4000 i 200

Jak już się pewnie orientujecie pisze tego posta, żeby wam podziękować:
-za to, że chciało się wam wyświetlić mojego bloga, aż 4000 razy.
-za to, że przezwyciężyliście swój strach przed tym strasznym, mrożącym krew w żyłach przyciskiem "dodaj komentarz" tylko i wyłącznie po to, żeby podzielić się ze mną tym co myślicie o nowym poście.
-za to, że dzieliliście się ze mną swoimi teoriami.
-za to, że po prostu tutaj byliście na tym blogu.

Wiecie. Do mnie nadal nie dotarło to, że jestem blogerką którą czytają ludzie (tacy prawdziwi). W mojej głowie nadal jestem tą samą dziewczyną która 5 miesięcy temu wrzuciła swojego pierwszego posta tak dla zabawy.
W głowie miałam wtedy jedną myśl:" Hania tylko nie wyobrażaj sobie nie wiadomo czego."
Miesiąc później. O godzinie około 24  wróciłam do domu po pięciogodzinnej jeździe. Podłączyłam się do domowego WiFi i nagle słyszę powiadomienie o otrzymaniu wiadomości. Patrze na ekran telefonu, a w jego lewym górnym rogu widzę ikonkę maila. To był pierwszy komentarz na moim blogu. Mimo tego, że byłam padnięta skakałam z radości jak małe dziecko w dzień swoich urodzin tuż po zdmuchnięciu świeczek na torcie.

Jestem trochę dziecina, lekko szurnięta, roztrzepana, nie odpowiedzialna, dosyć mocno aspołeczna, nerwowa, uparta i wątpię żebym się kiedyś zmieniła, a wy mnie taką akceptujecie. Dziękuję wam za to. To do następnego posta Hania.

PS. napiszcie mi jak wy wyobrażacie sobie Ines.