Druga strona medalu (R. 6)

Rozdział 6

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

Black Betty had a child

Bam-e-lam the damn thing gone wild

Bam-e-lam she said it weren't not of mine

Bam-e-lam the damn thing gone blind

Bam-e-lam I said: "Oh, Black Betty"

Bam-e-lam oh Black Betty, bam-e-lam

Ktoś był w moim pokoju. Nie musiałam otwierać oczu żeby to wiedzieć. To tak jakby ktoś w nocy wyrwał wam wszystkie zęby. Nie musicie biec do lustra, żeby wiedzieć, że ich niema. Słuchałam przez moment cichego oddechu nieproszonych gości i już wiedziałam, kto mnie odwiedził.    

-Spieprzaj stąd Johannes i zabierz stąd tego łysego szczura.-Burknęłam przekręcając się na drugi bok.

-Czegokolwiek bym nie zrobił ty będziesz mówić jej głosem. Mam rację?-Zapytał. Miał śmieszny głos. Brzmiał tak jakby ciągle mówił „r”.

-Czegokolwiek bym nie zrobiła ty stąd nie wyjdziesz. Mam rację?-Zapytałam jego głosem wyjmując twarz z pomiędzy poduszek i patrząc na kucającego na krześle chłopaka.

-Całkiem niezła sztuczka.-Powiedział uśmiechając się…do tego wstrętnego łysego kota. Jeny, co z tymi facetami w tej całej Dark Nebuli jest nie tak? Jeden napastuje palcem kaktusy, drugi ma coś nie tak z osobowością, a trzeci sami widzicie, świata poza tym wstrętnym zwierzakiem nie widzi.

Nie. Ani trochę nie przesadzam. Ten kot był paskudny. Z tego, co kojarzę to ta obrzydliwa rasa nazywa się sfinks. Pozbawiona włosów pomaszczona różowa skóra, szczurzy ogon, ogromne odstające uszy, a do tego mały trójkątny również pomarszczony pyszczek z wielkimi szaro czarnymi oczami. Takiego właśnie nowo wyklutego kosmitę siedzącego na stoliku i mruczącego w najlepsze głaskał mój wspólnik.

-Nie rozumiem jak ty możesz w ogóle tego dotknąć, a co dopiero głaskać.-Powiedziałam odkładnie owijając się cienką pościelą, bo wielce mądrej mi nie przyszło do głowy ubrać się w jakąś piżamę, albo cokolwiek.

Zaśmiał się cicho i zmienił temat.

-Czyja to twarz?-Zapytał siadając na krześle i odwracając się w moja stronę jedno kolano podciągną pod brodę i oparł na nim głowę.

No przecież to był pierwszy raz, kiedy widzi mnie bez maski.

-Annabeth Anderson. Zatrzymana za zabicie męża, który nadepną na odcisk takiemu jednemu boss’owi z branży narkotykowej. Czeka na proces.

-Musiała mieć przekichane w szkole. Pierwsza na liście obecności, zero czasu na szybkie powtórzenie przed odpytaniem.

-Hah serio.-Zaśmiałam się. -To była pierwsza rzecz, jaka ci przyszła do głowy?

-Nie. Najpierw pomyślałem, że jest całkiem ładna jak na mężatkę.-Postanowiłam zignorować ten nieprzeznaczony dla mnie komplement i wróciłam do przerwanego wątku.

-Nigdy tak o niej nie myślałam, ale pewnie tak.

-Pamiętasz charaktery wszystkich wcieleń?-Zabawne, że użył tego słowa.

-Charakter, głos, sposób poruszania się, ulubiony kolor, imię pierwszego zwierzaka, wszystko, dzięki czemu mogę się nią stać…Pamiętam wszystko.

-Imponujące.

-Wiem.-Powiedziałam puszczając do niego oko.

-Skopiujesz wszystko, co raz zobaczysz?-Zapytał uśmiechając się z niedowierzaniem błąkającym się w jego żółtych oczach.

-Nie wierzysz mi?

-Ani trochę.-Prowokował mnie, musiał za to zapłacić. 

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

She really gets me high

Bam-e-lam you know that's no lie

Bam-e-lam she's so rock steady

Bam-e-lam and she's always ready

Bam-e-lam oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

Wyprosiłam Johannesa z pokoju i stanęłam przed koniecznością założenia tego kostiumu przez szatana opętanego. Założyłam bieliznę wzięłam kilka głębokich oddechów podeszłam do krzesła wyciągnęłam rękę, po czym ją cofnęłam, uderzyłam się z otwartej w czoło i zaczęłam chodzi w te i wewtę po pokoju rzucając, co chwila nerwowe spojrzenia w stronę kostiumu. Pamiętam ten obezwładniający ból brak jakiejkolwiek możliwości obrony innymi słowy wszech ogarniająca niemoc. Weź się w garść Betty. Widziałaś tamtego chłopaka przykutego do stołu. Jak tego nie założysz skończysz gorzej niż on. Doji cię przed nią nie obroni dobrze wiesz. Nikt cię nie obroni. Wszystko tutaj to tylko głupie flirty. Działasz sama.

