobywający się ze stołu na powrót pobudził mięśnie Kyoy które czując potworny ból spięły się wyginając jego ciało w łuk.
-GrrrrraaaaAAAAAAAA!!!- prąd przestał atakować Kyoye. Chłopak opadł sportem na stół ciężko dysząc,-Tylko na tyle cie stać?-wysapał.
-Hym.-Celest podeszła do niego i poświeciła mu latarką po oczach.-wynik testu negatywny. Jak na mój gust trzeba to powtórzyć ze zwiększoną dawką. Co ty na to kotku?- spytała promiennie się przy tym uśmiechając.





Rozdział 48 za nami. Mam nadzieje, że się wam podobał. Wiem jest krótszy niż te ostatnie, ale co mam poradzić na to, że  ta zimna suka która miała ze mną współpracować postanowiła się na mnie wypiąć, Dodatkowo przesadziłam z paroma rzeczami w historii i to co wcześniej planowałam już tutaj nie pasuje i muszę wymyślać od nowa, ale czego się nie robi dla czytelników.
Chyba powiedziałam już wszystko.
To ja się z wami żegnam.
Do następnego posta.
Hania.