Rozdział 44

Perspektywa Ines



-Kelly? Kelly!- oho Tsubasa traci zimną krew.
-Co się stało?-spytałam.
-Kelly nie odpowiada.
-I to jest powód do krzyku?
-Możesz mnie teraz nie pouczać? Nie pomagasz.-burknął.
-Bardzo przepraszam, że staram się nas uchronić przed niepotrzebną walką.
-Możecie przełożyć te rozmowę na później?-Madoka wtrąciła się do rozmowy.- Wiem co się wczoraj stało, ale proszę załatwcie swoje sprawy kiedy indziej.
-Dobrze uspokój się i powiedz jak dostać się do laboratorium.
-Jeśli Doji nie przygotował, żadnych niespodzianek z cyklu spadające ściany to powinno pójść łatwo.
-A możesz dokładniej?-"poprosiłam" tracąc resztki nadziej w to, że Madoka potrafi zrobić coś bez zbędnego przedłużania.
-Korytarz prosto, aż do szklanych drzwi tam powinno być laboratorium.- powinno?
-Dobrze. My idziemy, a ty postaraj się skontaktować z resztą.-ruszyliśmy korytarzem. Obserwowałam uważnie otoczenie. Długi prosty korytarz na kilometr śmierdział jakąś pułapką.
-Kelly prawdopodobnie pozbyła się słuchawki jej nadajnik się nie przemieszcza.-powiedziała Madoka po chwili milczenia.
-A co z resztą?-spytał Tsubasa.
-Kyoya opuścił arenę. Prawdopodobnie jest ranny przemieszcza się bardzo powoli. Nadajnik Alex'a jest wyłączony, a Mary kręci się gdzieś w waszej okolicy.-odparła Madoka.-Przy odrobinie szczęścia powinniście ją spotkać.
Szczęście. Coś czego zawsze mi brakuje.
-Dobrze. Informuj mnie gdyby któreś z nich się odezwało.-rozłączył się.
Szliśmy dalej w milczeniu. Było tak cicho, że słyszałam jak bije mi serce.Brak przeciwników potęgował moje wrażenie, że pakujemy się w jakieś gówno. No sami powiedzcie: Kto normalny nie rozstawia straży przed laboratorium w którym (do czego można dojść wykluczając sprawdzone już miejsca) trzymają więźniów? Z za myślenia wyrwał mnie głos Tsubasy:
-Na ziemię!-chłopak przewrócił mnie i sam upadł obok. W ścianę gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się moja głowa uderzyły bey'e. Obiły się od ściany i uśpione upadły na podłogę. Musiały być wystrzelone z ogromną prędkością wystarczającą na jedno potężne uderzenie.
-O mały włos. Wszystko w porządku?-spytał Tsubasa podnosząc się z ziemi.
-Chyba tak.-wstałam i otrzepałam ubranie z kurzu.-Co teraz? Korytarz pewnie jest usiany pułapkami.
-Jak myślisz Iskra będzie potrafiła stopić czujniki?
-Powinna dać radę.-odpowiedziałam ładując kuczer.-Lepiej się odsuń. Za chwilę zrobi się tutaj gorąco.
 Jeżeli ten system pochłaniania energii działa tak myślę, że działa to topienie każdego czujnika z osobna nic mi nie da. Trzeba zakatować wszystkie na raz. Powoli wypuściłam powietrze i wystrzeliłam Iskre. Za nim jeszcze dotknęła ziemi krzyknęłam:
-Iskra specjalny atak Rozpętaj Piekło.-ogień buchnął na wszystkie strony. Ściana ognia zatrzymała się jakiś metr przede mną. Uderzyła we mnie fala gorąca. Dym szczypał mnie w oczy, ale trzymałam się dzielnie. Nie mogłam teraz przerwać. Atak tak silny nie zdarza się często. Po dłuższej chwili kobieca intuicja podpowiedziała mi, że już wystarczy tego dobrego. Przywołałam bey'a, a ogień który wytworzył zniknął tak szybko jak się pojawił.
-Droga wolna.-powiedziałam chowając jeszcze ciepłego bey'a do pudełka przy pasku.
-Chodźmy.-powiedział Tsubasa korytarzem w środku którego jeszcze unosił się dym. Bez słowa ruszyliśmy za nim. Zastanawiałam się dlaczego nie uruchomił się alarm przeciw pożarowy. Gdyby się uruchomił mój atak na pewno nie był by tak spektakularny, a nawet mógłby nie zadziałać. Idąc korytarzem zauważyłam na suficie jedną z wielu doszczętnie zniszczonych czujników aktywujących pułapki. Co było w nim takiego co go wyróżniało? Był większy od reszty. Zobaczyłam go bez najmniejszych problemów, a przecież czujnik pułapki powinien być ukryty. Zatrzymałam się centralnie pod nim i z zadartą głową przyglądałam się mu. Po chwili na twarzy wykwitł mi szeroki uśmiech. To stopione ustrojstwo to czujnik dymu. Mój atak był na tyle szybki, że stopił go zanim ten zdążył wyczuć dym.
-Ines!-zawołał mnie Tsubasa który zdążył już odejść spory kawałek ode mnie. Podbiegłam do niego i razem podeszliśmy do drzwi które otworzyły się przed nami na oścież.
Naszym oczom ukazało się ogromne białe pomieszczenie na środku którego stało coś co było podobne jednocześnie stołu operacyjnego i stołu do torturowania, a na nim leżała moja przyjaciółka.
-Foxi!-krzyknęłam podbiegając do niej. Miała szeroko otwarte oczy i zwężone źrenice. Do jej głowy poprzyczepiane był elektrody spod których wypływała krew. Jej ręce i nogi były przykute do stołu. Ze świeczkami w oczach odpięłam kajdany i położyłam na swoich kolanach zimne jak lód ciało Foxi
-Wyjdziesz z tego Ruda.-powiedziałam drżącym głosem sama nie wierząc, że to mówię. Głowa Foxi przekręciła się kiedy podniosłam rękę by otrzeć łzy, a z jej ust wypłynęła ciemno czerwona prawie, że brunatna krew która wsiąkła w materiał moich spodni.
-Ines-Tsubasa podszedł do mnie i położył mi rękę na ramieniu.-Ona nie żyje.
-Myślisz, że nie wiem?- spytałam jednocześnie łykając słone łzy.
Tsubasa nachylił się nad Foxi i dwoma palcami zamkną jej oczy. Niby nic wielkiego, ale kiedy to zobaczyłam coś we mnie pękło. Mimo to, że byłam na niego wściekła rzuciłam się mu na szyję i płakałam nie potrafiąc wykrztusić z siebie nawet jednego słowa w całości. Chciałam się ukryć w jego ramionach i już nigdy ich nie opuścić.
Tsubasa przytulił mnie i gładził po włosach nic nie mówiąc. Swoją drogą co miałby powiedzieć? Stare jak świat kłamiące w żywe oczy "wszystko będzie dobrze".






Koniec Rozdziału 44.....