Odetchnęłam głęboko.

Czasami trzeba po prostu wybrać mniejsze zło.-Powiedziałam sobie i wzięłam do ręki kostium. Gdy go zakładałam miałam wrażenie, że pokrywa mnie zimna glutowata ciecz wysysająca ze mnie życie. Gratulacje ubrałaś się teraz tylko pokaż wszystkim, że masz to wszystko gdzieś.

-Szybko ci poszło.-Powiedział Johannes napastujący dla odmiany rudego prążkowanego sierściucha.

-Wyczuwam sarkazm w twoim głosie.-Powiedziałam podchodząc do niego z dumnie uniesioną głową.

Zaśmiał się pod nosem i powiedział:

-Niezła zbroja. Celest ci ją uszyła?

-Jak ci się tak podoba to leci poprosić ją o taką samą może jak zrobisz oczy kota ze Shreka to coś z tego wyjdzie.

-Później. Teraz pokażesz mi, co potrafisz.

-Kogo mam skopiować?-Spytałam.

-Zobaczysz.-Odparł uśmiechając się zawadiacko.

Szliśmy korytarzem praktycznie się do siebie nie odzywając. Wszystkie koty, jakie tylko spotkaliśmy na swojej drodze dołączały do nas tworząc miałczący, futerkowy, ocierający się o nogi, korowód zwracający na siebie sporą uwagę, ale co zrobisz jak nic nie zrobisz.

Ciekawe, co on tym kotom zrobił, że tak go kochają. Natarł się kocimiętką czy chowa w tych rękawach kilogramy kociej karmy?

Weszliśmy w dość opustoszały korytarz, co mnie delikatnie mówiąc zaniepokoiło. Instynkt. Tylko tak mogę to wytłumaczyć. Nagle gdzieś z oddali do moich uszu zaczęły docierać stłumione i zniekształcone przez echo głosy Doji'ego, Celest i Ryugi. Co oni tam we trójkę kombinują? To nie brzmi jak przesłuchanie. Czyżby Ryuga znowu współpracował z Dark Nebulą?

-Co jest?-Spytał Johannes, a gdy jak się okazało stoję na ugiętych nogach z lekko pochyloną głową skierowaną w stronę dźwięku syknęłam szeptem:

-Spadaj stąd. Ty twoje koty.

-Niema mowy.-Powiedział również zniżając głos do szeptu. Wywróciłam oczami słysząc ten dziecinny tekst

-To bądź cicho i każ to samo swoim kotom.

Nie czekając na odpowiedź niczym cień bezszelestnie pomknęłam za głosami. Z każdym krokiem stawały się one coraz wyraźniejsze jednak słowa, jakie do mnie dolatywał nie miały większego sensu, jako całość. Po dłuższej chwili dotarłam do czegoś w rodzaju tarasu umieszczonego nad czymś w rodzaju salonu z kanapą dwoma fotelami i ładnym okrągłym stolikiem przykrytym białym obrusem.

Na fotelach siedzieli Doji i Celest, a naprzeciwko ich przedtem do mnie siedział Ryuga. Nie widział mnie, ale gdy tylko go zobaczyłam oblał mnie zimny pot i schowałam się za ogromną doniczką z kaktusem. (Dark Nebula tu nigdy nie zabraknie kaktusów i soku pomarańczowego 👍)

Okey Betty tylko spokojnie oczyść umysł i wsłuchaj się w to, co mówią.

-Więc przystajesz na nasze warunki.-Bardziej stwierdził niż zapytał szef tego całego syfu.

-"Przystaje" o trochę za dużo jak na tego rodzaju umowę.-Odezwał się Smoczy Cesarz.- Powiedźmy, że was nie zabije i przetestuje ten kawał żelastwa.- "Kawał żelastwa“?  Wpakowali mu jakiś wynalazek tej psychopatki?

-To nas w zupełności satysfakcjonuje.

-Nie skończyłem!- Zagrzmiał tak, że miałam wrażenie, iż cała Dark Nebula się trzęsienie.-Zrobię to, a wy w zamian oddacie mi tego bleydera.- On to robi dla kogoś? Jeny. Nie wiedziałam, że on...Serio? No niby jest ta cała Kelly, ale chyba by mu nie wmówili, że ją mają. Ja mam ją dopiero złapać. Ej! Panie mądry w koronie! Wkręcają cię! Spieprzaj stąd póki możesz!

-Rad jestem, że doszliśmy do porozumienia. To może być początek pięknej współpracy.

-Żyjesz tylko ze względu na twojego ojca.-Powiedział Ryuga wstając i kierując się w stronę schodów na końcu, których byłam ukryta nie wstając z kucek zaczęłam się wycofywać. Kiedy jasnowłosy mężczyzna nastąpił na pierwszy schodek ja byłam już w korytarzu biegnąc na palcach tak szybko jak jeszcze chyba nigdy. Niestety korytarz był całkowicie prosty i do tego długi w cholerę, a Doji łagodnie mówiąc nie ucieszyłby się gdyby do jego uszu dotarła wieść, że podsłuchuje jego rozmowy "biznesowe”, więc trzeba by stąd spierdalać.

Kiedy udało mi się wybiec z pustego korytarza i wtopić się w tłum skierowałam kroki z powrotem do mojego pokoju. Pierdolić Johannesa i to, że nie wierzy w moje umiejętności. Ja musiałam sobie to wszystko w głowie poukładać. Nie wiedzieć, czemu gdy zobaczyłam jak Ryuga zawiera umowę z Doji'm wpadłam w swego rodzaju panikę. Poczułam jakby cały świat mi się zawalił. Musi być okropnie ważny dla oryginału skoro razem z jej charakterem przejęłam to uczucie.

Na spokojnie spróbujmy jakoś to sobie wytłumaczyć, bo inaczej zaraz coś mnie trafi.

Oparłam się o szczelnie zamknięte drzwi i powoli osunęłam się na ziemię.

Ryuga na pewno nie jest przeciw mnie...To znaczy nie jest przeciw Kelly. Wmówili mu, że mają jego...Przy-jació-łkę(?), a w zamiast jej dali mu coś, co jak Celest i życie znam go zabiję, albo w taki czy inny sposób przejmie nad nim kontrolę. Tylko, że Doji nie ma tego małego kurwiszona i złapać mam go dopiero ja, a z kolei ja nie jestem teraz w stanie nawet myśleć jak człowiek, bo się martwię jak skończona idiotka o kogoś, kogo sama wepchnęłam w to bagno. Wiem to na pierwszy rzut oka nie ma najmniejszego sensu, ale jakbyście posiedzieli dłużej w tej branży wiedzielibyście o co chodzi. Na samym początku kopiowania kopiuje głos i ruchy dopiero później z czasem dochodzą cechy charakteru. W momencie, gdy dostałam rozkaz porwania Ryugi nie byłam idealną kopią, ponieważ jeszcze nie do końca przejęłam jej charakter. Można powiedzieć, że udało mi się to zrobić dopiero, gdy stanęłam z nią twarzą w twarz.

Dobrze, więc musze jakoś zagłuszyć ten natłok myśli.

-Nya~- podniosłam głowę i zobaczyłam siedzącego u moich stóp tego paskudnego łysego szczura.

-Czego chcesz?-Warknęłam.-Problem mam. Nie widać?-Kot ziewnął.-Po co ja w ogóle do ciebie gadam? Jesteś kotem i mnie nie rozumiesz.-Wyprostowałam skulone do tej pory nogi odganiając w ten sposób wstrętne zwierzę niedające mi spokoju od pewnego czasu niestety postanowiło ono usiąść na moim łóżku.

...Pieprzyć to. Przynajmniej nie zostawi sierści na pościeli. Mam gorsze problemy niż to coś. Muszę coś zrobić inaczej nie będę w stanie normalnie funkcjonować...Tylko, co? Nie potrafię uratować siebie, a co dopiero kogoś innego. Jedyne, co mogę zrobić to go ostrzec. Oby to wystarczyło, bo inaczej zaraz zwariuję.

Wyszłam z pokoju i ruszyłam korytarzem na poszukiwanie Ryugi.

Oryginał jest idiotką, skończoną kretynką, a ja nie jestem od niej lepsza. Wróciłam do tamtego pustego korytarza.

-Hej~ Panie psychopato. Jest tu Pan?-Mruczałam pod nosem, żeby słyszeć cokolwiek poza echem moich kroków. Gdy tak sobie szłam usłyszałam gdzieś za moimi plecami charakterystyczne niezadowolone mruknięcie. Powoli odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz ze Smoczym Cesarzem.

-Ryuga ja...- Zaczęłam, ale uciszył mnie krótkim, ale zdecydowanym warknięciem.

Stop.

UWAGA! UWAGA!

ALARM! ALARM!

TO NIE JEST RYUGA!

Ma jego oczy jego głos jego ciało, ale to nie jest Ryuga. Nie pytajcie skąd wiem. To tak jakby pytać jubilera skąd wie jak odróżnić diament od ładnie oszlifowanej cyrkonii. Widzę to koniec pieśni.

-Biedne stworzenie.-Powiedział patrząc na mnie z współczuciem w żółtych oczach.

Przez głowę przelatywały mi tysiące myśli i setki pytań.

Kim on jest? Skąd się wziął? Jak udało mu się mnie oszukać za pierwszym razem? O czym on teraz pieprzy? Wie, co Celest mi zrobiła? Skąd?

-Loulian!-Usłyszałam czyjeś wołanie, a po chwili w korytarzu pojawił się Johannes.

"Ryudze" się to nie spodobało. Patrzyli na siebie dłuższą chwilę, po czym Smoczy Cesarz odwrócił się i poszedł w swoją stronę.

-Usatysfakcjonowana?-Zapytał ciemnowłosy, gdy znaleźliśmy się poza zasięgiem słuchu "Ryugi".

-Bardzo.-Odparłam.-Muszę się dowiedzieć czegoś o tym gościu.-Myślałam głośno.

-Ryuga Kishatu. Bleyder. Oficjalnie uważany za trupa...

-Wiem, kogo kopiuje.-Przerwałam mu.-Chodzi mi o to, kim ON jest.

-Później.-Powiedział biorąc mnie za rękę i dokądś prowadząc. -Teraz idziesz ze mną.

-Dalej chcesz sprawdzić moje umiejętności?-Spytałam uwalniając swoją dłoń z uścisku i równając mój krok z krokiem Johannesa.

-A, co tchórzysz?-Zapytał uśmiechając się zawadiacko.

-W życiu.- Nie wiedzieć, czemu ten z początku irytujący mnie osobnik bawił mnie może chodziło o tę torbę na głowie, a może o ten głupkowaty uśmiech, ale po prostu od pewnego czasu gęba cieszyła mi się na sam jego widok. W kurwił mnie ostatnio to fakt, ale jakoś nie mogłam długo chować urazy, bo w sumie po co. Powiedział prawdę na tym koniec. -Kogo mam skopiować?

-Zobaczysz.-Odparł tajemniczo.

Oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam

She's from Birmingham

Bam-e-lam way down in Alabam

Bam-e-lam well she's shaking that thing

Bam-e-lam boy she makes me sing

Bam-e-lam oh Black Betty bam-e-lam, oh Black Betty bam-e-lam...

Przeszliśmy przez cały korytarz, po czym wjechaliśmy windą dwa piętra wyżej.

Szczerze?

Poza wypadami do Doji’ego lub Celest i wizytami w małej hali przeznaczonej do doskonalenia przeze mnie ataków praktycznie nie opuszczałam swojego pokoju. Johannes zaprowadził mnie do wielkiej sali z arena do beyblade.

-I niby, kogo ja tu mam skopiować?-Spytałam splatając ręce na piersiach.

-Mnie.-Odparł krótko.-Walcz ze mną.

Bleyder. W sumie, czego ja się mogłam po nim spodziewać. Bez słowa załadowałam kuczer, ale on tylko wybuchł śmiechem.

-Żartowałem.-Spojrzałam na niego ja na idiotę i miałam ochotę kazać mu stąd spadać, kiedy zaczął mówić dalej.-Z góry jest całkiem ładny widok jak zdążysz się tam dostać przede mną to może cię nie zepchnę.

-Lepiej módl się, żebyś spadł na cztery łapy.  

Rozdział 6 za nami. Dzisiaj mamy piątek trzynastego. Powalcie sie jakiego mieliście pecha , albo do kogo spieprzyło moje szczęście.

Betty: Ach ci wszyscy przesądni ludzie są tacy zabawni. Pół dnia spędziłam na bieganiu w te i wetę po ulicy by móc oglądać ich wystraszone miny.  

Ryuga: Kelly twój kot jest diabłem.Utopie go.

Kelly: Nie!

Ryuga: To nie było pytanie tylko stwierdzenie.

Kelly: tylko spróbuj. W ogóle to nadal jestem na ciebie zła o tamto.

Ryuga: To bądź.

Kelly:....

Ja: Okey niema nic konstruktywnego do napisania więc...

Ja sie z wami żegnam. 

Do następnego posta. 

Hania.